ابزار نجومی قبل از تلسکوپ

در قرون وسطا، استفاده از نقش‌های تنجیمی برای تزئین اشیای تجملی خیلی رایج بود. این نقش‌ها لابد خوش‌یمن تلقی می‌شدند.
نظام دوازده برجی منطقه‌البروج را بابلی‌ها در نیمۀ قرن …

در قرون وسطا، استفاده از نقش‌های تنجیمی برای تزئین اشیای تجملی خیلی رایج بود. این نقش‌ها لابد خوش‌یمن تلقی می‌شدند.

نظام دوازده برجی منطقه‌البروج را بابلی‌ها در نیمۀ قرن پنجم قبل از میلاد طراحی کردند. دایرۀ البروج را، که مسیر ظاهری حرکت سالانۀ خورشید و سیارات است، شناسایی و آن را به دوازده ناحیۀ ۳۰ درجه‌ای از صورت‌های فلکی تقسیم کردند. اختربین‌ها هریک از برج‌های دوازده‌گانه را منزلگاه‌هایی برای سیاره‌های منظومۀ شمسی درنظر گرفتند.

خورشید در اسد، ماه در خرچنگ، عطارد در سنبله و در جوزا، زهره در ثور و در میزان، مریخ در حَمل و در عقرب، مشتری در قوس و در حوت، و زحل در جَدی و دَلو قرار داده شد. انتسابِ خورشید به اسد تصویر تنجیمیِ بسیار دیرپایی است که از سنت اسطوره‌شناختی قدیمی‌تری به‌جا مانده است.

بعد از فتوحات اسکندر مقدونی در قرن چهارم پیش از میلاد، بسیاری از سنت‌های علمی بابلیان به ستاره‌شناسان یونانی رسید. بیش از هزار سال بعد، دانشمندان جهان اسلام به ترجمه و اصلاح آثار اصلی نجوم و تنجیمِ یونان پرداختند. آنها اندیشه‌ها و نظام‌های یونانی را هم با مفاهیم علمی تمدن‌های دیگر، مانند هندوستان و ایران، تلفیق کردند.

http://www.noi.ir