چگونگی آغاز فعالیتهای هسته ای ایران

اولین تلاشهای ایران برای دستیابی به فناوری هسته ای به دهه ۵۰ میلادی باز می گردد تئوریهای هسته ای ایران در این زمان بسیار بلندپروازانه می نمود و شاه به آن توجه زیادی داشت

اولین تلاشهای ایران برای دستیابی به فناوری هسته‌ای به دهه ۵۰ میلادی باز می‌گردد. تئوریهای هسته‌ای ایران در این زمان بسیار بلندپروازانه می‌نمود و شاه به آن توجه زیادی داشت.

نخستین کشوری که ایران را به دستیابی به فناوری هسته‌ای ترقیب و این تکنولوژی را به ایران منتقل کرد (ایالات متحده آمریکا)، نخستین مخالف امروزی ایران در تحقق فعالیتهای هسته‌ایش ، بود .

در ارتباط با کمک‌های هسته‌ای امریکا به ایران دو دیدگاه کلی مطرح است :

الف) با توجه به استفاده آمریکا از بمب اتمی در (هیروشیما و ناکازاکی) و تبعات منفی آن در جامعه جهانی، این کشور برای تلطیف فضای موجود ، با طرح اصطلاح ( اتم برای صلح ) ، با انتقال این تکنولوژی به کشورهایی که در مدار سیاسی امریکا بودند، سعی بر تغییر جهت گیری‌ها در عرصه بین المللی و تحت شعاع قرار دادن فعالیتهای هسته‌ای خود داشت .

ب) دیدگاه رایج دیگر، دوران جنگ سرد و ریارویی اتمی دو ابر قدرت در عرصه جهانی را در بر می‌گرفت.

آیزنهاور ، رئیس جمهور وقت امریکا ، بارها در دیدار سران انگلستان ، فرانسه و آلمان غربی، وحشت خود را از حمله ناگهانی اتحاد جماهیر شوروی به مرزهای شمالی ایرانی و افتادن ایران به دام کمونیسم و در نتیجه از دست رفتن پایگاه مهم غرب و از هم گسستن کمربند بازدارندگی کمونیسم در جنوب مرزهای شوروی اعلام کرده بود .

آیزنهاور اذعان می‌داشت؛ (برای حفظ منابع امریکا لازم است ایران اتمی شود و لذا شاه مورد حمایت هسته‌ای امریکا و دستیابی به فناوری هسته‌ای واقع شد . )

با توجه به دو دیدگاه فوق، نگارنده دیدگاه دوم را منطقی‌تر و مقبول می‌داند و نظریه‌ اول را از استحکام محتوایی چندانی برخوردار نمی‌داند .

در این راستا ایجاد پایگاه‌های نظامی مدرن در شمال ایران بدست ارتش ایالات متحده را می‌توان بعنوان، شالوده و اساس تجهیز ایران به تسلیحات هسته‌ای در راستای بازدارندگی شوروی تلقی نمود که با افول قدرت کمونیسم و وقوع انقلاب اسلامی در ایران مقفول ماند .

بهر حال در راستای حمایتهای آشکار ایالات متحده ، ایران در سال ۱۹۵۸ ، به عضویت آژانس بین‌ المللی انرژی اتمی (I.A.E.A) درآمد.

از این زمان به بعد نمایندگان ایران در نشستهای آژانس حضور داشتند، اما از آنجایی که هنوز ایران در ابتدای راه بود، نمی‌توانست گزارشی ارائه کند.

تا اینکه در سال ۱۹۶۵ ، پس از طرح الحاق ایران به کنوانسیون آژانس بین المللی ، این مسئله در اداره حقوقی وزارت امور خارجه وقت ایران توسط آقایان (هرمیداس باوند، پرویز مهدوی و عضدالدین کاظمی) که اولین تیم حقوقی هسته‌ای ایران را تشکیل می‌دادند، بررسی شد و ایران در همان سال ، این قرارداد را با آژانس به امضاء رساند .

