بهانه بی بهانه توپ طلا در انتظار لمس دستان C R ۷

رونالدو یک تنه پر تغالی ها را دعوت به قهوه برزیلی کرد

فوتبال معجون عجیبی است، معجون رنگین‌کمانی که طعم تلخ و گس به همان میزان در آن موج می‌زند که طعم شیرین یک قهرمانی. روزها اگر از این قافله سبز پرمخاطره که سرخی‌اش گهگاهی حال بهم‌زن می‌شود، دور بمانی و پشت پا بزنی به تمام سوژه‌هایی که روزگاری برای رخدادشان همچون گرگی گرسنه در کویری در برف رسی در گل نشسته، له له می‌زدی، از ایرانی‌ترین سوژه‌های تاریخ گرفته تا آن سوژه‌های ناب اروپایی، از سوژه باد خزانی که وزید و دفتر زرد یک تبانی‌(های) بزرگ در فوتبال ایران را وادار به ورق خوردن کرد گرفته تا دفاع تمام قد خانه ملت از عادل فردوسی‌پور، هیچ‌کدام تو را از تصمیم گرفته شده باز نمی‌گرداند، ترغیب نمی‌کند تا بار دیگر افکار پریشانت را روی کاغذ بیاوری، به امید آنکه مخاطبی از سر وقت‌های تلف شده بخواند و مهر تاییدی بزند بر هر آنچه رنگ و بوی واقعیت داشت !

در میان این‌همه عزم راسخ برای دوری از جاذبه قلم زدن، بار دیگر یک جدال اروپایی تو را وسوسه می‌کند که بنویسی از ارزشی که این همه سال به یک بهانه نادیده گرفته شده است، بهانه‌یی که سلیقه بود و شاید کج‌سلیقگی، بهانه‌یی که شاید اگر قدرت استدلالش کمی سخت نبود، مافیاگری می‌نامیدش با تمام جسارت قلمم، بهانه‌یی که اگر تاریخ بر مقام قضا بنشیند، مقام قضای فعلی را با خنده‌یی سرد سر می‌برد و از یک بی‌عدالتی پرده برمی‌دارد؛ بگذریم... بهانه بی‌بهانه... بهانه روی شیب منفی نمودار ترقی سر خورده است، آری مسی مصدوم و کم‌فروغ شده است و وظیفه خود می‌دانم که بنویسم از ارزشی که بی‌بهانه برترین است.

