نوستالژی‌های «تاچ»

همه ما در بچگی سرگرمی‌هایی داشتیم. همه ما از آن دوران خاطراتی داریم. خاطراتی که یادآوری‌اش هم حتی این روزها ما را در رویا غرق می‌کند و بوی آن روزها را به مشام می‌رساند. فرقی نداشت …

همه ما در بچگی سرگرمی‌هایی داشتیم. همه ما از آن دوران خاطراتی داریم. خاطراتی که یادآوری‌اش هم حتی این روزها ما را در رویا غرق می‌کند و بوی آن روزها را به مشام می‌رساند. فرقی نداشت دختر یا پسرش، هر کدامشان برای خود چیزی داشتند که مایه سرگرمی شود. مثلا دخترها عروسک جمع می‌کردند. اسباب بازی‌های پلاستیکی که هر کدام ماکتی از یکی از وسایل خانه بود.

پسرها هم دنیای خودشان را داشتند. مثلا یکی از تفریحاتشان کارت بازی بود. همه یادشان هست آن کارت‌ها را که باید از کیوسک روزنامه فروشی می‌خریدی.

کارت تیم‌های شرکت کننده در جام جهانی. مسابقه با بچه‌های فامیل در مهمانی ها. و می‌خواندند: حضور در جام جهانی؟ ۱۳ دوره. و کارت می‌بردند. گل خورده ۸۶ گل و کارت می‌باختند.

یا کارت‌های ماشین: حداکثر سرعت؟ ۲۲۰ کیلومتر. جمع کردن عکس‌های فوتبالیست‌ها یکی دیگر از تفریحات پسرها بود. عکس‌های جام جهانی. عکس‌های جام‌اروپایی.

چقدر آدامس می‌خریدیم تا شاید توی یکی از عکس‌ها نوشته باشد: جایزه. و بعد باید ۳۰ عکس جایزه دار جمع می‌کردیم تا آخرش مثلا یک جاسوئیچی ببریم. بعضی مواقع سری کامل عکس‌ها را به شماره جمع می‌کردیم تا مثلا دوره کامل عکس‌ها را داشته باشیم.

سری کامل از شماره یک تا ۸۰ و بعد ۸۰ تا ۱۶۰. خیلی مواقع می‌شد که مثلا همه عکس‌ها را داشتیم، اما عکس‌های ۳۰ تا ۳۵ را پیدا نمی‌کردیم. هر چه آدامس می‌خریدیم، عکسش تکراری بود.

می‌رفتیم یک محله دیگر. شاید در آن محله سری ۳۰ تا ۳۵ را از توی آدامس‌ها باز کنیم. و بعد همه‌اش برای چه بود؟ برای مثلا یک آلبوم عکسی که قرار بود هدیه بگیریم؟

حالا هر کس به تناسب خود نوستالژی‌هایی دارد از دوران کودکی اش. یکی این کارها را می‌کرده، یکی دیگر وسطی بازی می‌کرده، کس دیگری قایم باشک و زو.

اما حالا با خود فکر کنیم، چه چیزهایی برای کودک نسل امروز نوستالژی خواهد شد؟ بکش بکش گیم‌ها و بازی‌های کامپیوتری، صبح تا شب پای ایکس باکس بودن یا کل کل با دیگر بچه‌های مدرسه سر این‌که گوشی من تاچ است و گوشی تو نیست.

تفاوت نسل‌ها را کنار بگذاریم وکمی بیشتر با خود فکر کنیم: چه چیز آن روزها ما را آنقدر قانع کرده بود که با یک آلبوم و جاسوئیچی و کارت خوش بودیم و امروز انواع تبلت‌ها و گوشی‌ها و وسایل بازی این نسل را اقناع نمی‌کند؟ آیا تبلت و ایکس باکس می‌تواند سال‌ها بعد برای کودک امروز نوستالژی پرکششی باشد؟ آیا این دست موضوعات به دور از شعارگرایی قابل مدیریت است و چه کاری فرهنگی با ثباتی به این منظور تدارک دیده شده است؟ راستی حالا حضور ایران در جام‌های جهانی در آن کارت‌ها را باید بکنند سه دوره.

سجاد روشنی