تولد دوباره یک کشور کهن

نگاه دکتر میر قاسم مؤمنی, مدیر عامل مؤسسه بین المللی چشم انداز ابرار نوین, به موانع بازدارنده استقلال فلسطینیان

فلسطین کشوری است که از نظر جغرافیایی در کنار دریای مدیترانه واقع شده است و در گذشته به سه منطقه ناحیه جنوبی رتنیو شامل مناطق فلسطین اشغالی و کرانه غربی، ناحیه مرکزی شامل لبنان و ناحیه شمالی شامل سوریه تقسیم شده است.

نام فلسطین از Philistin که نام یک گروه غیریهودی ساکن در ساحل جنوبی به نام فیلیستا است گرفته شده است. در طول تاریخ، جنگ‌های مختلفی در این منطقه انجام گرفته‌اند که در دوران بیزانس، امپراطوری روم شرقی و دوران خلافت سلاطین عثمانی این جنگ‌ها ادامه داشتند و در دوران جنگ‌های صلیبی، این منطقه چندین بار مورد هجوم صلیبیون قرار گرفته است.

اگر به اسناد تاریخی مراجعه شود، شمار یهودیان فلسطین در سال ۱۷۰۰ تنها ۷ هزار نفر بود و این رقم تا سال ۱۹۰۰ به ۶۰ هزار نفر بالغ شد، در حالی که جمعیت کل فلسطین در همان سال ۵۰۰ هزار نفر بوده و این امر نشان دهنده این است که جامعه یهودیان ساکن فلسطین، جمعیت بسیار اندکی در مقایسه با اعراب داشته‌اند.

● خیانت بالفور

بر اساس موافقت نامه سایس پیکو در سال ۱۹۱۶ که بین انگلستان و فرانسه منعقد شد، مقرر گردید پس از تضعیف امپراطوری عثمانی و اشغال فلسطین توسط انگلستان، این منطقه به صورت بین‌المللی اداره شود، اما دولت انگلستان در یک خیانت آشکار به فلسطینیان، این منطقه را طی اعلامیه بالفور که توسط آرتور بالفور، وزیر امور خارجه وقت تهیه شده بود، در سال ۱۹۱۷ به عنوان وطن یهودیان اعلام نمود که این موضوع مبنایی بر تأسیس رژیم صهیونیستی کنونی گردید.

فلسطین از سال ۱۹۲۰ تا سال ۱۹۴۸ تحت قیمومیت دولت انگلستان فعالیت نمود و در این مقطع، موج عظیمی از یهودیان از کشورهای اروپایی و دیگر کشورهای جهان توسط سازمان‌های یهودی – به خصوص آژانس سخنوت - به این منطقه مهاجرت کردند و به این صورت، پایه تشکیل رژیم اشغالگر قدس طراحی شد و در سال ۱۹۴۸ رسماً رژیم صهیونستی با حمایت انگلستان و آمریکا پا به عرصه جهانی گذاشت.

با عنایت به این که فلسفه وجودی و تشکیل این رژیم به صورت نامشروع بوده و یهودیان نمی‌توانستند به جای مردم فلسطین نمایندگی دولت فلسطین را داشته باشند، انتفاضه مردم جهت تحقق آرمان‌های ملی آنان شروع شد و تاکنون ادامه دارد. با وجود نزدیک به یک قرن مقاومت مردم، امسال آقای محمود عباس، رییس تشکیلات خودگردان فلسطین، موضوع شناسایی کشور مستقل فلسطین را طبق مرزهای سال ۱۹۶۷ به سازمان ملل ارایه کرده که این امر امیدی جدید برای مردم آن کشور است. اما این موضوع، تمام حقوق مردم فلسطین را تأمین نمی‌کند و در واقع، مردم فلسطین می‌توانند به این ترتیب، تنها برخی از حقوق خود را کسب کنند.

با توجه به این که حداقل، رأی ۱۲۸ کشور عضو مجمع عمومی سازمان ملل به علاوه ۹ رأی کشورهای عضو شورای امنیت لازم است تا موضوع تشکیل کشور فلسطین رسمیت یابد، متأسفانه ما شاهد آن هستیم که آمریکا و کشورهای اروپایی هنوز هم حداقل حقوق مردم فلسطین را به رسمیت نمی‌شناسند و همچنان رژیم صهیونیستی و هم‌پیمانانش با ترفندهای جدید، مردم فلسطین را آواره می‌کنند.

● روی دیگر سکه

اگر فلسطین به عنوان یکی از اعضای مستقل سازمان ملل شناخته شود، می‌تواند به عنوان یک کشور عضو که مورد تجاوز کشور عضو دیگری واقع شده به سازمان ملل شکایت کند و در نتیجه این سازمان مجبور به مداخله است. به همین دلیل است که اوباما دست به رایزنی با کشورهای موافق این طرح برای برگرداندن رأی آنها زد.

اما می‌توان روی دیگری برای این سکه متصور بود، چرا که تشکیل کشور مستقل فلسطین بنا بر شرایط این طرح به معنی به رسمیت شناختن کشور اسراییل از نظر فلسطینیان است. این امر وقتی بارزتر می‌شود که بدانیم کشور مستقل پیشنهادی فلسطین تنها ۴ درصد از تمامیت ارضی واقعی این کشور را شامل می‌شود. پیش از این نیز محمود عباس و مقامات اسراییلی بر سر این مرزهای پیشنهادی توافق کرده بودند. اگر اسراییل با تشکیل کشور مستقل فلسطین مخالفت کند دو راهکار پیش رو دارد. یکی این که سرزمین‌های اشغالی فلسطین را به خاک خود ضمیمه کند و ساکنان عرب این مناطق را به عنوان شهروندان خود بپذیرد که در این صورت ترکیب جمعیت اسراییل به نفع اعراب تغییر خواهد کرد. راه دیگر این است که با حاکمیت اسراییل بر سرزمین‌های اشغالی حق شهروندی به اعراب داده نشود. این امر نفرت بیشتر جهانی را بر خواهد انگیخت و ادعاهای اسراییل در مورد دموکراسی را زیر سؤال خواهد برد. بنابر این دور از ذهن نیست که تشکیل کشور مستقل فلسطین خواسته آمریکا و اسراییل باشد. به نظر می‌رسد تعلل در موافقت با این مسأله به دلیل سیاست "به مرگ گرفتن و به تب راضی کردن" فلسطینیان برای افزایش سهم خواهی صهیونیست‌ها از تمامیت ارضی فلسطین باشد.