در آرزوی طلای المپیک

روی کاغذ, فوتبال المپیک باید دغدغه اصلی بازیکنان ۲۳ سال و پایین تر باشد وردربرمن دیگوی برزیلی را با با بی میلی تمام به چین می فرستد و بارسلونا هر کاری می کند تا مانع حضور لیونل مسی در المپیک گردد

روی کاغذ، فوتبال المپیک باید دغدغه اصلی بازیکنان ۲۳ سال و پایین‌تر باشد. وردربرمن دیگوی برزیلی را با با بی‌میلی تمام به چین می‌فرستد و بارسلونا هر کاری می‌کند تا مانع حضور لیونل مسی در المپیک گردد. مشکل اصلی همیشه بر سر اجازه استفاده تیم‌ها از سه بازیکن بالای ۲۳ سال است. برزیل کاکا را می‌خواهد، اما میلان قصد فرستادن رونالدینیو را دارد. روبینیو از رئال مادرید نیز در تیم است، اما هفته گذشته اعلام شد او در صورت رفتن به چلسی المپیک را از دست خواهد داد.

دونگا مربی برزیل به شدت نگران بردن یک دفاع وسط باتجربه به المپیک است اما لوسیو و خوان المپیکی نشدند تا تیاگو سیلوایی که در برزیل بازی می‌کند، در قلب دفاع زردپوشان قرار بگیرد.

آرژانتین نیز مشکل دفاع وسط دارد. آنها مارتین دمیکلیس از بایرن مونیخ را می‌خواستند اما میسر نشد. اینتر به نیکلاس بوردسیو اجازه حضور نداد و رئال به گابریل‌هاینزه تا بازیکن گمنامی به نام نیکلاس پرخا از اندرلشت (بلژیک) در قلب دفاع آرژانتین قرار بگیرد. دو بازیکن بزرگسال دیگر آنها خوان رامون ریکلمه از بوکاجونیورز و خاویر ماسکرانو هستند. (بازیکنی که به نظر می‌رسد لیورپول با کمی اعتراض راضی به فرستادن‌اش شود)

ماسکرانو هم‌اکنون نیز صاحب مدال طلای المپیک (آتن ۲۰۰۴) است، اما سوال این است که چرا المپیک این قدر برای بازیکنان آمریکای جنوبی مهم است؟ برای جواب به این سوال می‌توان سه دلیل آورد.

اول، فوتبال المپیک پژواک تاریخی بزرگی در آمریکای جنوبی دارد.

بازی‌های پاریس ۱۹۲۴ به‌عنوان زادگاه فوتبال مدرن شناخته می‌شود. اروگوئه به‌عنوان تیمی گمنام قدم به بازی‌ها گذاشت و چنان با کیفیت و شیوه‌ای مدال طلا گرفت، که اروپایی‌ها قبل از آن هرگز ندیده بودند. نتیجه مستقیم قهرمانی پاریس در سال ۱۹۲۴ قهرمانی چهار سال بعد در آمستردام بود و پس از آن هم که قهرمانی جام‌جهانی از راه رسید.

در حال حاضر المپیک فرصتی برای به دست آوردن یک افتخار است و همه می‌دانند که مردمان آمریکای جنوبی چه عطشی برای کسب عناوین مختلف دارند.

طلای المپیک تنها افتخاری است که برزیل تاکنون به‌دست نیاورده و آنها با تمام وجود تلاش می‌کنند تا کسری کلکسیون‌شان را جبران کنند. آرژانتین مدافع عنوان قهرمانی است، اما آنها هم با تمام وجود به دنبال قهرمانی هستند. به‌خصوص که مربی آنها «سرجیو باتیستا» (هافبک آرژانتین در جام ۱۹۸۶) می‌تواند با این عنوان خودش را در کار با جوانان تثبیت کرده و به مرحله بعدی حرفه‌ای‌اش گام بگذارد.

دونگا نیز گرچه مربی بزرگسالان برزیل هم هست، اما موفقیت در چین می‌تواند پرستیژ او را که در رقابت‌های مقدماتی جام‌جهانی دردسرهای زیادی دارد، برگرداند و اگر کمی بدبینانه‌تر به موضوع نگاه کنیم، این تنها چیزی است که می‌تواند دونگا را روی صندلی‌اش نگه دارد.

از سوی دیگر شاید بتوان گفت اهمیت قهرمانی المپیک بیش از آنکه صرفا مربوط به این رویداد باشد، نیمی از راه جام‌جهانی بعدی است.

در رده بزرگسالان، به‌عنوان مثال هافبک‌های جوان برزیل مثل آندرسون، لوکاس و هرنانس (بازیکنان با استعداد سائوپائولو) این شانس را دارند که با نمایشی موفق در چین حضورشان را برای انتخابی جام‌جهانی تثبیت کرده و پس از آن هم تبدیل به چهره‌های جام‌جهانی بعدی شوند.

برای آرژانتینی‌ها «از کیل گارای» غول‌پیکر می‌تواند خودش را در مرکز خط دفاع تثبیت کند، جایی که پاشنه آشیل تیم ملی آرژانتین در دیدارهای اخیر محسوب می‌شود. دفاع چپ دیگر نقطه ضعف راه‌راه‌پوشان است، که «فابین مونزان» می‌تواند آن را برطرف کند.

المپیک مکانی برای جولان جوانان مستعد و جویای نام آمریکای جنوبی است و به همین دلیل نباید از اشتیاق فراوان برزیل و آرژانتین برای قهرمانی تعجب کرد.

تیم ویکری/ ترجمه: علی آخوندان