با آه چاه و مویه ماه

اندوهگنانه ترین غروب خورشید را در محراب عشق می بینی؟ بر زیباترین سجاده دلدادگی، نقش خون ترسیم شد؛ « اقتربت الساعهٔ و انشق القمر». قیامت نزدیک شد و ماه شکافت. عدالت برای هماره …

اندوهگنانه ترین غروب خورشید را در محراب عشق می بینی؟ بر زیباترین سجاده دلدادگی، نقش خون ترسیم شد؛ « اقتربت الساعهٔ و انشق القمر». قیامت نزدیک شد و ماه شکافت. عدالت برای هماره تاریخ، یتیم شد. بر عطوفت، تیغ کشیدند و ستم را زنده کردند. بریده باد دستی که اقتدار را تبعید کرد. فضیلت را شبانه به آرامگه هجر، تشییع نمودند. سخا و صداقت را به معراج بردند. مهربان ترین ماه منشق بر سمند سعادت به آسمان فراق رفت. در مسجد کوفه، ضیافت زخم بر پا شد و بر سجده گاه مولا شکوفه های وصل بارید. لیلهٔ القدر، تفسیر شد.

قرآن به ملکوت، رجعت کرد.محراب علی، سرچشمه نهر خونین فرات نینواست. به جای آوای حزین شبانگاهان مرتضی، آه سوگمندان به استقبال سپیده آمد. شانه نخل های نیایش، لرزان از فراق سالار مستغفرین اسحار است. چاه تنهایی علی هم تنها شد. ای اعتبار رمضان، روح عاشورا، امیر حماسه، مقتدای اصفیاء، قدر لیلهٔ القدر، امید انبیاء، قسیم نار و نور، منتهای آمال عارفان! «فکیف اصبر علی فراقک؟»

یاران رمضان! با آه چاه و مویه ماه و نوحه نخل، قنوت نافله ولایت بیامیزید و نام دل آرای علی را در قیام و صیام، زمزمه کنید. اشک دیده، افشای راز دل کند در غم آگین شب عروج زهرایی ترین شهید و مقتدرترین مظلوم شیعه. ای نسیم صبحگاهان! نکهتی از حریم نور آور و شبنم شوق مان بر گلبرگ ارادت نشان و اشک مان بر آستان مزار یار بیفشان.

سید مسعود علوی