خوشحالم که ترمز ناعادل را کشیدند

برنامه نود در طی سالیان گذشته یکی از مهمترین عوامل پسرفت و به حاشیه کشاندن فوتبال این مملکت بوده است و مقصر اصلی این اتفاقات شخص مجری و تهیه کننده این برنامه یعنی عادل فردوسی پور است

از وقتی که خودم را شناخته ام و دارای شخصیت و هویت فکری مستقل شده ام و دیگر تحت تاثیر افکار خانواده و پدرم (که همیشه برای من الگو بود) قرار نمی گیرم، برنامه ۹۰ را تماشا نمی کنم. نود، تنها برنامه ای است که در این سطح به بررسی وضعیت فوتبال کشور می پردازد و من با همین ((تنها)) بودنش مخالفم. این یگانه بودن برنامه باعث شده است که نبض ورزش کشور در دستان یک نفر قرار بگیرد و این یک نفر بنا به حالاتی که دارد، هر طور که مایل است به فوتبال ایران جهت می دهد. برنامه نود در طی سالیان گذشته یکی از مهمترین عوامل پسرفت و به حاشیه کشاندن فوتبال این مملکت بوده است و مقصر اصلی این اتفاقات شخص مجری و تهیه کننده این برنامه یعنی عادل فردوسی پور است. انگار باید بعد از حسنی مبارک و شیرین عبادی، عادل فردوس پور را هم به جرگه کسانی بفرستیم که نامشان هیچ تناسبی با روحیاتشان ندارد. این مجری ناعادل با سو استفاده از فرصتی که در اختیارش قرار داده شده است، علائق شخصی خود را به مردم تحمیل می کند. او به راحتی و با استفاده از ترفندهای ساده ای مثل مسابقه پیامک، از مسئولینی که در فوتبال این مملکت وظیفه ای دارند، زهرچشم می گیرد. او به راحتی مدیرعامل تعویض می کند و به راحتی تیمی را به حاشیه می برد. او هر وقت که از دست علی دایی شاکی است، محمد مایلی کهن را دعوت می کند تا او هم هر مزخرفی که می خواهد بر علیه دایی بگوید. او علی کریمی که ضعیف ترین بازیکن تیم ملی در جام جهانی بود را دعوت می کند و آنقدر از او تعریف می کند و القاب مختلف نثار او می کند که امر بر بیننده مشتبه می شود که شاید لیونل مسی یا کریستیانو رونالدو در برنامه نود حضور یافته اند!! فردوسی پور از هر وسیله ای برای به کرسی نشاندن حرف هایش استفاده می کند و حتی از توهین و افترا هم خودداری نمی کند. این امر حتی در گزارش هایی که وی در بازی های مختلف انجام می دهد هم محسوس است.

خوشبختانه چون برنامه نود را نگاه نمی کنم، از ماجرای دعوای سازمان تربیت بدنی و این برنامه هم بی اطلاعم. اصلا کاری ندارم که حق با کدام طرف است. شاید حق با نود باشد شاید هم با سازمان تربیت بدنی. نکته مهم در این ماجرا این است که بالاخره کسی پیدا شد که ترمز این قطار را قبل از تصادف و به بار آوردن صدمات جدی، بکشد. بالاخره یکی پیدا شد که به نود بفهماند که نمی تواند خودمختار عمل کند و کشتی بی سر و سامان فوتبال کشور را به هر جهتی که دوست دارد بکشاند. بالاخره نود باید می فهمید که حق ندارد برای ورزش این مملکت تعیین تکلیف کند. حد و اندازه نود در همان اندازه برنامه های خاله زنک و زرد تلویزیون ضرغامی است و بس. این برخورد جدی از طرف هر کس که بود، حتی اگر ناحق باشد، درس خوبی به فردوسی پور داد تا پایش را از گلیمش فراتر نبرد. فردوسی پور خوب می داند که اگر مسئولین ورزش مملکت با او همکاری نکنند، برنامه اش با سر به زمین خواهد خورد. هنوز یادمان نرفته است که عدم حضور علی دایی به عنوان مربی تیم قهرمان لیگ (سایپا) در برنامه نود، چه جو منفی ای را علیه نود ایجاد کرد، به طوریکه فردوسی پور برای مجاب کردن دایی، دست به دامان سید حسن خمینی (نوه امام راحل) که رابطه حسنه ای با دایی دارد، شد.

کسانی که با من و تفکراتم آشنایی دارند، می دانند که به هیچ عنوان با برخورد حذفی موافق نیستم اما گاهی اوقات لازم است برای بیدار کردن افراد، یک کشیده آبدار بهشان زد.

مهدی خانعلی زاده