انقلاب الگوها

تحلیلی بر تاثیرهای متقابل انقلاب اسلامی و جنبش سیاسی معاصر

بسیاری از صاحب‏نظران و پژوهشگران، معتقدند که انقلاب اسلامی ایران یکی از عوامل مهم و تاثیرگذار در پیشبرد روند بیداری و آگاهی مسلمانان و افزایش فعالیت‏های مؤثر اسلامی در جوامع مسلمانان بوده است. از این رو، در مقاله حاضر به برخی از این آثار می‏پردازیم. در آغاز مقاله به وجوه مشترکی که زمینه تاثیرگذاری متقابل انقلاب اسلامی و جنبش‏های سیاسی اسلامی معاصر را فراهم می‏آورد، اشاره شده است. این در حالی است که وجوه افتراقی نیز که بین آن‏ها وجود دارد، آثار مثبت تاثیرگذاری متقابل را کاهش می‏دهد. پس از آن، بازتاب انقلاب اسلامی در بعد سیاسی و فرهنگی بر جنبش‏های سیاسی اسلامی معاصر مورد بررسی قرار می‏گیرد، در پایان یک نمونه، از هزاران نمونه‏ای که در این باره وجود دارد، یعنی حزب‏الله لبنان مورداستناد قرار می‏گیرد. (۱)

اقبال لاهوری در کتاب «فلسفه خودی‏» پیش‏بینی می‏کند که تهران در آینده قرارگاه مسلمانان خواهد شد. (۲) پس از انقلاب اسامی نیز... ایران به صورت ام‏القرای دارالاسلام در آمد. (۳) حتی ایران می‏تواند به علت موقعیت منحصر به فرد... و منابع عظیم و بی‏پایان انرژی، ابزار فرهنگی و اعتقادی نیرومند (۴) به مرکز سامان‏دهی تمدن نوین اسلامی درآید. زیرا، انقلاب اسلامی ایران، «در پیدایش، در کیفیت مبارزه و در انگیزه... از سایر اتقلابات جداست.» (۵) و می‏تواند در پیامدها و دستاوردها نیز، متمایز و پیشروتر از سایر انقلابات باشد. این ویژگی‏ها، ریشه در دین و باورهای برخاسته از مذهب دارد. این انقلاب بر آمده از مذهب هم، به احیای دین و تجدید حیات اسلام در ایران و جهان مدد رساند که یکی از ابعاد آن، تولد و تداوم جنبش‏های سیاسی اسلامی معاصر در دو دهه اخیر است. به این دلیل، چند سئوال در این باره وجود دارد، از جمله:

۱) چرا انقلاب اسلامی ایران بر جنبش‏های سیاسی اسلامی معاصر تاثیر گذاشت ؟

۲) انقلاب اسلامی ایران، چه تاثیراتی بر حرکت‏های سیاسی‏اسلامی‏معاصرگذاشت؟

۳) میزان تاثیرگذاری انقلاب اسلامی بر نهضت‏های سیاسی اسلامی چقدر است ؟

این مقاله در صدد است، به این سئوالات سه‏گانه پاسخ گوید.

● بسترهای تاثیرپذیری جنبش‏های اسلامی از انقلاب اسلامی

در پاسخ به این سئوال که چرا انقلاب اسلامی ایران بر جنبش‏های سیاسی اسلامی معاصر تاثیر گذاشت ؟ می‏توان به موارد مشترک فراوان موجود بین انقلاب اسلامی ایران و جنبش‏های سیاسی اسلامی معاصر اشاره کرد. این وجوه مشترک، تاثیر متقابل انقلاب اسلامی معاصر را فراهم آورد. از این زمینه‏ها که از آن‏ها به عنوان عوامل همگرایی یا عناصر همسویی و همرنگی نیز می‏توان یاد کرد، عبارتنداز:

۱) ایده واحد:

