چه كسی به كامپیوتر نیازمند است

استفاده از كامپیوترها و نرم افزارها در مدارس, روز به روز در حال افزایش است همه تصور می كنند كه این كار به پیشرفت علم كمك می كند, ولی نویسنده این مقاله, مخالف این نظر است وی معتقد است, مهم ترین ركن یك كلاس درس, وجود یك معلم خوب است كه در حال تعامل با دانش آموزان است و هر چیزی كه این دو را از هم جدا كند, مانند پخش فیلم یا استفاده از كامپیوتر, به كلاس ضربه زده است

از نظر نویسنده، كامپیوتر به عنوان یك راه حل برای برخی از بحران‌های پنهان در مدارس، به صورت نسنجیده و بدون بررسی وارد شبكه آموزشی آمریكا شده است. كامپیوترها هیچ مشكلی را در مدارس حل نكرده‌اند. كامپیوترها به جای این كه فرا گرفتن خواندن و نوشتن را تشویق كنند با ارائه یك كپی از دروس، آموزش در مدرسه را بی‌اهمیت قلمداد می‌كنند. علی‌رغم همه تكنولوژی‌های آموزشی، یك كودك در برابر كامپیوتر، با كودكی كه در مقابل تلویزیون نشسته است، هیچ تفاوتی ندارد. پخش فیلم در مدرسه را به خاطر می‌آورید؟ من غالباً به انتظار بعدازظهر چهارشنبه‌ها بودم، زمانی كه معلم كلاس پنجم ما لامپ‌ها را خاموش می‌كرد، پرده نمایش را می‌انداخت و با به صدا درآوردن یك بوق الكترونیكی، پروژكتور را روشن می‌كرد. همه شاگردان عاشق این لحظه بودند، ساعت بعد از آن، چیزی نداشتیم كه به آن فكر كنیم. معلمان هم پخش فیلم را دوست داشتند. در انتهای كلاس دست به سینه به تماشای فیلم می‌ایستادند. مدیر مدرسه نیز از این ساعت راضی بود. والدین هم از این برنامه حمایت می‌كردند و بر پخش فیلم پافشاری می‌نمودند، ولی هیچ آموختنی در كار نبود، شما تاكنون فیلم‌های بسیار زیادی دیده‌اید. همان طور كه احتمالاً من تاكنون حدود ۱۰۰ فیلم دیده‌ام. خوب نام سه فیلم را بیاورید كه اثری طولانی و بلندمدت بر زندگی شما داشته است. حالا نام سه نفر از معلمانتان را به خاطر آورید. مهم‌ترین چیز در یك كلاس چیست؟ یك معلم خوب كه در حال تعامل با دانش‌آموزان با انگیزه است. هر چیزی كه این دو را از هم جدا كند، پخش فیلم، فیلم‌های ویدئویی ـ آموزشی، نمایش‌های چند رسانه‌ای، ای‌میل‌های شبكه‌ای، تلویزیون‌ها یا كامپیوترهای فعال، ارزش آموزشی نامطمئنی دارند. فیلم‌های آموزشی دیروز، امروز جای خود را به كامپیوترها در مدرسه داده‌اند. به عنوان یك راه حل برای برخی بحران‌های پنهان در كلاس‌ها، كامپیوتر به صورت نسنجیده و بدون بررسی، وارد شبكه آموزشی شده است. استفاده از وسایل پیشرفته كنونی، سیستم آموزشی ما را به هم متصل كرده است. دبستان‌ها به شدت به دنبال سخت‌افزارها و نرم‌افزارها هستند. دانشگاه‌ها روی آموزش از راه دور سرمایه‌گذاری می‌كنند. با وجود این، كامپیوتر چه مشكلی را در مدرسه‌ها حل كرده است؟ آیا كامپیوترها خواندن و عشق ورزیدن به كتاب‌ها را آموزش می‌دهد؟ به سختی.