سوئد-پرتغال؛ نخستین سکانس، یعنی عکس این سکانس تماشایی در لیسبون رقم خورد و پرتغال با پیشانی طلایی ستاره‌یی تمام عیار یعنی کریستیانو رونالدو گام اول را در آخرین شانس خود برای صعود به ریودوژانیرو محکم که نه با احتیاط و منطق برداشت تا مصاف کاپیتان‌های پرآوازه، زلاتان و رونالدو، که از قرار معلوم باید منجی می‌بودند و در مقام یک منجی معجزه‌گری می‌کردند، یک بر صفر به سود ناکام‌ترین، پرفروغ‌ترین ستاره تاریخ فوتبال به پایان برسد تا انگیزه‌های دو منجی کم نشود، سرد نشود، داغ بماند تا خود سوئد !روز موعود بالاخره فرا رسید، روز موعودی که قرار بود دستاوردی فراتر از یک صعود و سقوط داشته باشد، دستاوردی از جنس اثبات، اثبات ارزش و فرار از حق و حقیقت با پس‌زمینه‌یی از جنس بهانه‌تراشی‌های بچه‌گانه‌یی که فیفا را بزرگ‌ترین مرجع قانونی دنیای فوتبال قرار داده است، مجموعه‌یی که با انتخاب قطر به عنوان میزبان جام جهانی نشان داد مافیایی هم هست، نشان داد رنگ و لعاب را آنها می‌دهند نه آن ستاره‌های فانتزی در مستطیل سبز! دومین دوئل تاریخی زلاتان و رونالدو با آمدن روی پرده نمایش روزگار قرار بود حرف‌های بسیاری را بزند، قرار بود دفاعی تمام قد از ستاره‌یی انجام بدهد که در آستانه توپ طلایی دیگر و در حسرت چند توپ طلایی که شاید حداقل دوتای آنها به واقع حق مسلم او بود، دست به آتش‌بازی می‌زند و در دوئل با ستاره‌یی که در بزرگی تنه به تنه بزرگان تاریخ اروپا و جهان می‌زند، پیروز می‌شود، یک‌تنه پرتغال را جهانی می‌کند تا بار دیگر حرفش را در مستطیل سبز بزند و بی‌اعتنا به تمام تصمیم‌هایی که ارزش‌هایش را به بهانه نادیده گرفته‌اند، نه به بهای برتری دیگر به نام لیونل مسی، بار دیگر هواداران خود را سرشار از لذت ناب فوتبال می‌کند، هوادارانی که امروز اگر مسی مصدوم و پراسترس و باترس از شروعی توفانی دیگر برای رسیدن به نقطه اوج را دارنده پنجمین توپ طلا ببینند، هیچ تعجب نخواهند کرد و شاید با خنده‌یی تلخ مسی را به تاریخ واگذار خواهند کرد، درست مشابه همه این سال‌هایی که مسی با همکاری یک روند غلط و شاید منتج از یک سیستم متضاد با ارزش‌ها جهان را مفهوم سوبله چوبله آشنا کرد !امروز رونالدو نشان داد یک برند است که هنروری را خوب آموخته است، هیچگاه وارد جنگ لفظی حتی در برابر بلاتر، یعنی همان رییسی که ترجیح می‌دهد، نمی‌شود. جواب تمام درخشش‌های بی‌اجر مانده خود در مراسم توپ طلای این چندسال را رونالدو بهتر از هر شیفته و غرق‌شده‌یی در دنیای معادلات فوتبال می‌داند و در همان استدلال ترجیح‌گونه بلاتر جست‌وجو می‌کند، اما جز اعتراضی که آقای رییس را وادار به عذرخواهی نمایشی می‌کند، حاشیه‌یی دیگر را نمی‌آفریند و با ایدئولوژی ستودنی خود که در شادی‌هایش موج می‌زند، حرفش را در مستطیل سبز می‌زند، رگ گردن خود را در پشت تریبون ستبر نمی‌کند تا صدایش بلرزد، ناسزا را با ناسزا پاسخ نمی‌دهد، عرصه را بر هواداران خود تنگ نمی‌کند، اما... می‌درخشد و شیفتگانش را در لذت به اوج می‌رساند و بار دیگر بر تمام افتخارات بحق نداشته خود رنگ و لعاب اثبات از جنس تمام حرکات فانتزی خود می‌پاشد ! مسی شاید... به گفتن همین سه نقطه کفایت می‌کنم، چون در مقام قضاوت سرگیجه‌یی جدی می‌گیرم که جز سلیقه حرفی دیگر برای برتری دادن این آرژانتینی اسطوره‌یی بر آن پرتغالی بی‌همتا بر زبان بیاورم.

گذشته‌ها با تمام تنگ ‌نظری‌هایی که دیگر حتی اثبات با سند و مدرک هم دردی از آنها دوا نمی‌کند، گذشته است. اما امروز نه بهانه‌یی موجود است نه رقیبی برتر از رونالدو که بحث سلیقه را پیش بکشیم! پس پیش از پیش در مقام عدل باید دومین توپ طلای رونالدو را به این ستاره مهارنشدنی دنیای فوتبال که شاید ستاره قرن و تمام ادوار فوتبال نیز باشد، تبریک بگوییم بی‌بهانه... همین حالا !

کاظم ملک‌پور دهکردی