اتحاد ناپلئونی اروپا و تحریم انگلستان

ناپلئون بناپارت در پی تصمیم سال ۱۸۰۶ خود در برلین که هرگونه تماس اروپای قاره ای با انگلستان قطع شود هفدهم دسامبر ۱۸۰۷ در میلان ایتالیا منشور تحریم انگلستان توسط اروپای قاره …

ناپلئون بناپارت در پی تصمیم سال ۱۸۰۶ خود در برلین که هرگونه تماس اروپای قاره ای با انگلستان قطع شود هفدهم دسامبر ۱۸۰۷ در میلان ایتالیا منشور تحریم انگلستان توسط اروپای قاره ای را امضاء و اعلام کرده بود. این منشور کشورهای اروپای قاره ای را از هرگونه رابطه و تجارت با انگلستان منع می کرد. ناپلئون در کنار امضای خود در زیر این منشور عناوینش را چنین نوشته بود: ناپلئون؛ امپراتور فرانسه، حکمران اسپانیا، پادشاه ایتالیا و بزرگ اتحادیه راین (ژرمن ها = آلمانی ها). این منشور درعین حال کنتیننتال سیستم (اتحاد اروپای قاره ای) را رسمیت داد که هدف ناپلئون از فتوحاتش بود. اگر ناپلئون به روسیه لشکر نکشیده بود، نظمی را که در اروپای قاره ای به وجودآورده بود دوام بیشتری می یافت. ناپلئون که کمر به نابودی انگلستان بسته بود آن توان دریایی را نداشت که سپاه بزرگی را مامور فتح انگلستان کند. نبرد دریایی ترافالگار در سال ۱۸۰۵ که در آن ناوگان مشترک فرانسه و اسپانیا از نیروی دریایی انگلستان شکست خورد اندیشه تحریم کامل این کشوررا به ذهن ناپلئون آورده بود. این تحریم تا سال ۱۸۱۴ ادامه داشت. ۱۳ دهه پس از ناپلئون، هیتلر تصمیم به نابودکردن قدرت انگلستان داشت که بازهمان اشتباه ناپلئون را مرتکب شد و نیروهای خودرا به جنگ شوروی فرستاد و نابود شد.

۲۳ دسامبر ۱۸۰۷دستگاه قانونگزاری آمریکا لایحه توماس جفرسون رئیس جمهور وقت این کشور مبنی بر منع صدور کالا به اروپا و واردات از کشورهای این قاره را تصویب کرد که به «قانون امبارگو» معروف است. گفته شده است هدف جفرسون این بود که پای جنگهای ناپلئونی به آمریکا نرسد.

طبق قانون امبارگو مصوب کنگره آمریکا، تمامی کشتی ها هنگام ورود به بنادر ایالات متحده و خروج از این بنادر باید بازرسی دقیق می شدند. این قانون عمری طولانی نداشت. دولت واشنگتن با ناپلئون که آمریکای فرانسه (ایالات مرکزی از شیکاگو تا نیوارلئان) را به آن دولت فروخته بود روابط صمیمانه داشت.