حدادی و مشکلات حاد مصدومیت

احسان حدادی در ادامه روند ناموفق دو ماه اخیرش سر از فنلاند در آورده و ظاهرا در آنجا تحت عمل جراحی کتف قرار گرفته تا با رهایی از درد مزمن این ناحیه, سال ۲۰۰۹ را برای خود بهتر و روشن تر نوید دهد و از رکود و توقف ماه های اخیر رهایی یابد

احسان حدادی در ادامه روند ناموفق دو ماه اخیرش سر از فنلاند در آورده و ظاهرا در آنجا تحت عمل جراحی کتف قرار گرفته تا با رهایی از درد مزمن این ناحیه، سال ۲۰۰۹ را برای خود بهتر و روشن تر نوید دهد و از رکود و توقف ماه های اخیر رهایی یابد. حدادی قهرمان پرتاب دیسک ایران و آسیا همان طور که قبلا نیز برای شما نوشتیم بر اثر کثرت حضورهایش در تورنمنت های بین المللی ماه های اردیبهشت تا تیر امسال دچار جراحت در ناحیه شانه شد و به همین سبب در ۵۰ روز منتهی به المپیک نتوانست خودش را به درستی جمع و جور کند و در شرایطی به المپیک پکن رفت که خود در دل برخلاف میلیون ها ایرانی مطمئن بود که راهی برای رسیدنش به مدال وجود ندارد و مصدومیت ریشه ای به او اجازه چنین کاری را نمی دهد. این چنین بود که جوان بالنده دوومیدانی ما به رغم عبور از مرز ۶۹ متر در طول سال جاری، در المپیک ۶۲ متری را هم رد نکرد و در مرحله اول حذف شد و اصلا به دور نهایی رقابت های رشته پرتاب دیسک مردان نرسید.

او به رغم همان مصدومیت به تورنمنت اشتوتگارت هم که مسابقه نهایی سری رقابت های امسال گراندپری دوومیدانی بود، پای نهاد و طبعا آنجا هم ندرخشید و با ۷۶/۶۲متر به رتبه ششمی اکتفا کرد.

● در زادگاه قهرمان

در پی آن از بهترین پرتابگران فصل دعوت شد در یک مسابقه نمایشی اما جالب در کشور زادگاه قهرمان المپیک (گرد کانتر از استونی) گرد آیند و مسابقه ای با یکدیگر در شهر تالین داشته باشند و این نیز شکل گرفت و باز حدادی با شانه آسیب دیده اش از ۹۴/۶۲ متر فراتر نرفت و پنجم شد و کانتر که اضافه بر طلای المپیک ۲۰۰۸ مدال زرین مسابقات جهانی ۲۰۰۷ را هم در جیب دارد باز به رتبه اول رسید و این بار رقم ۲۴/۶۹متر را ثبت کرد. شاید حدادی فقط در انتظار پایان سال (ورزشی) و اتمام حضورش در این رقابت ها بود. زیرا در پی آن به فنلاند سفر کرد و گفته می شود که در آنجا شانه اش را به تیغ جراحان سپرده است. جواب ندادن درمان های تدریجی بر روی شانه حدادی مسئله ای بود که وی را به سمت این عمل کشاند، ولی دو نکته در ارتباط با وقایع زندگی حدادی ظرف سه ، چهار ماه اخیر همچنان مبهم مانده است. یکی اینکه چرا وی به عنوان یک ورزشکار المپیکی بیشتر و بهتر مدیریت و هدایت نشد تا بر اثر تعدد حضورهایش در مسابقات بین المللی در ماه های قبل از المپیک آن طور صدمه نبیند.

اگر چنان عقل و مدیریتی در کار بود، قطعا به حدادی تکلیف می شد که از زیاده روی در امر فوق دست بردارد و با حضور در تورنمنت هایی کمتر توان و مهارت و نشاط و مهم تر از آن سلامتی اش را برای آوردگاه اصلی (المپیک پکن) محفوظ نگه دارد. چون چنین مشاوره و اصلی در کار نبود، احسان با شرکت در تورنمنت های متعدد خود را فرسوده کرد و کار را به جایی کشاند که مصدومیت کتف و شانه هیچ شانسی برای ابراز وجود او در المپیک باقی نگذاشت.

● بدون شانس

این است که چرا وی با همان شانه رنجور و در حالی که بروی محقق و ثابت شده بود که شانسی برای پرتاب های بلند و موفق ندارد، پس از پکن هم در سه تورنمنت خارجی شرکت کرده است. لابد بهره مالی حاصل از این حضور (که حتی جوایزی برای نفرات پنجم و ششم را نیز دربردارد) انگیزه اصلی حدادی بوده، اما باز هم نمی توان پذیرفت که او با حضور خود در آن میدان ها بر احتمال مصدومیت اش افزوده و این گمان را قوت بخشیده که شانه اش رنجورتر و ناتوان تر و حتی به درجه و حدی برسد که درمان آن بسیار سخت تر شود. به واقع حدادی و پزشکان وی و به تبع آن فدراسیون دوومیدانی می دانسته اند که وضعیت سلامتی وی مساعد نیست و با حضور در هر تورنمنت اضافی شرایط وی بدتر خواهد شد و اینکه چطور او همچنان در مسابقات شرکت می کرده، نکته ای است که فقط مسئولان امر باید پاسخگو باشند.

● رل اول

امروز اطمینانی در دست نیست که حدادی پس از پشت سر نهادن عوارض عمل جراحی و دوران نقاهت آن، کی به صحنه برمی گردد و زمانی که بازمی گردد، چه زمانی به فرم عالی بازخواهد گشت. آنچه مسلم می نماید کم کردن بخت ابراز وجود و قهرمانی یکی از برترین ورزشکاران نسل جدید ایران از طریق سیاست گذاری های ناصحیح و برنامه ریزی های نامعقول برای وی است و هر چند خود او در این قضیه رل اول را داشته، اما فدراسیون نیز باید به عنوان متولی این ورزش برنامه ای صحیح تر برای وی می ریخت. برنامه ای که اثری از آن رویت نشده است.

وحید رسولی