انقلاب اسلامی ایران، گر چه یک انقلاب شیعی است، ولی همانند هر مسلمان و هر جنبش اسلامی دیگر، به وحدانیت (لااله‏الاالله) اعتقاد دارد، به رسالت پیامبر اکرم (ص) (اشهدان‏محمدارسول‏الله) معتقد است، کعبه را قبله آمال و آرزوهای معنوی خود می‏داند، قرآن را کلام خداوند سبحان و آن را منجی بشریت گمراه تلقی می‏کند، و به دنیای پس از مرگ و قبل از آن، به صلح، برادری و برابری ایمان دارد. (۶) همان گونه که امام خمینی (ره) فرمود: «در کلمه توحید که مشترک بین همه است، در مصالح اسلامی که مشترک بین همه است، با هم توحید کلمه کنید.» (۷) البته ویژگی کاریزمایی امام خمینی (ره) و مواضع ضداستعماری وی که بیشتر مسلمانان جهان بر آن اتفاق نظر دارند، بر تاثیر متقابل انقلاب اسلامی و جنبش‏های اسلامی افزود. (۸)

۲) رقیب یکسان:

انقلاب اسلامی و جنبش‏های اسلامی دارای دشمن مشترکند. این دشمن مشترک که همان استکبار جهانی به سرکردگی آمریکا (شیطان بزرگ) و اسرائیل (غده سرطانی) است، همانند کفار قریش، مغولان وحشی، صلیبیون‏مسیحی، استعمارگران اروپایی و صرب‏های نژادپرست و... کیان اسلام را تهدید می‏کند، در حالی که انقلاب اسلامی با طرح شعار «نه شرقی و نه غربی‏» علم مبارزه علیه دشمن مشترک جهان اسلام را به دوش گرفته است. (۹) امام خمینی (ره) در این باره فرمود: «دشمن مشترک ما که امروز اسرائیل و آمریکا و امثال این‏هاست که می‏خواهند حیثیت ما را از بین ببرند، و ما را تحت‏ستم دوباره قرار بدهند، این دشمن مشترک را دفع کنید.» (۱۰)

۳) آرمان مشترک:

انقلاب اسلامی ایران و جنبش‏های اسلامی معاصر، خواهان برچیده‏شدن ظلم و فساد و اجرای قوانین اسلام و استقرار حکومت اسلامی در جامعه مسلمانان و به اهتزاز در آوردن پرچم لااله‏الاالله در سراسر جهان از طریق نفی قدرت‏ها و تکیه بر قدرت لایزال الهی و توده‏های مردم‏اند. به سخن امام خمینی (ره)، در این مورد توجه کنید: «همه در میدان باشند، با هم باشند، ما می‏خواهیم حفظ اسلام را بکنیم، با کناره‏گیری نمی‏شود حفظ کرد، خیال نکنید که با کناره‏گیری تکلیف از شما سلب می‏شود. » (۱۱) البته برخی از جنبش‏های سیاسی اسلامی، تنها خواستار عمل به احکام اسلام در کشورهای خود و برخی نیز در پی تشکیل یک حکومت مستقل، بدون تاکید بر شکل اسلامی حکومت هستند. (۱۲) از این رو، می‏توان گفت، جنبش‏های اسلامی معاصر حیات خود را مدیون انقلاب اسلامی‏اند. زیرا، انقلاب اسلامی به اسلام و مسلمانان حیاتی تازه بخشید، آن‏ها را از عزلت و حقارت نجات داد، بر ناتوانی مارکسیسم، لیبرالیسم و ناسیونالیسم در اداره و هدایت مسلمانان مهر تایید زد، و اسلام را به عنوان تنها راه حل برای زندگی سیاسی مسلمین مطرح ساخت. شیخ عبدالعزیز عوده ، روحانی برجسته فلسطین گفته است: «انقلاب خمینی (ره)، مهم‏ترین و جدی‏ترین تلاش در بیدارسازی اسلامی... ملت‏های مسلمان بود.» بنابراین، موجودیت و هستی سیاسی جنبش‏های سیاسی اسلامی به انقلاب اسلامی وابسته است. این امر زمینه‏های لازم برای تاثیرپذیری جنبش‏های اسلامی از انقلاب اسلامی را فراهم آورده است. (۱۳)

۴) وحدت گرایی:

