دعا سلامت می‌آورد

«چرا باید دعا کرد؟ دعا چگونه می‌تواند موجب سلامت جسم و روان ما شود؟» در پاسخ به این سوال، باید از ریشه‌های دعا شروع به بحث کرد. دعا کردن و حاجت خواستن در جان انسان‌ها ریشه دارد و …

«چرا باید دعا کرد؟ دعا چگونه می‌تواند موجب سلامت جسم و روان ما شود؟» در پاسخ به این سوال، باید از ریشه‌های دعا شروع به بحث کرد. دعا کردن و حاجت خواستن در جان انسان‌ها ریشه دارد و زاییده نیازمندی‌های گوناگون آدمیان در زندگی روزمره است.

دعا، زاییده عشق آدمی به محبوب ازلی و برقراری ارتباط و امکان گفتمان بی‌پرده با قادر مطلقی است که خالق تمامی کمال‌ها و زیبایی‌ها است، هر چند که حاجت و گرفتاری هم در میان نباشد.

دعا بهانه‌ای برای رازگویی و تجربه بسیار زیبای مواجهه وجودی با خداوند و اتصال به دریای بی‌کران رحمت الهی است وگرنه حاجت‌ها بهانه‌هایی بسیار کوچک در این عرصه هستند. دعا با این رویکرد می‌تواند نقش اساسی در بهداشت و سلامت فرد و حتی جامعه ایفا کند. از این منظر است که دعا و عبادت جایگاه رفیعی در میان همه فیلسوفان، عارفان و بسیاری از روان‌شناسان بزرگ معاصر دارد.

به قول «پاندر»، دعا والاترین شکل انرژی جهان را آزاد می‌کند، یعنی شما را به قدرت خداوندی که اصل و منشا شماست، متصل می‌کند. وقتی این‌چنین می‌شود؛ دعا، شما را به حرکت درمی‌آورد.

انرژی و نیرویی که از طریق دعا کردن به دست می‌آوریم به ما کمک می‌کند تا احساسات منفی درمانده‌کننده خود را دور بریزیم و با عزمی راسخ بر مشکلات غلبه کنیم. وقتی که تلاش‌ها و تدبیرهای انسانی ما در حل مسایل و رسیدن به هدف‌هایمان به بن‌بست می‌‌رسد، دعا کردن، به خدا اعتماد نمودن و مدد جستن از او همچون معجزه و امدادی غیبی ما را از انرژی مثبت پر می‌کند و به دادمان می‌رسد.

در کتابی که به تازگی توسط انجمن روان‌شناسی آمریکا به چاپ ر سیده است نوعی راهبرد معنوی را برای استفاده در مشاوره و روان درمانی مطرح کردند. آنان فهرست کلی مداخله‌هایی را مطرح می‌کنند که می‌تواند در روان‌درمانی مطلوب‌تر مراجعان موثر باشد.

دعا کردن برای مراجعان و ترغیب آنان به دعا کردن، بحث در مورد مسایل الهی، استفاده از نوشته‌های کتاب‌های مقدس در امور درمان، ترغیب مراجعان به بخشش و ایثار، کمک به مراجعان برای هماهنگ بودن با ارزش‌های معنوی، مشاوره با رهبران دینی و استفاده از کتاب‌های درمانی مذهبی، از جمله مداخله‌هایی است که در این فهرست ارایه شده است.

خلاصه اینکه دعا را نباید به ناله‌های سالخوردگان ناکام یا دنیاخواهان طمع‌ورز پرتوقع و یا نیازمندان گرفتار محدود کرد، بلکه باید از دعای دانایان و صالحان، عارفان و مشتاقان و به ویژه دعای جوانان سخن گفت که بسیار برتر است و عنایت و لطف خداوندی را به خود جلب می‌کند.