پس از آن ، امریکا در سال ۱۹۶۷ ، اولین رآکتور تحقیقاتی ۵ مگاواتی آب سبک را به ایران فروخت و شرکت امریکایی (AMF) ، این رآکتور را در دانشگاه تهران نصب و راه اندازی کرد .

(شایان ذکر است این رآکتور از اورانیوم غنی شده با خلوص ۹۳ درصد استفاده می‌کرد و امریكا پیش از وقوع انقلاب اسلامی ، حدود ۵ كیلوگرم سوخت اورانیوم غنی‌شده سطح بالا به ایران داد كه تحت نظارت و تدابیر حفاظتی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در انبار سوخت مصرف‌شده در محل رآكتور تهران نگهداری می‌شود و تا امروز مرتباً تحت بازرسی رسمی و غیر رسمی کارشناسان و بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی می‌باشد) .

یک سال بعد ، ایران در سال ۱۹۶۸ ، پیمان عدم تکثیر سلاحهای هسته‌ای (N.P.T) را پذیرفت و در سال ۱۹۷۰ ، آن را در مجلس شورای ملی به تصویب رساند .

اندکی بعد در سال ۱۹۷۴- (۱۳۵۳)، شاه سازمان انرژی اتمی ایران (A.F.O.I) را تأسیس کرد و دکتر اعتماد، به ریاست آن منصوب شد .

این سازمان با گسترش سریع ، عهده دار تعهدات سنگین ساخت ۴ نیروگاه در (بوشهر و دارخوین )، ایجاد تأسیسات آب شیرین کن در بوشهر ، تأمین سوخت و پشتیبانی تکنولوژیکی از نیروگاه‌ها و قرارداد ساخت ۴ نیروگاه دیگر در اصفهان و استان مرکزی شد . این مركز از آن پس مركز تحقیقات هسته‌ای (NRC) نام گرفت .

در این زمان دانشگاه تهران نیز در زمینه‌ فناوری هسته‌ای فعال شد و تربیت دانشجو در این رابطه را آغاز کرد . این دانشگاه قبل از انقلاب حتی کارشناسی ارشد مهندسی هسته‌ای ارائه می‌کرد.

همچنین دانشگاه شیراز نیز رشته مهندسی هسته‌ای ارائه می‌داد و در این راستا دانشجویانی نیز برای تحصیل در رشته‌های مرتبط با انرژی هسته‌ای به خارج اعزام شدند.

(یادآوری می شود ، مطالعات و تأسیسات هسته‌ای در رژیم پهلوی در چارچوب برنامه ریزی توسعه اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی قرار داشت و جزء برنامه‌های ۵ ساله برای آن بودجه در نظر گرفته می شد. )

لذا سازمان انرژی هسته‌ای ایران، مذاکره با شرکتهای امریکایی ، فرانسوی و آلمانی را از اوایل دهه ۷۰ برای احداث نیروگاه‌های فوق الذکر و همچنین نیروگاهی در اطراف شهر بندری بوشهر آغاز کرد .

سال ۱۹۷۴ ، نقطه عطفی در تحقیقات هسته‌ای ایران در زمان پهلوی محسوب می‌شود، چرا که در این سال ایران قراردادی با بنیاد پژوهشی استنفورد امریکا (Stanford research institute) یا SRI منعقد کرد که طی آن این مرکز پژوهشی وابسته به دانشگاه استنفورد، مجری تحقیق و ارائه چشم اندازی میان مدت در ابعاد اجتماعی، اقتصادی و صنعتی برای توسعه ایران شد .

بنیاد استنفورد نهایتاً در یک مطالعه ۲۰ جلدی که تحت عنوان (SRI Report) به ایران ارائه کرد ، پیشرفت صنعتی و اقتصادی ایران را متکی به تولید ۲۰ هزار مگاوات برق تا سال ۱۹۹۵ و راه اساسی‌ تولید این مقدار برق را از طریق تأسیس نیروگاه‌های هسته‌ای در ایران قلمداد کرد .