تکیه تاکید انقلاب اسلامی و رهبری آن بر لزوم وحدت همه قشرها و همه مذهب‏های اسلامی در نیل به پیروزی در صحنه داخلی و خارجی، زمینه دیگر گرایش جنبش‏های سیاسی اسلامی معاصر به سوی انقلاب اسلامی است. چون، انقلاب اسلامی به تاسی از اسلام ناب محمدی (ص) هیچ تفاوتی بین مسلمانان سیاه و سفید، اروپایی و غیر اروپایی قائل نیست، بر جنبه‏های اختلاف برانگیز در بین مسلمین پای نمی‏فشارد، بلکه با ایجاد دارالتقریب فرق اسلامی، برپایی روز قدس، صدور فتوای امام خمینی (ره) علیه سلمان رشدی و برگزاری هفته وحدت و... در جهت اتحاد مسلمانان گام برداشته است. به همین دلیل، طیف گسترده‏ای از گروه‏های غیرشیعی و حتی جنبش‏های آزادی‏بخش غیراسلامی، انقلاب اسلامی ایران را الگو و اسوه خود قرار داده‏اند. (۱۴) بنابراین، جای شگفتی نیست که مسلمان‏های سنی فلسطینی به نام و یاد امام خمینی (ره) به عملیات شهادت طلبانه دست می‏زنند. مجیب‏الرحمان شامی، روزنامه‏نگار پاکستانی در این باره می‏گوید: «تاثیر بزرگ دیگر امام این است که گر چه ایشان یک رهبر شیعه بودند... با این وجود مبلغ جدایی نبودند، فریاد او برای اسلام بود.» (۱۵)

۵) مردم مداری:

مردم‏گرایی انقلاب اسلامی، عاملی در گسترش انقلاب و پذیرش آن از سوی ملت‏های مسلمان بوده است. انقلاب ۵۷ و رهبری آن، بر این باور بودند که باید به ملت‏ها بهاء داد نه به دولت‏ها. به عنوان مثال، حج و اهمیت و ارزشی که ایران اسلامی به آن می‏داد، یکی از مقولاتی است که نشان‏دهنده مردم‏گرایی انقلاب ایران است. زیرا، امام خمینی (ره)، حج را از یک مراسم عبادی خارج کرد، آن هم از طریق زنده‏کردن برائت از مشرکین که آن نشانی از برائت از مشرکین توسط پیامبر (ص) در صدر اسلام است. اگر چه تاوان مردمی کردن حج، کشتار حدود ۴۰۰ زائر ایرانی در حج ۱۳۶۶ بود، ولی سه سال بعد که بار دیگر، پای ایرانیان به مکه بازگردید، فریاد برائت از مشرکین حجاج همچنان باقی ماند، البته در مقیاسی محدودتر. (۱۶)

همه آنچه راکه بین ایران انقلابی و جهان اسلام وجود دارد، وجوه مشترک نیست. بلکه اختلاف‏ها و دشواری‏هایی نیز در این باره به چشم می‏خورد. از جمله:

الف) تشیع امامیه:

نسبت‏شیعیان به کل مسلمانان جهان، ده درصد است. آن‏ها به جزء ایران و سوریه ، حاکم بر قدرت سیاسی نیستند، با این که در کشورهایی چون عراق و بحرین و احتمالا در لبنان ، اکثریت‏با شیعیان است. نوعی معارضه تاریخی بین شیعه و سنی وجود داشته و دارد. البته تضاد تسنن وهابی و نزدیکی تسنن سوری با انقلاب اسلامی بیشتر است، و حتی تسنن متاثر از تصوف نیز، تضاد کمتری با شیعه دارد. سپاه صحابه در پاکستان، طالبان در افغانستان از مصادیق بارز مخالفین تشیع در جهان اسلام‏اند. به هر روی علی رغم وحدت خواهی و وحدت‏طلبی انقلاب ایران، تضاد اهل سنت‏با شیعه، به کلی از بین نرفته است. (۱۷)

ب) عرب و فارس:

