پیروزی دموكرات ها در نبرد افغانستان

در سال ۲۰۰۳ دولت بوش جنگ ناتمام افغانستان را رها كرد و برای سرنگونی صدام حسین عازم عراق شد. خروج گسترده منابع نظامی، اطلاعاتی و دیپلماتیك از افغانستان نه تنها چشم انداز كسب موفقیت را در این كشور به مخاطره انداخت، بلكه زمینه اضمحلال احترام و حمایت بین المللی از آمریكا را نیز فراهم آورد.

در حالی كه به پنجمین سالگرد ۱۱سپتامبر نزدیك می شویم، نیروهای آمریكایی و ناتو همچنان با شبه نظامیان طالبان در حال نبرد هستند. رهبرانی نظیر ملاعمر هنوز هم حضوری گسترده دارند و بن لادن بار دیگر به تدریج ظهور می كند تا غرب را تهدید كرده و به پیروان خود روحیه بدهد.

این درست است كه افغانستان گام های تاریخی بزرگی را به سوی دموكراسی برداشته است. رئیس جمهور حامد كرزی نهایت تلاش خود را برای حفظ انسجام در افغانستان به انجام می رساند و شورش ها در این كشور با وضعیت عراق قابل مقایسه نیست.

افغانستان چندان با مثال درخشانی كه جورج بوش و تونی بلر در جهان اسلام وعده آن را داده بودند، همخوانی ندارد. در حالی كه جنگ سالاران و بارون های مواد مخدر به طور گسترده تحت نظارت قرار گرفته اند و مرز پاكستان شاهد نفوذ شبه نظامیان به افغانستان است، این افغانستان به جبهه ای فراموش شده در جنگ علیه تروریسم تبدیل شده است.

در ۲۸ ژوئن كاندولیزا رایس وزیر امور خارجه آمریكا به افغانستان سفر كرد تا به دولت این كشور بگوید واشینگتن هنوز به وعده هایش در مورد این كشور پایبند است.

اما من دو هفته پیش در پایتخت افغانستان حضور داشتم و به ولایت های جنوبی قندهار و هلمند نیز سفر كردم. آنچه از مقامات نظامی، سیاستمداران و كمك رسانان بین المللی شنیدم این بود: افغانستان به رغم عراق به پیروزی نزدیك است، اما تعداد نیروهای درگیر آمریكایی ناكافی است.

وقتی به واشینگتن برگشتم، حامیان جنگ به پیشنهاد دموكرات ها در مورد تعیین جدول زمانی برای خروج نیروهای آمریكایی از عراق حمله كردند. باوجودی كه ژنرال «جورج دبلیو كیسی» فرمانده ارشد نیروهای آمریكایی در عراق در حال كار بر روی یك طرح در این زمینه است، جمهوریخواهان دموكرات ها را انسان های ترسویی خطاب می كنند كه هیچ تمایلی به حضوری فعال در جنگ علیه تروریسم ندارند.

دموكرات ها باید راهبرد دیگری را در پیش گیرند. آنها باید به جای تاكید كاهش نیروها در عراق، خواستار انتقال نیروها و منابع از عراق به افغانستان شوند. نیروهای آمریكایی دیگر فاكتوری حیاتی در ایجاد ثبات در عراق به حساب نمی آیند. ثبات در عراق از طریق راه حل های سیاسی حاصل خواهد شد و در گرو پایبندی شیعیان و سنی ها به روند تقسیم قدرت است.

اما در افغانستان ما همچنان باید با جدیت بیشتری امور این كشور را پیگیری كنیم. افغان ها نسبت به عراقی ها كمتر مخالف حضور نیروهای آمریكایی در كشورشان هستند و خصومت ورزی شان كمتر است.

انگلیس كه هم اكنون رهبری نیروهای ناتو در افغانستان را بر عهده دارد، تصمیم گرفته است كه تعداد نیروهای خود را در این كشور افزایش دهد، زیرا احساس می كند كه به منظور شكست طالبان به نیروهای رزمی و حمایت هوایی بیشتری نیاز دارد.

دموكرات ها می توانند با تاكید بر بحث بازگرداندن نیروهای آمریكایی به افغانستان از تله جمهوریخواهان مبنی بر ضعیف بودن دموكرات ها در مواجهه با تروریسم، در امان بمانند. آنها می توانند تاكید كنند كه پیشنهادشان عقب نشینی از جبهه عراق نیست بلكه در واقع به كارگیری نیروهای نظامی در جبهه ای دیگر با اهمیت یكسان است. جبهه ای كه می تواند رهبری آمریكا را قادر سازد تا یك پیروزی بلند مدت را تضمین كند. دموكرات ها می توانند توجیه كنند كه هدف شان تغییر تصمیم نابهنگام دولت بوش در انتقال نیروها از افغانستان به عراق است. این بحث اگر هیچ ثمری نداشته باشد، دست كم می تواند توجهات را به ناكامی دولت بوش در اتمام یك ماموریت در افغانستان معطوف كند.آمریكایی ها می دانند كه عراق به سوراخی در منابع و وجهه ما تبدیل شده است، اما از پذیرش آن در هراس هستند و جانب احتیاط را رعایت می كنند. از سوی دیگر از زمانی كه حملات ۱۱سپتامبر در افغانستان طرح ریزی شد، حمایت عمومی از به پایان رساندن كار طالبان و هم پیمانانش در افغانستان وجود داشته و می تواند برای مدتی طولانی همچنان ادامه داشته باشد.

دموكرات ها می توانند با ازدواج دادن سیاست درست با سیاست های درست، به پیروزی جنگ علیه تروریسم كمك كرده و همزمان وجهه خود را نیز در میان آمریكایی ها بهبود بخشند.

جیمز پی روبین*

ترجمه: نیره محمودی

* جیمز روبین از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۰ معاون وزیر خارجه بود.

منبع: نیویورك تایمز