خداحافظ ای برادرِ زینب

خداحافظ ای غریب مدینه، خداحافظ ای سایه سر زینب، خداحافظ ای علمدار لشکر، عباس من. خداحافظ ای پاره‌پاره پیکر برادرم، اکبر من. خداحافظ ای یادگار برادر قاسم من. خداحافظ ای شیرخواره اصغر من. خداحافظ کربلا ای سرزمین پربلا. ای دشت لاله‌ها.

خداحافظ ای غریب مدینه، خداحافظ ای سایه سر زینب، خداحافظ ای علمدار لشکر، عباس من. خداحافظ ای پاره‌پاره پیکر برادرم، اکبر من. خداحافظ ای یادگار برادر قاسم من. خداحافظ ای شیرخواره اصغر من. خداحافظ کربلا ای سرزمین پربلا. ای دشت لاله‌ها.

خداحافظ ای خیمه های سوخته، خداحافظ ای پیکرهای سر جدا، خداحافظ ای حسین، تو اشک خواهر را ببین، تو سوز دل یتیمان را بنگر. تو، دل پریشان و چشمان گریان را می بینی ... اینان ما را به اسیری می برند، چه حادثه تلخی، اینان با همین زنجیرها که بر گردن حضرت سید الساجدین انداخته اند و پای کودکان تو را با آن بسته و قفل زده اند، می خواهند این کاروان یتیم آل الله را وارد کوفه کنند.

عبیدالله ابن زیاد فرمان داده است لشکر ۱۰ هزار سوار و پیاده ای را در کوچه و بازار شهر بگمارند تا هیچ حرکتی از شیعیان امیر مومنان سر نزند.

کاروان، خسته، تشنه و گرسنه به دروازه شهر نزدیک شده اند، ابن زیاد دستور داده است سرهایی که به کوفه آورده اند به دروازه شهر برگردانند و در پیش روی اهل بیت حرکت دهند و با کاروان اسیران وارد شهر کنند و در کوچه و بازار گردانده شوند.

خدایا! دختران حسین، رقیه سه ساله، زینب قد خمیده چه می بینند و چه بر سر ذریه رسول خدا (ص) می آید، مگر اینان چه جرم و گناهی مرتکب شده اند که چنین صحنه هایی را می بینند.

اینان پاره های تن رسول خدایند، اینان یادگاران امیر مومنان علی، حاکم کوفه اند که به این شهر به اسیری آمده اند.

خدایا! چه مصیبت تلخی است که بر سر امام سجاد می آید، چرا دشمن فرزندان پیامبر را در کوفه و شام به خواری می برد و امام نه تنها آرزوی مرگ کند که فرموده باشد کاش مادر مرا نزاییده بود، چرا کوفیان بی وفا شده اند و شامیان در انتظار کاروان پایکوبی می کنند.

خدایا! چرا مردم شام هلهله می کنند، چرا لباس نو پوشیده اند. چه شده است که آنان جشن گرفته اند و شادی می کنند.

چرا شام و کوفه را چراغان کرده اند، چرا آسمان به زمین نمی آید. چرا بر سرهای رفته روی نیزه ها سنگ می زنند، چرا از پشت بام خانه ها خاکستر می ریزند.

خدایا! تو به زینب که مادر مصیبت هاست صبری عطا کن.

محمد خامه یار