تعارض بین عرب و عجم، از آغاز ورود اسلام به ایران پدید آمد. جریان شعوبیه نمونه‏ای از این تعارض قومی است. عباسیان وامویان و نیز عثمانیان و صفویان، به نوعی دیگر این معارضه را دامن زدند، و جنگ عراق علیه ایران به عنوان جنگ قادسیه یا مهم‏ترین جنگ بین مسلمانان و ساسانیان و در واقع بین ایرانیان و عرب‏ها توجیه می‏شد. به هر روی، آنان ایرانیان را مجوس می‏دانستند، و بر این اساس، اعراب را برابر با اسلام و ایرانیان را مخالف با آن می‏دیدند. (۱۸)

ج) صدور انقلاب اسلامی؟!

برخی از شعارها و پیام‏های انقلاب اسلامی، مثل این سخن امام (ره) «نهضت ما دارد توسعه پیدا می‏کند و می‏رود توی ملت‏ها...» (۱۹) از سوی برخی به منزله قصد ایران برای مداخله در سایر کشورها و براندازی نظام‏های سیاسی آن‏ها تلقی شد. در حالی که، یک سال بعداز سخن فوق امام فرمود: «صدور با سرنیزه، صدور نیست. صدور آن وقتی است که اسلام، حقایق اسلام، اخلاق اسلامی، اخلاق‏انسانی، این‏ها رشد پیدا کند.» (۲۰) معظم‏له در جای دیگر فرمود: «معنای صدور انقلاب ما، این است که همه ملت‏ها بیدار شوند، و همه دولت‏ها بیدار بشوند، و خودشان را از این گرفتاری‏هایی که دارند... نجات بدهند.» (۲۱) در مجموع علی‏رغم همه دشواری‏هایی که برای برقراری روابط ایران انقلابی و جهان اسلام و تاثیرپذیری متقابل آن دو وجود دارد، ولی وجوه مشترک آن دو بسیار بیشتر است.

● تاثیرپذیری جنبش‏های اسلامی‏از انقلاب اسلامی

در پاسخ به این سئوال که انقلاب اسلامی ایران، چه تاثیراتی بر حرکت‏های سیاسی اسلامی معاصر گذاشت ؟ به آثار متعدد و متنوع می‏توان اشاره کرد. پرداختن به همه این آثار، از حوصله این مقاله خارج است. بنابراین، تنهابه بخشی از این بازتاب، در دو قسمت‏سیاسی و فرهنگی اشاره می‏کنیم:

▪ انعکاس سیاسی:

در این قسمت‏به پاره‏ای از بازتاب‏های سیاسی سه مقوله «انتخاب اسلام به عنوان ایدئولوژی مبارزه‏» «تلاش برای دست‏یابی به حکومت اسلامی‏» و «نقش انقلاب اسلامی بر حیات سیاسی جنبش‏های اسلامی‏» می‏پردازیم:

یکی از مهم‏ترین دستاوردهای انقلاب اسلامی ایران، تجدید حیات اسلام در جهان است. آیت‏الله‏خامنه‏ای - مقام معظم رهبری - در این باره فرمود: «علی‏رغم گذشت‏بیش از یک‏صدوپنجاه سال از برنامه‏ریزی مدرن و همه جانبه علیه اسلام، امروز در سراسر دنیا یک حرکت عظیم اسلامی به وجود آمده است که به موجب آن اسلام در آفریقا، آسیا و حتی در قلب اروپا، حیات جدیدی را بازیافته و مسلمانان به شخصیت و هویت واقعی خود پی برده‏اند.» (۲۲) به بیان دیگر، عمر دوره‏ای که اعتماد به نفس در میان مسلمانان، به ویژه در قشر تحصیل کرده آن از بین رفته و شمار فراوانی از آنان ، خواهان هضم‏شدن در هویت جهانی بوده و گذشته خود را به فراموشی سپرده و اگر توجهی به گذشته می‏کردند از باب تفنن و سرگرمی بود، به پایان رسید، و انقلاب اسلامی آن اعتماد به نفسی را که روزگاری پشتوانه تمدن بزرگ اسلامی بود، احیا و بارور کرد. (۲۳)

