لطفا كسی كفن نپوشد

چندی است كه به تلخی عادت كرده ایم از هر دری, بری رسد به این خانه كه نامش ایران است و كلیدواژه ورود به هر سرای سیاسی و اجتماعی اش ایمان

چندی است كه به تلخی عادت كرده‌ایم از هر دری، بری رسد به این خانه كه نامش ایران است و كلیدواژه ورود به هر سرای سیاسی و اجتماعی‌اش ایمان. چندی است كه ایمان بر بستر كودك نزار سیاست تا سحر شب زنده‌داری می‌كند تا مبادا تب تند <سیاست‌ورزی دور از اخلا‌ق> فروكش نكند و هر روز اندیشه‌ای، باوری، اعتقادی یا اعتمادی، قربانی ناپرهیزی اهالی این خانه شود.چندی است كه بی‌وقفه و بی‌امان از انبان واژگان مقدس برای قدسی ساختن‌های مكرر اهالی سیاست بهره برده می‌شود.

در این میان اما هیچ ضرورتی نیست كه به حاشیه‌نشستگان عرصه سیاسی، هر بار برای به یاد و خاطر آوردن آنچه در این كوتاه‌سال‌ها گذشت توان و همتی مضاعف به خدمت گیرند تا در رفتار و سكنات دیروز، ساكنان امروز حاكمیت یكپارچه اصولگرایی كنكاش كنند و خرده بر بهره‌وری سیاسی‌شان از اعتقادات و باورهای مذهبی روا دارند چرا كه هر روز و هنوز قطار مقدس‌مابی و قدسی‌سازی در این دایره، بی‌تامل و توقف می‌رود و هرچقدر هم یاران همسو و غیرهمسو یا علمای قم و زعمای قوم، انذار و هشدار دهند، گویی، <دور انداختن ترمز> به مرامی و <دنده‌عقب نیامدن> به مشربی در این طایفه تبدیل شده است.

در این رهگذر اما آنان كه روزی نكته‌ای غریب باورشان بود و به بیان نیز بدل شد كه محمد(ص) اگر ختم پیامبران نبود و قرار بود پیامبر دیگری ظهور كند همانا او كسی جز رئیس دولت نهم نبود اینك به نظاره نشسته‌اند كه در همین دایره، پیامبر اعظم با طرح پرسش‌هایی موهوم و وهن‌آلود مواجهه می‌شود. یعنی روزی دولت هم‌اندیش خود تا مرز پیامبری ارتقا می‌دهند و در روزی دیگر همان دولت متبوع، به خطایی حتما ناخواسته، جایگاه پیامبر تنزل می‌دهد.

شاید گذشتن بیش از یك هفته از انتشار سوالا‌ت آزمون معلمان كشور كه حاوی سوالا‌تی سوال‌برانگیز و وهم‌انگیز و البته تمسخرآمیز نسبت به ساحت پیامبر اسلا‌م بود، كافی باشد تا بتوان واكنش خویشاوندان فكری دولت اصولگرا را نسبت به این اقدام وزارت آموزش و پرورش ارزیابی كرد. آن هم دولتی كه رئیس‌اش آن را <متدین‌ترین كابینه پس از انقلا‌ب> توصیف كرده است. اگرچه غرض از این اشارت، بشارت به دوگانگی‌های حاكم بر دولت فعلی نیست كه صد البته، استفاده از بهانه آلودن چهره پیامبر اسلا‌م برای مچ‌گیری از مدعیان غیرت دینی، نه دینی است و نه اخلا‌قی اما نمی‌توان از طرح پرسشی گزنده كه در پس سكوت و چشم‌پوشی بزرگان این دولت و تلا‌ش هماهنگ‌شان در به فراموشی سپردن این ماجرا نهفته است به آسانی گذشت، با این آگاهی كه به راه انداختن <موج> كفن‌پوشان نیز برای تقبیح توهین روا داشته شده به مقدسات دینی مردم تنها راه پیش‌رو نیست و نباید باشد؛ تصور كنید كه در یكی از آن پرسشنامه‌های وزارت آموزش و پرورش كه پیامبر اسلا‌م را با >...< مقایسه كرده‌اند، به جای نام پیامبر، نام رئیس دولت یا یكی از وزرای وی آمده بود، كه با همان >...< مقایسه می‌شد، چه اتفاقی در فضای سیاسی ایران رخ می‌داد؟ ‌

آیا باز هم به یك عذرخواهی ساده بسنده می‌شد یا به بهانه تضعیف دولت و توهین به آن سرنوشت دیگری در انتظار طراحان و منتشركنندگان آن آزمون بود؟

اینجاست كه به نظر می‌رسد در نظر و عمل آنان، ارزش دیانت و نمادهای دین با معیار سیاست و قدرت سنجیده می‌شود نه برعكس! بماند كه حالا‌ دیگر همه دریافته‌اند كه اگر چنین اتفاقی در زمان اصلا‌ح‌طلبان رخ داده بود، فریاد <وا اسلا‌ما> چه بر سر خاتمی و دولتش می‌آورد.

اما فراموش نكنیم كه همان رافت اسلا‌می اجازه نمی‌دهد اینك اصلا‌ح‌طلبان در حاشیه، ‌مشعوف از خطای آنانی باشند كه روزی برای كف و سوت زدن، خیل كفن‌پوش عازم خیابان‌ها می‌كردند. باور كنیم كه می‌توان عذرخواهی وزارت آموزش و پرورش را پذیرفت اما نمی‌توان این معیارهای دوگانه را فراموش كرد... می‌توان به احترام پیامبر رحمت، از دامن زدن به موضوع پرهیز كرد اما نمی‌توان سكوت حق به جانب كسانی كه روزی جام شربت را باده می و مسكرات به دست خاتمی می‌دیدند، ندیده گرفت.

اینجا محك تجربه است كه مدعیان انحصاری دیانت، میزان و معیارهای خود را بسنجند و حداقل با خود صادق باشند و فراموش نكنند آنان كه می‌باید در این واقعه چشم‌پوشی كنند مردمند و آنان كه باید شرمنده باشند، ایشان. ورنه با سقوط پلی در كره جنوبی مردمش عادت به استعفای وزیر دولت دارند اما اینجا...

ملت شاید بگذرد و بگذارد كه این میدان نیز مكانی باشد برای تجربه‌‌اندوزی سكانداران جدید اما دیگر بس است این همه قدسی‌سازی كه درست در همین روزهای تلخ توهین به پیامبر از سوی خانواده دولت، همچنان وزیر جدید بوسه بر گونه و پیشانی رئیس بزند و او را <امانت جهان اسلا‌م> معرفی كند. بیش از این ایران را شرمنده جهان اسلا‌م نكنید.

ملت ایران شاید دولت نوپای خویش ببخشد اما با این عنوان بزرگی كه شما به رئیس هدیه می‌كنید باید بهراسیم از ورود جهان اسلا‌م به این خطای ناخواسته دولت ایران.

مسیح علی‌نژاد