تصاویر و كلمات، پیام اصلی بر روی تقریباً تمام صفحات وب هستند. كامپیوترهای متصل به شبكه، به جای اینكه فراگیری نوشتن را تشویق كنند، یك كپی درست می‌كنند و به سرقت ادبی كمك می‌كنند و آموزش در مدرسه را بی‌اهمیت جلوه می‌دهند. مطمئناً شما نمی‌توانید در صفحه كامپیوتر یك كتاب بخوانید. این كار عذاب‌آور است. علی‌رغم همه‌ تبلیغات پر سر و صدا علیه متون، شما نمی‌توانید به صورت آن لاین یك داستان كوتاه مطالعه كنید. با وجود همه ادعاهای تكنولوژیست‌های آموزشی، یك كودك در برابر كامپیوتر، كاملاً شبیه كودكی است كه در برابر یك دستگاه تلویزیون نشسته است. آیا مشكل بزرگی كه كودكان ما با آن روبه‌رو هستند، این است كه آنها نمی‌توانند به اندازه كافی پیام‌های الكترونیك اراسال كنند؟ یا این است كه آنها به اندازه كافی تلویزیون تماشا نمی‌كنند؟ آیا نوجوانان ما از كامپیوترها هراس دارند؟ آیا ما نگرانیم كه بچه‌های ما معلم‌هایشان را با ملاحظه زیادی تحمل می‌كنند؟ اگر اینها مشكلات دانش‌آموزان ماست، پس بله، به آنها كامپیوتر بدهید. شاید هم دانش‌آموزان ما اكنون وقت خیلی زیادی را در مقابل یك چیز تو خالی از دست می‌دهند و توسط پیام‌های تصویری بمباران می‌شوند. شاید مدرسه‌ها باید از فعالیت‌های الكترونیكی جلوگیری كنند. یك مدرسه به كامپیوتر نیاز ندارند. یك معلم خوب می‌تواند بدون استفاده از تصویرهای از قبل برنامه‌ریزی شده، برای دانش‌آموزان الهام‌بخش باشد و به آنها انگیزه بدهد. داشتن یك اتاق پر از پنتیوم و تغذیه شدن با یك صفحه نمایش پوور پوینت كه با نمودارها و جدول‌ها كامل می‌شود، قادر نیست شور، علاقه و جذابیت ایجاد كند، استفاده از نوارهای ویدئویی، تلویزیون‌ها و كامپیوترها، بچه‌ها را به خواندن بی‌رغبت می‌كند. جریانی كه از پاسخ‌های سریع الكترونیك، كنجكاوی را فرو می‌نشاند. آیا یك سیستم آموزشی با تكنولوژی پیشرفته برای آماده كردن بچه‌ها برای شغل آینده‌شان ضروری نیست؟ نه. سوار ماشین زمان من بشوید و به سال ۲۱۰۱ میلادی سفر كنید. خوب، شما اینجا در آغاز قرن ۲۲ هستید. اولین چیزی كه به آن توجه خواهید كرد، این است كه همه ما مرده‌ایم. تقریباً همه افرادی كه در قرن بیستم زندگی می‌كردند، مرده‌اند. بیشتر فرزندان ما مرده‌اند. نواده‌های ما اكنون كشور را اداره می‌كنند و نبیره‌های ما از این وضعیت ناراضی هستند. در سال ۲۱۰۱ چه شغل‌هایی وجود خواهد داشت؟ هیچ تعجبی ندارد كه دقیقاً شبیه شغل‌هایی باشد كه یك قرن قبل از آن وجود داشته است: دندان‌پزشكی، رانندگی كامیون، كار در ارتش، فروشندگی، بازیگری و معلمی در مدارس. در قرن بعد، همچنان ستارگان سینما، مأموران كفن و دفن، باغبان‌ها، جنگلبانان و افسران پلیس وجود خواهد داشت. صد سال بعد، ما حقوقدانان و سیاستمدارانی نیز خواهیم داشت. نكته شگفت‌انگیز در مورد همه این مشاغل این است كه هیچ كدام از آنها نیاز به استفاده از كامپیوتر ندارند. مهارت اصلی یك داندان‌پزشك، توانایی تعمیر و رسیدگی كردن به دندان‌ها است. چنین مهارتی را شما نمی‌توانید از هیچ كدام از وب سایت‌ها بیاموزید. چه كسی نزد دندان‌پزشكی می‌رود كه تجربه‌اش را در اصل از یك CD چند رسانه‌ای آموخته است؟ مهارت دیگری نیز هست كه هر دندان‌پزشك خوبی به آن نیاز دارد. خواه در سال ۲۰۰۱ باشد یا در سال ۲۱۰۲، توانایی ایجاد اطمینان و اعتقاد در طرف مقابل. این كار ممكن است با یك ضربه آهسته روی شانه بیمار نشان داده شود. دندان پزشك خواهد گفت: بعد از اینكه اثر داروی نووكائین (یك داروی بی‌حسی موضعی) تمام شد، ممكن است دندان‌های شما درد بگیرد. ولی ظرف یك هفته دندان‌هایتان خوب خواهد شد. به من اعتماد كنید. اعتماد: یعنی توانایی الهام كردن اطمینان. شما نمی‌توانید این توانایی را از اینترنت بگیرید. كاملاً برعكس، زمانی را كه شما صرف پرسه زدن در شبكه می‌كنید، ساعاتی هستند كه فرصت آموزش مهارت‌های زیادی كه در نحوه برخورد با دیگران ضروری هستند را از شما می‌گیرد.

