از بزدلان خارجی هم بگوئید

امروز که ذائقه ملت از پیروزی نسبی در پرونده هسته ای شیرین است, جای تردید افکنی نیست, اما حال که دیگران آگاهانه یا ناآگاهانه, با وحدت شکنی استحکـام مـواضـع کشـور را بـه خـطـر می اندازند بایستی این سوال را از آنها پرسید که روند پیگیری فعالیت های هسته ای چگونه است که نایب رئیس مجلس علیرغم حمایت های بی سابقه از دولت نهم نمی تواند نگرانی خود از برخی پیامدهای آن را مخفی کند

مهمترین گزارش البرادعی در مورد پرونده هسته‌ای ایران منتشر شد. این گزارش نیز براساس عرف رایج در عرصه اطلا ع رسانی کشورمان، به گونه‌ای منعکس شد که بخش‌های منفی آن بسیار کم رنگ نشـان داده شـود. امـا بـدون تردید گزارش اخیر– علیرغم برخی نکات تردید برانگیز و بهانه ساز آن – یک پیروزی برای ملت ایران محسوب می‌شود. در این سند مهم بین المللی، بسیاری از ادعاها در خصـوص انحـراف برنامه‌های هسته‌ای ایران به سوی اهداف نظامی، تکذیب شده و همچنین رفتار دیپلماتیک ایران و همراهی با مجامع بین المللی مورد تاکید قرار گرفته است. موضع گیری البرادعی، علاوه بر پیروزی برای ایران، یک درس برای دیپلمات‌های ایرانی است.

زیرا این گزارش نشان داد برخلاف دهه‌های گذشته، هیچ قدرت مطلقی در دنیا وجود ندارد و اگر دستگاه دیپلماسی یک کشور براساس تدبیر، مدارا، حوصله و در عین حال ایستادگی رفتار نماید، می‌تواند بسیاری از حقوق خود را استیفا نماید. برهمین اساس، به نظر می‌رسید مقام‌های رسمی کشور، ضمن مراقبت و هوشیاری نسبت به نکات منفی و بهره برداری حداکثری از نکات مثبت گزارش، همین دستاورد را – که جز با همدلی و اتحاد داخلی قابل تحقق نبود – به عاملی برای تقویت همدلی تبدیل خواهند کرد. اما متأسفانه در این مورد نیز نوعی فرصت سوزی و تهدیدسازی در حال شکل گیری است. برخی مسئولا ن که از ماه‌های نخست فعالیت دولت نهم، تلاش کردند سیاست هسته‌ای دولت‌های گـذشته را زیر سوال ببرند و منتقدان راهکارهای هسته‌ای دولت نهم را منفعل معرفی کنند، این بار نیز روش سابق را پیگیری کردند و به بهانه تجلیل از موفقیت اخیر، منتقدان و مخالفان خود را با عباراتی توصیف کردند که در عرف سیاسی سه دهه اخیر، کمتر سابقه داشته است. رئیس جمهور اسلا می‌ایران که با سنت شکنی آشکار، مراسم وحدت آفرین ۲۲ بهمن را به تریبونی برای حمله به منتقدان دولت خود تبدیل کرد، دیروز در پیام تبریک خطاب به ملت ایران نوشت:

‌<‌این پیروزی درس بزرگ دیگری است برای آنان که راه خود را از سرخودخواهی از مردم جدا کرده‌اند. اینان نه مردم را باور دارند و نه از ظرفیت‌های بزرگ آنان آگاهند، جز به منافع خود نمی‌اندیشند. از پیشـرفـت کشور ناخرسندند و در شادی مردم سهیـم نمـی‌شـوند. ضعف ایمانشان به آسمان و بریدگی شان از مردم در زمین، از آنان افرادی بزدل ساخته است که قدرت‌های شیطانی را همه کاره عالم می‌دانند...>‌

