رمضان؛ فرصتی برای نگاهی دوباره به آسمان

روزهای ماه مبارک رمضان است. روزهایی که برای هر کدام از ما یادآور سالیان گذشته است که در هر شرایطی با عشق و علاقه، سحرها برمی‌خاستیم و در کنار خانواده این فریضه الهی را به جا می‌آوردیم. …

روزهای ماه مبارک رمضان است. روزهایی که برای هر کدام از ما یادآور سالیان گذشته است که در هر شرایطی با عشق و علاقه، سحرها برمی‌خاستیم و در کنار خانواده این فریضه الهی را به جا می‌آوردیم. بیشتر از هر زمان شب‌های ماه مبارک دوران نوجوانی به یاد مانده است...

زمانی که با صدای دعای پیرمرد همسایه که بر بام خانه‌اش دعا می‌خواند از خواب برمی‌خاستیم و صدای او مکملی بود بر ساعت شماطه‌داری که یک مرغ زیبا بر صفحه‌اش مدام نوک بر زمین می‌زد و دانه جستجو می‌کرد و این حرکت مدام سر مرغ به جای ثانیه شمار ساعت کار می‌کرد. زمینه صفحه ساعت آبی بود و مرغ جستجو گر رنگ قرمز و نارنجی داشت.

و اذان صبح؛ شنیدن صدای خروس‌ همسایگان که گاه بی‌موقع می‌خواندند اسباب تفریحمان بودند. از آن زمان سال‌ها گذشته است. آن ساعت نمی‌دانم کجاست. پیرمرد همسایه به دیار باقی رفته است و مرغ صفحه ساعت شاید بالاخره از نوک زدن مدام بر زمین برای دانه‌ای فراغت یافته باشد و دستی او را برای این تلاش مداوم کوک نمی‌کند. چشم بر صفحه تلویزیون می‌دوزیم و صدایش را کم می‌کنیم تا مزاحم همسایگان نشویم.

ساعت شماطه‌دار جای خود را به ساعت‌های دیواری داده است و برای بیدار شدن موبایل‌ها به یاریمان می‌آیند با صداهایی متفاوت که هیچکدام به دل نمی‌نشینند. هیچ بانگ خروسی به گوش نمی‌رسد و مرغی بر صفحه ساعت نوک برزمین نمی‌زند و همه سر به زمین داریم تا دانه‌ای برداریم و کمتر فرصتی پیدا می‌شود تا نگاهی به آسمان کنیم. مرغ ساعت قدیمی ‌شده‌، بی‌آنکه خود بدانیم و جستجوگر مدامیم که خود به خوبی می‌دانیم.