حلزون وكیل می‌شود

اشنه ها (نام عمومی علف های دریایی راسته لامینار یاسه؛ جلبك های قهوه ای پرسلولی با یك تال بزرگ كه توسط پایه ای محكم به بستر می چسبند- م) آبسنگ های آب های سرد را در سیطره خویش گرفته‌اند. …

اشنه ها (نام عمومی علف های دریایی راسته لامینار یاسه؛ جلبك های قهوه ای پرسلولی با یك تال بزرگ كه توسط پایه ای محكم به بستر می چسبند- م) آبسنگ های آب های سرد را در سیطره خویش گرفته‌اند. با آنكه اشنه ها بخش عمده ای از زی توده این اكوسیستم های بارور و بسیار غنی را می سازند اما ما هنوز درباره منشاء پیدایش آنها چیز زیادی نمی‌دانیم. نظریه ای هست كه می گوید این گیاهان بین ۵ تا ۱۰ میلیون سال پیش هنگامی كه اقیانوس‌های شمالی سرد و به قدر كافی از تركیبات غذایی لازم برای شكوفایی اشنه ها انباشته شدند، در سرتاسر نیم كره شمالی انتشار یافتند. اما به دست آوردن شواهدی كه این نظریه را تائید كنند بسیار دشوار است، زیرا به خاطر بافت نرم اشنه ها كه به راحتی سنگواره نمی‌شوند، شواهد سنگواره از آنها وجود ندارد. بدین خاطر نمی‌توان یك راست سروقت این مسئله رفت بلكه باید از حواشی به آن پرداخت. جیمز ایستز، زیست شناس دریایی دانشگاه كالیفرنیا و دو تن از همكارانش متوجه یك روند كلی در بین گونه های صدف گوش دریا (نرم تنان شكم پا از جنس Haliotis با پای بزرگ مسطح و پرماهیچه كه با آن خود را محكم به تخته سنگ ها می چسبانند- م)

كه بیش از ۱۵ سانتیمتر رشد می كنند، شده اند. این صدف های بزرگ در سرتاسر جهان فقط در آب های سرد كه مقدار زیادی اشنه دارند زندگی می كنند. در واقع اشنه غذای مورد علاقه آنها است. برخلاف اشنه ها گوش دریاها از خود سنگواره بر جای می گذارند. ایستز و همكارانش با بررسی نمونه های سنگواره ای دریافتند كه گونه های كوچك گوش دریا بیش از ۶۰ میلیون سال اما گونه های بزرگ فقط پنج میلیون سال است كه در این نواحی حضور دارند. این تحقیقات زمان سرازیر شدن جمعیت اشنه ها به آب های شمالی را از برآوردهای پیشین بسیار فراتر برده است. در ضمن این پژوهش برای یك پرسش دیگر هم حرف هایی برای گفتن دارد: اینكه چگونه گوش دریاهای بزرگ توانستند در جنگل های اشنه ای كه پناهگاه شنگ ها است تكامل یابند. شنگ ها (سمورهای آبی) از این حلزون ها تغذیه می كنند و گونه های بزرگ را ترجیح می دهند. ایستز و همكارانش تصور می كنند گوش دریاها در شكاف های لای صخره های كف دریا خودشان را پنهان می كنند و در این میان شنگ‌ها سایر اشنه خواران نظیر توتیای دریایی را شكار می كنند. كاهش شكارچیان به اشنه ها اجازه می دهد تا به قدر كافی رشد كنند و پرپشت شوند به طوری كه بخش های مرده برگ های لاستیك مانندشان مقادیر زیادی غذا در اختیار گوش دریا های پناه گرفته قرار می دهد.

Natural History, Feb.۲۰۰۶