مراقب باشیم گفت وگوهایمان به دعوا نینجامد

یک گفت وگو در بهترین حالت, موقعیتی است که دو نفر کنار هم می نشینند و در مورد مسائلی با هم صحبت می کنند و ممکن است نظر یا عقایدشان موافق یا مخالف یکدیگر باشد و حتی با هم بحث هم کنند, اما فقط قصد دارند عقیده شان را مطرح کنند و هر دو مایلند نگاهی دوباره به موضوع انداخته و نسبت به فرضیات خود شک کنند

یک گفت‌وگو در بهترین حالت، موقعیتی است که دو نفر کنار هم می‌نشینند و در مورد مسائلی با هم صحبت می‌کنند و ممکن است نظر یا عقایدشان موافق یا مخالف یکدیگر باشد و حتی با هم بحث هم کنند، اما فقط قصد دارند عقیده‌شان را مطرح کنند و هر دو مایلند نگاهی دوباره به موضوع انداخته و نسبت به فرضیات خود شک کنند.

اما در گفت‌وگوهایی که به دعوا و مجادله منتهی می‌شود، شرایط به گونه‌ای دیگر پیش می‌رود. در واقع در این نوع گفت‌وگوها هیچ کس واقعا نمی‌خواهد در مورد خود موضوع صحبت کند، بلکه هدف برنده شدن تحت هر شرایطی است و هر دو طرف می‌خواهند ثابت کنند در هرموردی حق با آنهاست.

دعوا گفت‌وگویی است که در آن برنده همه چیز را به چنگ می‌آورد. همیشه حق با اوست و این دیگری است که اشتباه می‌کند. آنها مدام تلاش می‌کنند خطایی در صحبت‌های طرف مقابل خود بیابند و ثابت کنند او شخصیتی خطاپذیر دارد، ولی خودشان عاری از هر نوع اشتباهی‌ هستند و به این وسیله فرض را بر همیشگی بودن این شرایط بگذارند. معمولا در مجادله‌ها هیچ یک از طرفین نمی‌توانند حتی کوچک‌ترین اشتباه یکدیگر را تحمل کنند.

بعضی مواقع هم دوست داریم دیگران درست مانند ما فکر کنند و به همین دلیل گفت‌وگوهایمان به دعوا منجر می‌شود.

در این‌گونه مواقع ما گرفتار سندرم «مثل من باش» می‌شویم. این سندرم در واقع نوعی بیماری خطرناک ذهنی است و بویژه در افرادی که تنها زندگی می‌کنند و آنهایی که هر چیزی را می‌خواهند به دست می‌آورند و هر کاری را که دوست دارند انجام می‌دهند، شیوع دارد. در این بیماری فرد به ورطه نفس‌گرایی سقوط می‌کند.

او فقط و فقط خودش را باور دارد و وقتی با کسی صحبت می‌کند، مدام می‌خواهد آن فرد مانند او فکر و عمل کند. در غیر این صورت، عصبانی می‌شود و رفتارش احساسات طرف مقابل را جریحه‌دار کرده و او را وارد حالتی تدافعی و حتی تلافی می‌کند.

در این هنگام حملات شخصی، سرزنش، انتقاد و حتی صدمه زدن به شخصیت طرف مقابل شروع شده و دعوای سختی را موجب می‌شود.

برای این‌که به این سندرم مبتلا نشویم بهتر است بدون هیچ تعصبی به حرف‌های دیگران گوش کنیم و بدانیم انسان جایزالخطاست.

هیچ کدام از ما نمی‌توانیم قاضی و داور نهایی باشیم و حکم به درست یا غلط بودن چیزی بدهیم و هیچ کدام بر دیگری برتری نداریم. هر چیزی که می‌گوییم صرفا عقیده‌ای است که احتمال دارد خلافش ثابت شود و به این معنا نیست عقاید دیگران صحیح نیست.

اگر هنگام گفت‌وگو مراقب این مسائل باشیم می‌توانیم گفت‌وگوی مناسبی داشته باشیم. هرگز نباید خطاهای یکدیگر را پی در پی تذکر دهیم.

اگر به واقع می‌خواهیم ارتباط کلامی سالم و ایمنی با دیگران داشته باشیم بهتر است گاهی هم به خود شک کنیم، شاید این ما هستیم که در اشتباهیم. البته گاهی اوقات وقتی موضوعی را می‌دانیم صد درصد درست است باید دلایل قانع کننده بیاوریم و در عین حال طرف مقابل را وادار به پذیرفتن نظرمان نکنیم.

بعضی مواقع هم باهم دعوا می‌کنیم که چه کسی دعوا را شروع کرده است. در واقع باید هنگام گفت‌وگو مراقب این مشکلات باشیم تا از همنشینی‌هایمان لذت ببریم.

منبع: Psychology Today

مترجم: نادیا زکالوند