گریه با معرفت یا...؟!

گریه، خیلی ثواب دارد؛ گریه برای گناهان، گریه برای مظلومان بخصوص گریه برای امام حسین(ع) گریاندن و گریه کردن علامت این است که عواطف، حساس است.
یک قطره اشک ریختن برای امام حسین(ع)، …

گریه، خیلی ثواب دارد؛ گریه برای گناهان، گریه برای مظلومان بخصوص گریه برای امام حسین(ع) گریاندن و گریه کردن علامت این است که عواطف، حساس است.

یک قطره اشک ریختن برای امام حسین(ع)، واقعاً نوعی سربازی است. در شرایط خشن یزیدی، در حزب حسینی‌ها شرکت کردن و تظاهر به گریه کردن بر شهدا، نوعی اعلام وابسته بودن به گروه اهل حق و اعلان جنگ با گروه اهل باطل و در حقیقت، نوعی از خودگذشتگی است. اینجاست که عزاداری حسین بن علی(ع) یک حرکت است، یک موج است، یک مبارزه اجتماعی است. اما تدریجاً روح و فلسفه این دستور فراموش می‌شود و محتوای این ظرف، بیرون می‌ریزد و مسئله، شکل یک عادت به خود می‌گیرد که مردمی دور هم جمع بشوند و به مراسم عزاداری مشغول شوند، بدون اینکه نمایانگر یک جهت‌گیری خاص اجتماعی باشد و بدون آنکه از نظر اجتماعی، عمل معنی‌داری به شمار رود، فقط برای کسب ثواب که البته دیگر ثوابی هم در کار نخواهد بود؛ (چه اینکه) مراسمی را مجرد از وظایف اجتماعی و بی‌رابطه با حسین‌های زمان و بی‌رابطه با یزیدها و عبیدالله‌های زمان به پا می‌دارند. اینجاست که حرکت تبدیل به بنیاد یعنی عادت شده و محتوای ظرف، بیرون ریخته و ظرف خالی باقی مانده است. اگر اشکی که ما برای حسین(ع) می‌ریزیم، در مسیر هماهنگی روح ما باشد، پرواز کوچکی است که روح ما با روح حسینی می‌کند. اگر ذره‌ای از همت او، ذره‌ای از غیرت او، ذره‌ای از حریت او، ذره‌ای از ایمان او، ذره‌ای از تقوای او، ذره‌ای از توحید او در ما بتابد و چنین اشکی از چشم ما جاری شود آن اشک، بی‌نهایت قیمت دارد. اگر گفتند به اندازه بال مگس هم باشد، یک دنیا ارزش دارد، باور کنید! اشکی که برای عظمت و شخصیت امام حسین(ع) باشد.