این تجدید حیات اسلام، آثار مختلفی را برای جنبش‏های اسلامی به ارمغان آورد. یکی از این آثار ، انتخاب اسلام به عنوان بهترین و کامل‏ترین شیوه مبارزه است. سخن‏گوی جهاد اسلامی فلسطین در ملاقات با امام خمینی (ره) در این باره گفت: «انتفاضه بارقه‏ای از نور و بازتابی از پیروزی‏های بزرگ انقلاب شماست، انقلابی که بزرگ‏ترین تحول را در عصر ما بوجود آورد.» (۲۴) در حالی که قبل از آن ، اسلام در صحنه مبارزه علیه اسرائیل نقش چندانی نداشت. (۲۵) چنین رویکردی به معنای کنارگذاشتن اندیشه‏های غیرمذهبی به ویژه ناسیونالیسم، لیبرالیسم و کمونیسم و دور ریختن اندیشه جبری بودن سرنوشت انسان بود که همگی در نجات ملل اسلامی از چنگال استبداد داخلی و خارجی ناتوان بودند. به عقیده شیخ‏عبدالله‏شامی، یکی از رهبران مبارز فلسطینی «پس از انقلاب اسلامی ایران ، مردم فلسطین دریافتند که برای آزادی، به قرآن و تفنگ نیاز دارند.» این در حالی است که برای چند دهه حرکت‏های انقلابی، اغلب در اختیار گروه‏های مارکسیستی بود. به هر روی، انقلاب اسلامی ، تاکیدی بر بعد سیاسی اسلام بود، و از آن پس، در برخی از کشورها، سازمان‏های مخفی شکل گرفت و مبارزه مسلحانه بر پایه اسلام، سامان‏دهی شد. (۲۶)

روی آوردن به مبارزه بر اساس اسلام، تنها نتیجه تجدید حیات اسلام که آن را برخی اصول‏گرایی یا بنیادگرایی اسلامی می‏نامند، نیست. بلکه در گرایش جدید «اسلام تنها راه حل‏» برداشت نوین و تازه‏ای از اسلام صورت گرفت که در آن مسلمین به ایستادگی، مقاومت پافشاری برای نیل به حقوق خویش تشویق شده‏اند. روزگاری این کار، از سوی حسن‏البناء و سیدقطب در جنبش اخوان‏المسلمین انجام می‏شد، ولی انقلاب اسلامی، اسلام انقلابی رابه صورت جدی‏تر درآورد و مطرح ساخت. البته این ستیزه‏جویی انقلابی، تنها به معنای روی آوردن به اسلحه نخواهد بود، چون در آن شیوه‏های مسالمت‏آمیز، مشابه آنچه حزب اسلام‏گرای رفاه در ترکیه برگزید، نیز دیده می‏شود. (۲۷)

نظام اسلامی که پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران شکل گرفت، به صورت بهترین الگو و مهم‏ترین خواسته سیاسی مبارزان مسلمان درآمد. یکی از رهبران مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق در این باره گفت: «ما در آن موقع می‏گفتیم، اسلام در ایران پیروز شده است، و به زودی به دنبال آن در عراق نیز پیروز خواهد شد. بنابراین، باید از آن درس بگیریم و آن را سرمشق خود قرار دهیم. (۲۸) به بیان دیگر، انقلاب اسلامی، حدود ۵/۱ میلیارد مسلمان را بر انگیخته و آنان را برای تشکیل حکومت‏الله در کره‏زمین به حرکت درآورد. (۲۹) این رویکرد، در اساس‏نامه، گفتار و عمل سیاسی جنبش‏های اسلامی سیاسی معاصر به شکل‏های مختلفی مشاهده می‏شود.

