چگونه دانشکده های بازرگانی راه خود را گم کرده اند

دانشکده های بازرگانی با انتقاد های شدید مبنی بر ناتوانی در استفاده از مهارت ها، ناتوانی در تربیت رهبران، ناتوانی در حفظ اصول وضوابط اخلاقی وحتی ناتوانی در هدایت فارغ التحصیلانشان …

دانشکده های بازرگانی با انتقاد های شدید مبنی بر ناتوانی در استفاده از مهارت ها، ناتوانی در تربیت رهبران، ناتوانی در حفظ اصول وضوابط اخلاقی وحتی ناتوانی در هدایت فارغ التحصیلانشان به مشاغل خوب و مناسب مواجه هستند. این انتقاد ها نه فقط از جانب دانشجویان، کارفرمایان ورسانه ها، بلکه از جانب رؤسای معتبر ترین دانشکده های بازرگانی ایالات متحده مطرح می شوند. به اعتقاد وارن بنیس وجیمز تول، ریشه بحران امروز آموزش مدیریت، آن است که دانشکده های بازرگانی الگویی نامناسب وحتی محکوم به شکست را انتخاب کرده اند. آن ها به جای سنجش عملکردشان از طریق ارزیابی صلاحیت های فارغ التحصیلان و یا از طریق ارزیابی توانایی اعضای هییت های علمی در درک اهمیت عناصر عملکرد بازرگانی فقط و فقط بر تحقیقات و پژوهش های علمی متمرکز شده اند. این الگوی علمی بر مبنای این فرضیه غلط استوار است که کسب و کار، مانند شیمی یا زمین شناسی، یک رشته صرفاً دانشگاهی است. این در حالی است که کسب وکار یک رشته تخصصی است و دانشکده های بازرگانی نیز مراکز تخصصی هستند یا باید این گونه باشند. رؤسای دانشکده های بازرگانی ادعا می کنند که دانشکده هایشان بر موضوعات عملی متمرکز هستند اما آن ها فقط استادانی را استخدام می کنند که تحقیق مدار هستند و تجربه چندانی در زمینه کار در شرکت ها ندارند. این استادان ترجیح می دهند به جای کار عملی، تنها روش شناسی خاص خود را تدریس کنند. با این روش طبعاً موضوعات چند وجهی حوزه کسب و کار مدیریت نادیده گرفته می شوند. مؤلفان از این ایده حمایت نمی کنند که دانشکده های بازرگانی باید به روزهایی برگردند که دانشکده های تجاری بودند اما معتقدند که این دانشکده ها باید در فعالیت های خود تجدید نظر کنند و راهی برای ایجاد توازن میان آموزش تئوریک دانشجویان و انجام دادن تحقیقات علمی بیابند.