به خودتان هم، سری بزنید

فکر کردن، به سراغ خویشتن رفتن و از چند و چون خویش، سر درآوردن‌است. گرفتارتر و گیج‌تر از همه، آن ‌کسی‌است که از کار و بار خود بی‌خبرتر است. آنکه کمتر فکر می‌کند، بیشتر سختی می‌کشد. …

فکر کردن، به سراغ خویشتن رفتن و از چند و چون خویش، سر درآوردن‌است. گرفتارتر و گیج‌تر از همه، آن ‌کسی‌است که از کار و بار خود بی‌خبرتر است. آنکه کمتر فکر می‌کند، بیشتر سختی می‌کشد. البته بگذریم کسی ‌که فکر نمی‌کند حد غصه‌هایش به اندازه روزمرگی‌اش است اما انسان صاحب فکر رشد می‌کند. کسی که به ‌خودش سر می زند و از احوال دلش با خبر می‌شود، می تواند رذایل را پاک کرده و هراز گاهی خانه تکانی کند.‌آدم‌ها از خودشان فرار می‌کنند. انگار که هر کسی، از خویشتن، بیشتر می‌هراسد و دوست ندارد که با خویش، ‌تنها به سر برد.‌برای همین هم هسـت کـه اغلـب آدم‌هـا- در روزمـرگـی‌هـا، شلـوغـی‌ها، ازدحام‌ها و ‌هیاهوهای معمول- گم گشته و از خویشتن خویش، به دور مانده‌اند.‌‌ ‌ما معمولاً به همه کس و همه چیز کار داریم به جز خودمان. به همه چیز سر می‌زنیم و سرک می‌کشیم به جز ‌خودمان و از همه چیز و همه کار سر در می‌آوریم جز از خودمان و نتیجه این می‌شود که آدمی‌زاده، بیش از ‌همه، از خویشتن بی‌خبر می‌ماند.

آنکه از چند و چون خویش، ناآگاه است در واقع بیگانه‌تر از همه، با ‌خویشتن ‌است. آنکه فرصت نمی‌کند به خود برسد، چگونه می‌تواند به دیگران برسد؟ آنکه خویشتن را گم کرده ‌است، چگونه می‌تواند دیگران را پیدا کند و راه‌های رهایی را به مردمان نشان بدهد؟‌اکثر ما آدمیان، یک عمر خستگی را با خویشتن، جابه‌جا می‌کنیم!‌اکثر ما آدمیان همیشه مشغول - که یا از روی عادت معمول و یا از روی اجبار معمولا مغفول، به اشتغال و کار ‌روی می‌آوریم -معمولا باربران همیشگی دندان‌های فاسد و روح‌های افسرده و سلول‌های سرطانی بی‌شمار ‌خویشتن هستیم.‌اگر بشر و بشریت، از نادانی و ناآگاهی خویش آگاه می‌شد ، این همه- به سادگی و با خیالی راحت و آسوده - زیر ‌بار نداری و ناآرامی و بیماری، خویشتن را مدفون نمی‌ساخت.‌ راستـی، ایـن همـه حـرکـت پـرشتـاب و عجـولانـه، بـرای چیست؟ آیا وقت آن نرسیده است که به دیدار همه جانبه خویش برخیزیم وبه خودمان هم، سری بزنیم؟ هر چه دیرتر به ‌راه بیفتید، راه دورتر می‌شود.‌