نگاهی به فیلم ابد و یک روز

ابد و یک روز به یک خانواده پر جمعیت و محروم و درگیر انواع فقر فرهنگی, اقتصادی و آسیب های اجتماعی ناشی از آن از جمله اعتیاد می پردازد

"ابد و یک روز" به یک خانواده پر جمعیت و محروم و درگیر انواع فقر فرهنگی، اقتصادی و آسیب های اجتماعی ناشی از آن از جمله اعتیاد می پردازد.

سعید روستایی فیلمنامه نویس و کارگردان جوان این فیلم شخصیت های فیلمش را با طیفی از خاکستری رنگ زده است. افراد این خانواده در حالی که از این نوع زندگی راضی نیستند و تلاش می کنند خود را از این وضع خارج نمایند اما خواسته یا نا خواسته دوباره به متن آن بر می گردند. "ابد و یک روز" نه تنها فیلمی تاریک و سیاه نیست بلکه آشکارا روزنه هایی از امید برای رهایی از وضعیت گرفتار در آن را باز می گذارد. چه آن که روشن ترین نقطه آن کوچک ترین فرد خانواده (نوید) که تیز هوش است می باشد او با حمایت های خواهرش سمیه (پریناز ایزدیار) به راه حل و امید رهایی تبدیل می شود. "ابد و یک روز" با وجود در یافت نه سیمرغ جشنواره سی و چهارم فیلم فجر، بدون نقص نیست اما به یاد داشته باشیم این ساخته ی یک جوان فیلم اولی است. جالب اینجاست کسانی که نماد در کت شان نمی رفت و آن را نمی فهمیدند، به یکباره نماد شناس شده و این خانواده را نماد ایران می دانند و جمله مرتضی (پیمان معادی) را توهین به همه مردم و تشویق به مهاجرت و عدم بازگشت می دانند اما به کلی چشم بر نرفتن و بازگشت سمیه برای کمک و یاری خانواده می بندند. انصاف نیست "ابد و یک روز" را متهم به سیاه نمایی کرد و کارگردانی، موضوع و بازی خوب بازیگران و نقاط قوت آن را نادیده گرفت.

این فیلم از جشنواره تاکنون مورد توجه فراوان و تقریبا تمام جزئیات آن مورد بررسی موافقان و مخالفانش قرار گرفته است. اما خارج از متن "ابد و یک روز" نیز قابل توجه است. شاید مهم ترین آنها تعداد سیمرغ هایی است که به آن داده شده است که برخی به گونه ای دلسوزانه مسائل فرامتنی را با اما و اگر هایی طرح می کنند. به گفته ایشان داوران جشنواره رعایت مصلحت اندیشی را نکرده و برای رضایت خاطر دیگر فیلمسازان می بایست این نه سیمرغ را به شکلی بین فیلم های دیگر تقسیم می نمودند. در جواب باید گفت چنین نیست چرا که اگر داوران محترم به تمامی مصلحت اندیشی را کنار گذاشته بودند، و تنها و تنها شایستگی را مد نظر داشتند، دهمین سیمرغ را نیز نصیب پیمان معادی می کردند. گفته ی دیگر آنکه این همه سیمرغ آینده ی این جوان را خواهد سوزاند، او را مغرور کرده یا از ترس ساختن فیلمی ضعیف تر در آینده به کلی فیلمسازی را رها کرده و گوشه گیری پیشه کند. در حالی که این فیلمساز جوان یا هر فرد دیگری اگر ظرفیت نداشته باشد با جایزه ای حتی کمتر از سیمرغ نیز می تواند دچار غرور یا ترس و گوشه گیری شود و این دلیل موجهی برای نادیده گرفتن متن فیلم نیست و نمی بایست کنش های احتمالی و ناهنجار ناشی از شخصیت ناشناخته صاحب اثر در آینده ای نامعلوم، کانون توجه شود.

زهره نبی زاده – کارشناس ارشد سینما

چاپ شده در روزنامه اسرار۲۵|۰۲|۱۳۹۵ شماره ۳۱۰۳