سه شنبه, ۱۶ بهمن, ۱۴۰۳ / 4 February, 2025
ابیانه پلکانی به درون تاریخ
ایران صاحب موزه سرخی است که به شکل طبیعی ایجاد شده و توانسته گردشگران کنجکاو زیادی را به خود جذب کند. این مکان دیدنی در امتداد سرسبز و با صفایی قرار دارد که روستای ابیانه نامیده می‌شود.
ابیانه در زاویه شمال غرب کوه کرکس و منتهی‌الیه رودخانه برز واقع شده است. فاصله آن تا جاده نطنز کاشان ۲۲ کیلومتر است. خانه‌های این روستا بر روی دامنه شمالی دره با شیبی تند و سرسبزی که از سنگ‌های رسوبی سبزرنگ است واقع شده‌اند.
خانه‌ها از رنگ سرخ منحصر به این محل و با اسلوب ساختمانی خاص در سطحی محدود به صورت پلکانی و مسلط بر یکدیگر بنا شده‌اند. بر بالای ساختمان خانه‌ها، کوه سنگی زیبایی، دیواره شمالی روستا را تشکیل داده است که ساختمان این دیواره سنگی و هماهنگی رنگ آن با ساختمان خانه‌ها برای هر گردشگری جالب توجه است.
موقعیت طبیعی روستا به شکل یک بشقاب گود بیضی‌شکل است که اطراف آن را رشته کوه‌های دیواره ماننده احاطه کرده‌اند. آب و هوای روستا ییلاقی و زمستان آن طولانی است، البته هوا در سراسر سال لطافت خاصی دارد. سرسبزی و طراوت درختان اطراف روستا بخصوص در سال‌های فراوانی آب در تمام بهار و تابستان به این روستای تاریخی جلوه‌یی خاص می‌بخشد.
روستای ابیانه در سال ۵۴ جزو آثار ملی و تاریخی به ثبت رسیده است. موقعیت خاص جغرافیایی، بافت ساختمان خانه‌ها با رنگ اخرایی، ریزه‌کاری‌های هنرمندانه دروپنجره‌های چوبی خانه‌ها، مردمی گشاده‌رو، لباس محلی زنان و مردان روستا و بناهای متعدد تاریخی دست به دست هم داده‌اند تا چشم هر بیننده تازه‌واردی را شیفته این آثار کنند. قدمت فرهنگ و زبان مردم ابیانه به دوران هخامنشیان و ساسانیان می‌رسد.
برخی از اماکن و بناهای تاریخی ابیانه شامل موارد زیر هستند.
آتشکده هرپک
این آتشکده در وسط روستا قرار دارد و مربوط به عهد هخامنشی است. برخلاف اسلوب ساختمان‌های محل، این بنا از پایه تا پوشش سقف با طاق ضربی و با سنگ لاشه و گچ ساخته شده که به همین دلیل در ۵۰ سال اخیر مورد توجه محققان قرار گرفته است.
قلعه‌ها
ابیانه شامل سه محله به نام‌های پایین هر ده، سیمان و پل است. این محله‌ها، قلعه‌های استحفاظی دارند که اینک نیمه مخروبه باقی مانده‌اند. قلعه پایین هر ده روی صخره‌یی است و فقط از طرف در ورودی راه آمد و شد دارد که در مواقع اضطراری پناهگاه مناسبی است. محله پل و سیمان بطور مشترک یک قلعه دارند که بر ستیغ کوه‌سنگی ساخته شده است. بر دامنه جنوبی روستا، قلعه یاله همونه دیده می‌شود. قلعه مخروبه دیگری به نام قلعه نزاتون نیز در سمت شرق در باغ‌های روستا قرار دارد.
مسجد پرزله
این مسجد در محله معروف پرزله واقع و مشتمل بر دو طبقه است. در قسمت شرق مسجد دری از چوب گردو وجود دارد که با خط برجسته نسخ کنده‌کاری تاریخ ۷۰۱ بر آن نقش بسته است. این در نفیس مربوط به دوره ایلخانیان است و قدیمی‌ترین دری است که در روستا دیده می‌شود.
مسجد حاجتگاه
این مسجد در کنار صخره و کوه‌سنگی در قسمت غرب روستا بنا شده است. در داخل مسجد جامع قدیمی دری با دو لنگه از چوب گردوی سیاه به ابعاد ۷۰ در ۷۲۰ موجود است که با خط برجسته نسخ، نام ۱۲ امام و تاریخ ۹۵۳ هجری بر آن کنده‌کاری شده است.
