وبلاگ نوشتن خدمتی به خود و دیگران است

اصولا وبلاگ‌نویسی را می‌شود در دو دسته جای داد: کسانی که به‌صورت حرفه‌ای و با دغدغه‌های خاص وبلاگ می‌نویسند یا کسانی که به صورت آماتور و به‌صورت پراکنده وبلاگ می‌نویسند که …

اصولا وبلاگ‌نویسی را می‌شود در دو دسته جای داد: کسانی که به‌صورت حرفه‌ای و با دغدغه‌های خاص وبلاگ می‌نویسند یا کسانی که به صورت آماتور و به‌صورت پراکنده وبلاگ می‌نویسند که خود این دو دسته هم شامل دسته‌های دیگری می‌شود که بیشتر پیرامون نوع مطلب دور خواهد زد؛ اینکه فقط روزمرگی‌ها را به نگارش درآوری یا اینکه محتوای خاص تولید کنی.

به شخصه معتقد هستم نوشتن به زبان پارسی نیاز امروز وب ایرانی هست، وبی که در آن زبان پارسی، زبانی برای جستجو محسوب می‌شود.

آیا به نظر شما مطالب، مقالات، ایده‌های نو به صورت کافی در وب وجود دارد؟ پاسخ هرچه باشد مطمئنا قاطعیت ندارد، آیا بلاگ نوشتن کمتر از چت کردن بی‌فایده و گاهی اوقات چند ساعته هست، آیا بلاگ نوشتن با محتوای مناسب کمتر از وقت صرف یاهو ‌٣٦٠ کردن هست؟ گاهی اوقات بعضی‌ها نداشتن وقت را دلیلی بر ننوشتن بلاگ می‌دانند، کما اینکه «همه انسان‌ها ‌٢٤ ساعت زمان در اختیار دارند، به همان اندازه انیشتن و دیگر نوابغ... مگر اینکه خودت مدیریت زمان ندانی».

به واقع نفس نوشتن و انتشار افکار کاری پسندیده و حتی به استناد باعث رشد و نمو نسل‌هاست و عدم انتشار فکر در هر قالب از کتاب گرفته تا یک تصویر موجب عقب‌ماندگی است.

امروزه اینترنت فرصتی برای انتشار افکار گوناگون هست که اگر این افکار هدفی سازنده و غیرمخرب داشته باشد موجب شکوفایی ذهن شده و چه بسا در زندگی ما تاثیر‌های بسزایی دارد.

پس بدون نگرانی از هیچ چیزی، بدانیم که بلاگ نوشتن خدمتی به خود و همچنین به دیگران هست و چه بسا نسل جوان‌تر از خود هنگامی‌که در یک موتور جستجو به زبان مادری خود دنبال چیزی می‌گردد با در بسته مواجه نمی‌شود و این خود موجب سر زندگی او خواهد شد، هنگامی‌که ببیند که هم زبانی چون او به موضوعی که در ذهن داشته فکر کرده و افکار خود را منتشر کرده است.