تنبیه در یک سالگی

تنبیه بدنی و گفتاری کودکان تا دوسالگی، عوارضی همچون اختلال در تکلم و یادگیری، پرخاشگری و بیش‌فعالی را در سنین بالاتر به‌دنبال خواهد داشت.
تحقیقات نشان می‌دهد، شیوه رفتار …

تنبیه بدنی و گفتاری کودکان تا دوسالگی، عوارضی همچون اختلال در تکلم و یادگیری، پرخاشگری و بیش‌فعالی را در سنین بالاتر به‌دنبال خواهد داشت.

تحقیقات نشان می‌دهد، شیوه رفتار با کودکان بویژه در نخستین سال‌های زندگی شان نقش مهمی در شکل‌گیری شخصیت و نحوه رفتار آنها دارد.

سرزنش کودک در قبال رفتار هایی مانند توهین، فریاد زدن، کشیدن گوش، تهدید، ضربه زدن به سر کودک در سن یک تا دوسالگی، پرخاشگری و احتمال ابتلا به اختلال یادگیری را در سنین پیش‌دبستانی و دبستان افزایش می‌دهد. یک سالگی، سن مهمی در شکل‌گیری و برقراری پیوند عاطفی پدر و مادر با کودک است.

آزمایشی که روی ۲۵۰۰ کودک یک تا دو ساله در خانواده‌های پر درآمد و کم‌درآمد، انجام شد، نشان داد، پرخاشگری در کودکانی که والدین آنها از روش‌های تنبیه استفاده می‌کردند، از سن سه سالگی به بعد، به میزان قابل توجهی افزایش پیدا کرده و این کودکان در آزمون‌های شناختی و استعدادیابی نمرات کمتری درمقایسه با دیگر کودکان کسب کردند. تحقیقات تأثیر تنبیه گفتاری مانند فریاد، توهین و حتی سرزنش کردن کودک با ایما و اشاره را عامل مهمی در کاهش توانایی تجزیه و تحلیل کودکان معرفی می‌کنند. آمارها نشان می‌دهد، سن، تحصیلات، درآمد پدر و مادر و جنسیت فرزند، در استفاده از روش‌های مختلف تنبیه کودکان نقش دارد. فرمان‌هایی که باعث ناراحتی و رنج کودک می‌شود، مجبور کردن کودک به خوردن مواد غذایی داغ، تند و... که سبب رنج او می‌شود، استفاده از آب داغ هنگام حمام کردن، بی توجهی به گریه یا بی‌قراری‌های کودک و بی توجهی به برقراری ارتباط میان کودک و افرادی که مورد علاقه وی نیستند و... از جمله انواع تنبیه‌هایی است که عوارضی را به دنبال دارد.