من به ندرت شنیده‌ام، كسی به خاطر نداشتن مهارت كافی در كامپیوتر اخراج شود. افراد مختلف، عموماً به خاطر عدم توانایی در برخورد با دیگران، شغلشان را از دست می‌دهند. مشاغل فردا نیز مانند مشاغل امروز، متعلق به افرادی است كه مهارت‌های اجتماعی بیشتر دارند. با این حال، زمانی را كه ما پشت صفحه كلید كامپیوتر تلف می‌كنیم، این مهارت‌های اجتماعی تضعیف می‌شود.

من شرط می‌بندم كه در دنیای سال ۲۱۰۱، ما همچنان به لوله‌كش نیاز خواهیم داشت. من نمی‌توانم لوله‌های فاضلاب و توالت‌هایی را تصور كنم كه با فشار دادن یك دكمه بر روی یك تصویر كامپیوتری، گرفتگیشان برطرف شود. لوله‌كش‌های قرن ۲۲، شغلشان را كجا خواهند آموخت؟ امروزه در سان فرانسیسكو، برنامه‌ریزان شبكه، ساعتی ۳۰ دلار دریافت می‌كنند. یك دستمزد خیلی خوب. با این حال، هزینه لوله‌كش‌ها ۲ برابر این است، چرا؟ بخشی از علت این امر در بالا آمده است. لوله كش به اندازه یك كامیون نیاز به ابزار دارد، در حالی كه یك برنامه‌ریز با یك كامپیوتر و یك خط تلفن مرتبط است. بخشی از این تفاوت هم به خاطر ملموس بودن قضیه است. من می‌توانم یك ماه بدون كامپیوتر كاملاً خوب و عادی زندگی كنم، ولی وقتی كه مسیر لوله ظرفشویی آشپزخانه‌ام مسدود می‌شود، سریعاً به یك لوله كش نیاز پیدا می‌كنم. البته دلیل دیگری نیز برای میزان تفاوت دستمزد بین یك لوله‌كش و برنامه‌ریز كامپیوتر وجود دارد كه از آن غفلت شده است. در سراسر سان فرانسیسكو، هر مدرسه‌ای كار با كامپیوتر را آموزش می‌دهد ولی تقریباً هیچ كدام از آنها مهارت‌های مكانیكی، كابینت‌سازی یا لوله‌كشی را یاد نمی‌دهند. وقتی كه همه‌ی دانش‌آموزان خوب و بد مجبور هستند كه یك كاربر كامپیوتر باشند و فقط افراد نالایق و بی‌صلاحیت برای درس خواندن، اجازه دارند كه لوله‌كش شوند، نه برنامه‌های ما و نه لوله‌های ما، آب را نگاه نخواهند داشت. مهارت‌های مهم دیگر زندگی نیز در اینترنت قابل یادگیری نیست: توانایی صحبت كردن برای یك جمعیت، مهارت كار با یك آلت موسیقی، استعداد شوخی كردم، توانایی گرفتن یك توپ در هوا. (برخی از بزرگان ورزش بیس‌بال، كمبود ورزشكار پرتاب كننده‌ی توپ بیس بال در آمریكا را كه ناشی از علاقه مفرط كودكان به بازی‌های كامپیوتری است، نگران كننده می‌خوانند.) بنابراین وسایل الكترونیكی ما واقعاً چه چیزهایی یاد می‌دهند؟ برنامه ریاضی NFL را كه در بین كودكان پرطرفدار است، بازبینی كنید. این برنامه در مورد فوتبال حرفه‌ای و با هدف آموزش ریاضیات طراحی شده است. این برنامه كه از تصاویر متحرك واقع‌نما ساخته شده است، ضربه یك دریافت كننده‌ی توپ یا یك تاس از طرف او در بازی فوتبال را بسیار جذاب‌تر از رجوع به كتاب‌ها نشان می‌دهد. هدف آموزش این برنامه، برخی مهارت‌های ریاضی از قبیل كسر، آمار و درصد است. در این بازی، پس از نمایش قطعاتی از بازی فوتبال، با سؤالاتی نسنجیده قطع می‌شود: كدام یك بیشتر است: ۱۱۸۲ یا ۱۲۰۷؟ نتیجه، فرزند شما امتیاز بیشتری در ریاضیات به دست می‌آورد. بله درست است. این برنامه‌ بچه‌ها را مجبور به حل مسائل ریاضی می‌كند تا به ۲ دقیقه تفریح به عنوان پاداش برسند. شكنجه دوباره شروع می‌شود. این برنامه روش خوبی برای آموزش متنفر شدن از ریاضی است.

---