مذاکرات هسته‌ای و ضرورت خویشتنداری سیاسی

اجرای توافق ژنو در آخرین روز از اولین ماه زمستان، نه تنها باعث نشده حساسیت‌ها نسبت به مذاکرات هسته‌ای کاهش یابد، بلکه موج جدیدی از تحلیل‌ها در این رابطه را موجب شده که گاهی دارای محتوایی انتقادی و البته فاقد ارائه راهکار برای بهبود روند گفت‌وگوهاست.

اجرای توافق ژنو در آخرین روز از اولین ماه زمستان، نه تنها باعث نشده حساسیت‌ها نسبت به مذاکرات هسته‌ای کاهش یابد، بلکه موج جدیدی از تحلیل‌ها در این رابطه را موجب شده که گاهی دارای محتوایی انتقادی و البته فاقد ارائه راهکار برای بهبود روند گفت‌وگوهاست.

برخی نقل قول های بدون سند، انتشار اخباری که معمولا کمتر از یک روز بعد تکذیب می شود ، یا تمجیدهای اغراق آمیز از فرجام این مذاکرات گوشه ای از واکنش ها نسبت به اجرای گام اول از طرح معروف به اقدام مشترک است. همان طرحی که براساس آن ایران سطح غنی سازی خود را کاهش داده و اروپا و آمریکا نیز بخشی از تحریم ها علیه کشورمان را لغو کرده اند.

اگرچه نقد عملکرد تیم مذاکره کننده می تواند موجبات تقویت مواضع کشورمان را در ادامه رویارویی دیپلماتیک با ۵+۱ فراهم آورد، اما گاهی برخی اظهارنظرهای انتقادی نتیجه ای جز القای ناامیدی در داخل و تضعیف موقعیت ایران در خارج، در بر ندارد. به نظر می رسد اینگونه موضع گیری ها که شاید برخی از آنها با هدف بهره برداری در رقابت های سیاسی داخلی صورت می گیرد، نه فقط دیرهنگام بلکه بدون پشتوانه راهبردی انجام شده و می تواند امید مردم به آینده این گفت وگوها را از بین برده و دست دیپلمات های کشورمان را در ادامه این گفت وگوها خالی کند. شاید حضور فعالانه دستگاه دیپلماتیک کشورمان در رسانه ها و نیز رایزنی با برخی نمایندگان درباره جزئیات مذاکرات بتواند فضای انتقادی نسبت به توافق ژنو را کنترل کند، اما منتقدان نیز باید این مهم را در نظر داشته باشند که ایجاد شکاف داخلی بر سر توافق ژنو و پیگیری استراتژی سیاسی «دیدید ما گفتیم...» در راستای پیش بینی فرجام مذاکرات به منظور استفاده در ادوار بعدی انتخابات چندان مسئولانه به نظر نمی رسد و با اجرای توافق ژنو منتقدان باید کمی صبوری کنند و از موضع گیری های التهاب آفرین بپرهیزند.

مدافعان و مخالفان این توافق نباید از یاد ببرند که امضا و اجرای توافق نامه با تمام نقاط قوت و ضعفی که دارد، ناشی از یک اجماع نظر داخلی بوده و نتیجه آن نیز هر چه باشد، تنها مربوط به یک جریان سیاسی نیست. بنابراین در آستانه آغاز دور تازه ای از مذاکرات و گام برداشتن در مسیر حل و فصل نهایی پرونده هسته ای کشورمان، چه دولتمردان و دیپلمات ها، چه نمایندگان مجلس و چه دیگر صاحب نظران سیاسی باید بیش از آن که گذشته را دستمایه انتقادات یا تعاریف غلوآمیز خود قرار دهند، نگاهشان را معطوف به آینده کرده و تلاش کنند به جای شعارهای پوپولیستی، راهکاری برای دفاع هرچه بهتر از منافع ملی بیابند.

مصطفی انتظاری هروی