علاقه جنبش‏گران مسلمانان به ایجاد حکومت اسلامی به سه صورت زیر ابراز شده است:

الف) برخی از گروه‏های اسلامی در جهان تسنن به صورت آشکار هراسی از مخالفت‏با دولت‏های نامشروع ندارند، و به احادیثی که اطاعت از حاکم اسلامی را در هر شرایط لازم دانسته، چندان توجهی نمی‏کنند، بلکه خواهان استقرار حکومت اسلامی و یا نظام مصطفی (ص) در کشورشان شده‏اند، و آن را برخی از گروه‏ها در اساس‏نامه (مانند مجلس اعلای انقلاب عراق) و یا در اعلامیه‏های خود (مانند حزب‏الدعوه) و... مطرح کرده‏اند. البته برخی از جنبش‏های اسلامی (مانند کشمیر و افغانستان) دست‏یابی به استقلال سیاسی را اولین هدف سیاسی خود، قبل از تاسیس حکومت اسلامی قرار داده‏اند. (۳۰)

ب) بعضی از گروه‏های اسلامی دیگر با طرح لزوم اجرای شریعت اسلامی (مانند نهضت جمعیت ارشاد اسلامی مصر) و یا با ترجمه کتاب حکومت اسلامی امام خمینی (ره) (مانند الیسارالاسلامی مصر) و یا با تاکید بر جمهوری اسلامی ایران به عنوان تنها راه‏حل (مانند جبهه نجات اسلامی الجزایر) (۳۱) و... علاقه‏مندی خود را برای برپاکردن یک حکومت اسلامی ابراز کرده‏اند. آیت‏الله محمدباقرصدر هم قبل از شروع جنگ تحمیلی در تلاش بود، رژیم عراق را سرنگون و یک حکومت اسلامی به شیوه حکومت ایران یعنی جمهوری اسلامی برپایه ولایت فقیه به وجود آورد. در قیام ۱۳۷۰ش. /۱۹۹۱م. شیعیان عراق، میل به تاسیس حکومت اسلامی در رادیو صدای انقلاب عراق به گوش می‏رسید. (۳۲)

ج) برخی از حرکت‏های دیگر اسلامی، خویش را از دایره تنگ ناسیولیسم خارج کرده و خواهان برپایی یک نظام اسلامی برپایه امت واحد مسلمان از خلیج فارس تا اقیانوس اطلس شده‏اند (مانند رابط الدعوه‏الاسلامیه در الجزایر) و یا این که بر اساس اصل ولایت فقیه و قبول آن، از رهبری انقلاب اسلامی ایران پیروی می‏کنند. این دسته از گروه‏ها، دوگونه‏اند. دسته‏ای که از لحاظ عقیدتی و مذهبی خود را مقلد رهبری انقلاب اسلامی ایران می‏دانند (مانند جنبش امل در لبنان)، و دسته‏ای که هم از لحاظ سیاسی و هم مذهبی از رهبری انقلاب اسلامی ایران تبعیت می‏کنند (مانند جنبش حزب‏الله لبنان). (۳۳)

گروه‏ها و سازمان‏های اسلامی مذکور، برای نیل به یک نظام مبتنی بر اسلام، شیوه و روش‏های مختلفی را در پیش گرفته‏اند. برخی تنها از طریق اقدام قهرآمیز و مسلحانه (مانند حزب‏الله حجاز) و کودتا (مانند جنبش آزادی‏بخش بحرین) در صدد نابودکردن رژیم حاکم هستند. در نقطه مقابل ، گروه‏هایی قرار دارند که شرایط فعلی را برای دست زدن به اقدامات مسلحانه مساعد نمی‏دانند، و با توسل به شیوه‏های مسالمت‏آمیز از قبیل شرکت در انتخابات پارلمانی در پی تغییر نظام موجود هستند (مانند حزب اسلام گرای رفاه). اما گروه‏های دیگر هم وجود دارند که به هر دو روش پایبندند ، جنبش حزب‏الله نمونه‏ای از این گروه است که در مصاف با اسرائیل و حکومت مارونی لبنان و به منظور استقرار حکومت اسلامی به دو روش متمایز و در عین حال مکمل هم یعنی جنگ با اسرائیل و شرکت در انتخابات مجلس روی آورده است. (۳۴)

انقلاب اسلامی ایران در تولد و تحرک سیاسی بسیاری از جنبش‏های اسلامی سیاسی نیز نقش داشته است. چنین تاثیری با مروری بر پرونده سیاسی جنبش‏های اسلامی دهه‏های اخیر به روشنی دیده می‏شود.

