عوامل بی تفاوتی سالک نسبت به تحصیل سعادت اخروی

(ای طالب سعادت ابدی!) چگونه می شود که آدمی در کسب خیرات زودگذر و سعادات دنیوی تا حدی که در توان دارد، کوشش می کند و هرچه بیشتر بدان دست می یابد، شوق و حرصش در تحصیل آنها بیشتر می شود …

(ای طالب سعادت ابدی!) چگونه می شود که آدمی در کسب خیرات زودگذر و سعادات دنیوی تا حدی که در توان دارد، کوشش می کند و هرچه بیشتر بدان دست می یابد، شوق و حرصش در تحصیل آنها بیشتر می شود و «هل من مزید»(ق-۳۰) می گوید؟ ولی نسبت به خیرات و سعادات اخروی بی تفاوت بوده و با این که با کار اندک می تواند به بسیاری از آنها دست یابد، از تحصیل آنها سر باز می زند؟! به عقیده من این مسئله، ثمره اجتماع چند امر است: یکی ضعف ایمان به آخرت، و دیگری عدم اطمینان بنده به قبولی اعمال و سالم ماندن آنها از آفات، تا هنگامی که روز مزد و پاداش فرا رسد؛ و سوم الفت قلب و نفس آدمی به این دنیا و لذات آن و عشق به شهوات و زینت های آن و همین عشق و دلبستگی است که عاقل را از تعقل در عواقب امور باز می دارد. (۱)

۱. اسرارالصلوه ، آیت الله میرزاجواد ملکی تبریزی، ص ۱۵۷