۲۸ ژانویه ـ آیا وزیر امور خارجه شدن بانوی اول و سناتور نیویورک و خریدن آه و ناله ملل دیگر این همه خوشحالی دارد؟!

سناتور نیویورک بودن و برکرسی رابرت کندی نشستن یک بانوی اول و حقوقدان ـ حقوقدانی که از اعضای هیات قضایی بررسی قضیه واترگیت و بزیرکشیدن ریچارد نیکسون پرزور و پررو بود، برای …

سناتور نیویورک بودن و برکرسی رابرت کندی نشستن یک بانوی اول و حقوقدان ـ حقوقدانی که از اعضای هیات قضایی بررسی قضیه واترگیت و بزیرکشیدن ریچارد نیکسون پرزور و پررو بود، برای اطفاء حس جاه طلبی، مقامدوستی و باقی بودن بر مصدر کافی نبود که بانو هیلری کلینتون به مصداق فرضیه «توماس هابز»؛ حرص سروری زدن به هر قیمت، اشتیاق وزیر امورخارجه شدن به دل راه داد. وزیر امورخارجه آمریکا شدن یعنی آماده بودن به پاگذاردن بر بسیاری اصول و مشاهده مرگ افغانها، پاکستانی ها و ... و دفاع از ادامه آن و .... بنابراین، وزیر امورخارجه شدن بانو «هیلری کلینتون» قاعدتا نباید تا این حد باعث شادی و در پوست خود نگنجیدن او باشد که در عکس مقابل دیده می شود. نه تنها او بلکه شوهرش هم از این انتصاب شاد و خرسند بنظر می رسد (زیرا کمکی است به او برای دریافت هرچه بیشتر اعانه از سایر کشورها برای بنیاد خیریه اش). بانو هیلری در انتخابات مقدماتی سال ۲۰۰۸ برغم نظر نامساعد شبکه های تلویزیونی با او، هواداری بیست میلیون آمریکایی دمکرات را به دست آورد که رقم درشتی است. با این میزان حمایت، نباید وزیر کابینه می شد که نه تنها هرآن امکان برکنارشدن دارد بلکه در معرض انتقاد لاینقطع رسانه ها و نفرین ملل دیگر قرارداشتن و قبول انواع مسئولیت و نیز خطر جلب دشمنی افراد و ملل. در این سمت باید دروغ بگوید، کلک بزند، توطئه بکند و .... کدام وزیر امورخارجه آمریکا بعدا رئیس جمهور شده است که او بشود؟. این وزارت مقامی حداکثر ۴ ساله است. دنیای دهه دوم قرن ۲۱ با دنیای دهه ۱۹۹۰ از زمین تا آسمان فرق دارد. کشورهای دیگر دارند جای آمریکا را در اقتصاد، صنعت، تکنولوژی، سیاست، توان نظامی و ... می گیرند و دشمن تراشی هم نمی کنند. تجربه دهه جاری نشان داده است مردمی که حاضر می شوند خودرا منفجر کنند تا آمریکا تضعیف شود از بمب اتمی و موشک هوشمند نمی هراسند. لذا، در این شرایط ترقی معکوس کردن و وزیر امورخارجه شدن، این همه شادی و خوشحالی ندارد.