لابد کسانی که مخاطب این عبارات هستند در صورت لزوم به پاسخگویی بر خواهند خاست و قاعدتاً مسئولا ن دولت نهم هم به این پرسش پاسخ خواهند داد که <بسیاری از پیشرفت‌های کشور که دولت نهم از فیوضات آن بهره مند شده است، در چه زمانی و در دوره مسئولیت چه کسانی پایه گذاری شده است؟> اما آنچه مایه تعجب است این است که اگر قرار است منتقدان داخلی< سیاست‌های هسته‌ای دولت نهم> را <بزدل> بنامند، چرا همزمان با محکوم کــردن ایـن <بـزدل>‌هـای داخلـی، از رفتـار بـزدلانـه روس هاو همراهی‌های فرصت طلبانه چینی‌ها با امریکا در موضوع هسته‌ای سخن گفته نمی‌شود؟ کسی که رئیس جمهور امریکا را <جناب آقای جرج بوش> خطاب می‌کند، چرا در مواجهه با منتقدان داخلی، تا این حد اختیار را از کف می‌دهد که ایمان آنان به مبانی آسمانی را زیر سوال می‌برد و آنان را مرعوب از قـدرت‌های شیطانی می‌نامد؟ کسی که بیانیه سـران شورای همکاری خلیج فارس را –علیرغم ادعاهای ضد ایرانی آن – یک موفقیت برای دولت نهم می‌داند، چرا بر همراهی‌های غیرقابل انکار برخی منتقدان خود برای پیشبرد برنامه هسته‌ای در ۲۳ سال گذشته، چشم می‌بندد و تنها به خاطر بعضی هشدارها، آنها را بریده از خالق هستی و جدا از ملت بر می‌شمارد؟

امروز که ذائقه ملت از پیروزی نسبی در پرونده هسته‌ای شیرین است، جای تردید افکنی نیست، اما حال که دیگران آگاهانه یا ناآگاهانه، با وحدت شکنی استحکـام مـواضـع کشـور را بـه خـطـر می‌اندازند بایستی این سوال را از آنها پرسید که روند پیگیری فعالیت‌های هسته‌ای چگونه است که نایب رئیس مجلس علیرغم حمایت‌های بی سابقه از دولت نهم نمی‌تواند نگرانی خود از برخی پیامدهای آن را مخفی کند؟ محمدرضا باهنر دیروز گفته است: <مسأله هسته‌ای در عین اینکه یک فرصت بسیار خوب برای اصولگرایان و اصولگرایی مجلس و دولت است، ولی اگر کمی سهل انگاری و کم دقتی شود، ممکن است رقبا همین مقوله را تبدیل به یک تهدید کرده و علیه اصولگرایی تبلیغ کنند.> البته عده دیگری از اصولگرایان نیز نسبت به پیامدهای منفی احتمالی گزارش البرادعی هشدار داده‌اند و خواستار <عدم ذوق زدگی> بیش از حد نسبت به آن شده‌اند. اما شاید همین نگرانی‌ها، رئیس جمهور را وادار ساخته است تا با حملا ت سنگین علیه منتقدان <راهکارهای هسته‌ای دولت نهم> پیشاپیش امکان نقادی و نکته گیری از دولت را منتفی کند یا آن را به حداقل برساند.

نگارنده بیش از آنکه رئیس جمهور را به خاطر بی‌مهری نسبت به منتقدان مورد اعتراض قرار دهد، کسانی را در ایجاد فضای فعلی مقصر می‌داند که در تجلیل از دولت نهم و برنامه‌های آن، اندازه شناس نیستند. دیروز یک سایت نزدیک به اصولگرایان، عبارات زیر را به نقل از یک نشریه رسمی دولتی منتشر کرد: <سیمای ملکوتی حضرت امیرالمومنین (ع) را در گفتارهای رئیس جمهور ترسیم می‌نمائیم و سپس همراه با دیدگاهها و مبانی اندیشه‌های وی، به خوانش و تعمق دوباره در نهج‌البلا‌غه می‌پردازیم.>

اما به هر حال نمی‌توان از کنار اظهارات و اقداماتی که در مهمترین چالش فعلی کشور یعنی موضوع هسته‌ای، بر وحدت ملی اثر منفی می‌گذارد، سکوت کرد.مسئولا‌ن دولت نهم قبلا‌ً به صراحت اعلا‌م کردند: <رأی مثبت هند به قطعنامه ضد ایرانی، بر روابط دو کشور اثر نمی‌گذارد.> همچنین علیرغم فرصت طلبی‌های غیراخلا‌قی روسیه و چین و رفتار بزدلا‌نه آنها در برابر امریکا و انگلیس، رئیس دولت نهم هیچ گاه حاضر نشد به صراحت آنها را مورد حمله قرار دهد، پس چرا منتقدان سیاست‌های هسته‌ای خود را تا این حد مستحق ملا‌مت و هتاکی می‌داند و به راحتی آنها را از جهت ایمان، مردمداری و وطن‌دوستی زیر سوال می‌برد؟