برخی از گروه‏های اسلامی سیاسی، تولد و موجودیت‏خود را مدیون انقلاب اسلامی‏اند. این گروه‏ها دو دسته‏اند، دسته‏ای که از یک جنبش اسلامی غیرفعال پیشین منشعب شده‏اند (مانند امل اسلامی از جنبش امل و جنبش جهاد اسلامی از اخوان‏المسلمین فلسطین، در واقع بلافاصله پس از پیروزی انقلاب اسلامی، نخستین مرکز جهاداسلامی فلسطین در نوار غزه فعال شد). (۳۵) و دسته‏ای که وابسته به جنبشی و گروهی نبوده‏اند، بلکه موجود و پدیده‏ای جدیدند (مانند نهضت اجرای فقه جعفری پاکستان) اگر چه دسته اخیر بیش از دسته نخست، مدافع و متاثر از انقلاب اسلامی است، اما همه این گروه‏ها در دفاع از انقلاب اسلامی ایران، پیروی از رهبری آن و نیز الگو قراردادن آن اشتراک نظر دارند.

بعضی دیگر از گروه‏ها و جنبش‏های سیاسی اسلامی به تاثیر از تجدید حیات اسلام که از ثمرات انقلاب اسلامی ایران در قرن اخیر است، از حالت رکود، رخوت و انفعال خارج شده‏اند، و با نیرو و سازمان‏دهی جدیدی به مبارزه نظامی و سیاسی علیه حکومت و دولت‏های حاکم پرداخته‏اند. مثلا حرکت اسلامی در دانشگاه‏های النجاعع، بیرزیت، غزه، بیت‏المقدس و الخلیل، به نحو چشمگیری پس از انقلاب اسلامی گسترش و توسعه یافت (۳۶) و یا فعالیت گروه جماعه‏المسلمین که حضوری محدود در نوار غزه داشت، در پی انقلاب اسلامی ایران و نیز به دنبال احکام صادره از سوی دادگاه نظامی رامله علیه اعضای آن، افزایش پیدا کرد. (۳۷) بخشی از این گروه‏ها، تنها به افزایش حجم فعالیت‏های خود اقدام کرده‏اند و در روند مبارزه به شیوه‏های مسالمت‏آمیز توجه دارند. بخشی دیگر بر شدت و حجم تلاش‏های ضد دولتی خود افزوده‏اند، و با تکیه بر روش‏های مسلحانه در صدد نابودی رژیم‏های حاکم هستند. سازمان انقلاب اسلامی جزیره‏العرب از گروه نخست و جبهه اسلامی سوریه از گروه دوم محسوب می‏شوند.

انقلاب اسلامی ایران در تحرک سیاسی آن دسته از جنبش‏های به ظاهر اسلامی که هیچ‏گونه و یا کمترین علقه‏ای به انقلاب اسلامی ندارند، هم به شکل دیگری مؤثر بوده است. این گروه‏ها که با تولد انقلاب اسلامی و به منظور مقابله با آن متولد و یا گسترش یافته‏اند، با کمک دولت‏ها و اشخاص مخالف انقلاب اسلامی و به ویژه با پشتیبانی و با حمایت مالی دولت‏هایی چون دولت پادشاهی عربستان سعودی شکل گرفته‏اند. وهابیت در پاکستان، ساف در فلسطین اشغالی و سازمان پیکار اسلامی در عراق، نمونه‏هایی از این گروه‏ها به شمار می‏روند. به همین جهت، بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، صف اسلام سازش کار (اسلام آمریکایی) از صف اسلام ناب محمدی (ص) کاملا جدا شده است. از این رو، کشورهای عربی مسلمان برای جلوگیری از ظهور قیام مردمی متاثر از انقلاب اسلامی ، تلاش زیادی را برای بهبود بخشیدن به وضع اقتصادی و تظاهر به اسلام آغاز کرده‏اند. (۳۸)

نویسنده: مرتضی - شیرودی

پی نوشت‏ها در دفتر مجله موجود می‏باشد.

---