اولین رنگ‌کار اتومبیل

اتومبیل‌هایی که وارد پایتخت می‌شدند تماما به رنگ مشکی بودند که رنگ‌آمیزی‌شان در ابتدای ورود توسط نقاشان درشکه و کالسکه انجام می‌گرفت. این دسته از افراد نه تنها به رنگرزی …

اتومبیل‌هایی که وارد پایتخت می‌شدند تماما به رنگ مشکی بودند که رنگ‌آمیزی‌شان در ابتدای ورود توسط نقاشان درشکه و کالسکه انجام می‌گرفت. این دسته از افراد نه تنها به رنگرزی ماشین مشغول بودند بلکه هرگونه بست و وصله هم توسط این تعمیرکاران صورت می‌پذیرفت. البته در تهران این مساله یک امر طبیعی به حساب می‌آمد. مثلا وقتی رادیو ظهور کرد برای تعمیر در اختیار گرامافون سازها درآمد و زمانی‌که تلویزیون وارد پایتخت شد، فروش و تعمیرش به دست رادیوسازها بود. اولین رنگ‌کار اتومبیلی که پایتخت به خود دید، شخصی ارمنی‌تبار بود که با موسسه‌ای در دو باب دکان بزرگ در غرب خیابان باب همایون نرسیده به سه‌راه وزارت دارایی با تابلویی به نام «لایت» به کار صحیح رنگ‌کاری اتومبیل می‌پرداخت که رنگ‌کاری‌اش دست‌کمی از کمپانی اتومبیل نداشت. بوی رنگ اتومبیل که تندی خاصی داشت و به مذاق بعضی‌ها خوش نمی‌آمد اما عابران زیادی را در کنار مغازه به سمت خود جلب می‌کرد.

اجرت لکه‌گیری‌های کوچک اتومبیل حداکثر یک تومان یا ۱۵ قران بود و رنگ کامل نیز هفت یا هشت تومان بود. زمانی هم که لکه‌گیری و رنگ کم‌کار بود به اجرت می‌افزودند تا آنجا که برخی موقع‌ها صاحب ماشین باید برابر قیمت خود اتومبیل پرداخت می‌کرد. در این حین دیگران نیز به‌عنوان رقیب و برای چشم و همچشمی و جلب مشتری در همان محدوده شروع کردند به باز کردن دکان‌هایی جهت رنگ اتومبیل. اما همین‌که شاگردان صاحبان دکان کار را بر عهده گرفتند به تدریج کیفیت رنگ از دست رفت و فقط نزاع‌هایی میان نقاش و مشتری رخ می‌داد. در آخر مشتری باید این جملات را از نقاش ماشین می‌شنید: «یک تکه آهن‌پاره آورده، یک کادیلاک می‌بری، نمی‌خواهی مزد بدهی؟ یا پول برای خرج کردن است، پول رنگ ندهی، می‌خواهی به حکیم و دوا بدهی» و از این مقولات بی‌آنکه وارد اصل موضوع گرانفروشی‌شان شود.