براساس راهکار مطالعه مذکور ، ایران در نوامبر ۱۹۷۴ (۵ سال پیش از وقوع انقلاب اسلامی) قرارداد احداث دو رآکتور آب سبک ۱۳۰۰ مگاواتی ، برای نصب در بوشهر را با شرکت آلمانی زیمنس به امضاء رساند و در این زمینه بیش از ۲ هزار متخصص آلمانی و کارشناس ایرانی اجرای این طرح را که در زمان خود یکی از بزرگترین و کم نظیرترین پروژه‌های نیروگاه اتمی محسوب می‌شد را آغاز کردند و پیش بینی می‌شد این پروژه عظیم تا پایان سال ۱۹۸۰ تکمیل شود که وقوع انقلاب ایران و آغاز جنگ تحمیلی ادامه آن را متوقف ساخت .

در ادمه ، ایران یك قرارداد چرخه سوخت هسته‌ای ده ساله قابل تمدید با آمریكا در سال ۱۹۷۴، آلمان غربی در سال ۱۹۷۶ و فرانسه ۱۹۷۷در سال منعقد نمود. (كشورهای غربی در این دوره برای ارائه چرخه سوخت هسته‌ای از جمله غنی سازی به ایران با یكدیگر رقابت می‌كردند.)

ایران همچنین در سال ۱۹۷۴ ، طبق معاهده N.P.T قرارداد دو جانبه (پادمان) و نظارت آژانس را منعقد کرد و پذیرفت که طبق قرارداد پادمان جامع (INFCIRC/۲۱۴) براساس مدل قرارداد (INFCIRC/۱۵۳) ، امکان بازرسی را به بازرسان آژانس بدهد .

در این راستا ، ایران با هند نیز (که در این دوره پیشرفتهای چشم گیری در زمینه هسته‌ای کرده بود قرارداد همکاری هسته‌ای امضاء کرد . )

در ماه اوت ۱۹۷۵ شرکت کرافتورک یونیون (Kraftwerk Union) ، در آلمان غربی، کار روی نیروگاههای هسته‌ای ایران را طبق قرارداد آغاز کرد .

)جالب اینکه کنگره امریکا در اواخر سال ۱۹۷۵ ، مصوبه‌ای را تصویب کرد که به دولت امریکا اجازه می‌داد با ایران وارد معاملات تجاری در زمینه‌ هسته‌ای شود و فعالیتهای هسته‌ای ایران را طبیعی قلمداد کرد!(

اما سال ۱۹۷۵ ، از جهت دیگری نیز برای ایران اهمیت داشت و آن خرید ۱۰ درصد از سهام مجتمع غنی‌سازی اورانیوم به نام (یورودیف)-(Eurodif)بود که قرار بود در منطقه (تریکاستن) فرانسه احداث شود .

این سهام بخشی از یک کنسرسیوم فرانسوی ، بلژیکی ، اسپانیایی و ایتالیایی بود و ایران به موجب موافقتنامه‌ای که شاه آنرا امضاء کرد می‌توانست به فن آوری غنی سازی (یورودیف) دسترسی یابد و نیز موافقت شده ایران مقدار مشخصی از اورانیوم غنی شده از كارخانه مذكور را كه بشدت برای تولید رادیوایزوتوپهای راكتورهای خود و عمدتاً برای استفاده‌ها‌ی پزشكی نیاز داشت ، دریافت کند.

ایران در مجموع، در تأسیسات یورودیف ۲ میلیارد دلار سرمایه گذاری کرد. یک میلیارد دلار سهم ایران از شرکت طرف قرارداد احداث رآکتور هسته‌ای بود و یک میلیارد دلار هم بصورت وام سرمایه گذاری شده بود .

(البته قرارداد یورویف نیز با وقوع انقلاب، با چالش اجرایی مواجه شد که در ادامه بیشتر به آن پرداخت می‌شود).

نویسنده: مهدی علیخانی

منبع: سایت مرکز اسناد انقلاب اسلامی

---