امامزاده ابیانه
این بنا که در اصطلاح محلی به آن زیارت می‌گویند، مدفن دو نفر از فرزندان امام موسی کاظم (ع) به نام‌های شاهزاده یحیی و شاهزاده عیسی است.
این بنا در محله پایین روستا واقع شده است و گنبد کاشی‌کاری فیروزه‌یی آن در میان خانه‌های سرخرنگ روستا جلوه‌یی خاص دارد. صحن بنا دارای ایوان‌های بزرگی است و ایوان جنوبی آن که مسلط بر باغ‌های سرسبز و خرم است فضای زیبا و منظره جالبی دارد.
خانقاه
دو خانقاه در روستا وجود دارد که متعلق به دوره شاه‌عباس صفوی بوده است، یکی از آنها خانه‌یی خشت و گلی است و خانقاه دیگر خانه اشرفه نامیده می‌شود که بر سردر ورودی آن نقاشی‌های بسیار ظریفی مشاهده می‌شود. سبک نقاشی‌ها که به شاگردان رضاعباسی منسوب است، تاکید بر خانقاه بودن این محل دارد.
ابیانه حوزه‌یی است که یادگارهای تاریخی ایران را از زمان باستان تا امروز در بر گرفته است. مسافر و میهمان تازه‌وارد، هنگامی که در کوچه‌های ابیانه قدم می‌زند در واقع از امروز به دو هزار سال پیش کوچ می‌کند و فرازونشیب کوچه‌های تاریخ را می‌گردد.
این روستای دیدنی در سال ۱۳۸۲، تعداد ۷۲۰۰ نفر گردشگر خارجی و بیش از ۱۵ هزار نفر گردشگر داخلی داشته است. در ابیانه، هتلی مجهز و پیشرفته برای اسکان گردشگران ساخته شده است. همچنین وجود فروشگاهی بزرگ در روستا می‌تواند نیازهای گردشگران را مرتفع سازد.
ابیانه، پلکانی است به درون تاریخ، در خانه‌های قدیمی آن هنوز ظروف سفالی با قدمتی چند صدساله وجود دارد. سبک خانه‌سازی در این روستا به دوره صدر اسلام تا زمان صفویه و پس از آن پیوند می‌خورد. مصالح به کار رفته در ساختمان‌های ابیانه، چوب درخت چنار، خاک رس قرمز، خشت، آجر و سنگ است.
ابیانه، روستای کمیابی است که هنوز توانسته یکپارچگی و وحدت خود را چه از نظر فرم‌های زیبای معماری و چه از نظر فرم لباس، زبان، گویش و آداب و رسوم حفظ کند. این همه بخاطر باروری فکر و آگاهی مردم این خطه از تاریخ خود و پایداری آنان در حفظ یادگارهای نیاکانشان است. چه خوب است که دیگر مردم ساکن در جاهای مختلف کشور، این اندیشه را باور ذهن خود کنند و به پایداری سنت سرزمین خود اهتمام بورزند.
الهه تقیه
ایران مسعود پزشکیان دولت چهاردهم پزشکیان مجلس شورای اسلامی محمدرضا عارف دولت مجلس کابینه دولت چهاردهم اسماعیل هنیه کابینه پزشکیان محمدجواد ظریف
پیاده روی اربعین تهران عراق پلیس تصادف هواشناسی شهرداری تهران سرقت بازنشستگان قتل آموزش و پرورش دستگیری
ایران خودرو خودرو وام قیمت طلا قیمت دلار قیمت خودرو بانک مرکزی برق بازار خودرو بورس بازار سرمایه قیمت سکه
میراث فرهنگی میدان آزادی سینما رهبر انقلاب بیتا فرهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سینمای ایران تلویزیون کتاب تئاتر موسیقی
وزارت علوم تحقیقات و فناوری آزمون
رژیم صهیونیستی غزه روسیه حماس آمریکا فلسطین جنگ غزه اوکراین حزب الله لبنان دونالد ترامپ طوفان الاقصی ترکیه
پرسپولیس فوتبال ذوب آهن لیگ برتر استقلال لیگ برتر ایران المپیک المپیک 2024 پاریس رئال مادرید لیگ برتر فوتبال ایران مهدی تاج باشگاه پرسپولیس
هوش مصنوعی فناوری سامسونگ ایلان ماسک گوگل تلگرام گوشی ستار هاشمی مریخ روزنامه
فشار خون آلزایمر رژیم غذایی مغز دیابت چاقی افسردگی سلامت پوست