دلتنگ توام؛ خدای من!

آیا دوست نداشتی حالا که بساط بندگی به پا شده، طاعت روی طاعت می‌افزودی و خودت را پیش خدا شیرین می‌کردی؟ آیا دوست نداشتی با خواندن دو رکعت نماز توبه در پشت ستون توبه در مسجدالنبی(ص) …

آیا دوست نداشتی حالا که بساط بندگی به پا شده، طاعت روی طاعت می‌افزودی و خودت را پیش خدا شیرین می‌کردی؟ آیا دوست نداشتی با خواندن دو رکعت نماز توبه در پشت ستون توبه در مسجدالنبی(ص) باز به آغوش خدا برمی‌گشتی؟ آیا دوست نداشتی توبه تو در همان جایی انجام می‌شد که حضرت آدم علیه‌السلام توبه فرمود؟ آیا آرامشت فزونی نمی‌یافت اگر که همزمان با لمس پرده خانه خدا، همزمان با اینکه خود را به در کعبه می‌انداختی، صدای «الغوث» تو گوش فلک را کر می‌کرد؟ و هنگام استلام حجر در طوافت، با خدای خود عهد بندگی می‌بستی؟

اما حال که آنجا نیستی ناراحت مباش. مبادا که دلت بگیرد و حتی دلتنگ آنجا شوی. زیرا که در این ماه نباید دلتنگ شد. پس دلتنگ خانه خدا مشو. تنها و تنها، همیشه و همیشه دلتنگ خود خدا باش نه خانه خدا و غیر او. در ضمن من کعبه دیگری می‌شناسم که بزرگتر است و به راستی خدا آنجاست. این کعبه همان قلب نازنین توست که با عبادت خدا آرام می‌گیرد و سرکشی و نافرمانی معبود بی‌قرار و تاریکش می‌سازد. اکنون که خدا را یافتی بیا با هم به نزد او برویم و بار دیگر در جواب «ألست بربکم» خدا، «قالوا بلی» بگوییم. بار دیگر با حال افسوس و پشیمانی بر گذشته، میثاق بندگی و طاعت خدا را تجدید کنیم. پیمانی ببندیم با مضامینی بس عالی که مفاد آن عهدنامه از این قرار است: «به خدا قول بدهیم و بر صفحه دل و جانمان بنویسیم بسم الله الرحمن الرحیم؛ به طوری که تجلی خدا و رحمت الهی باشیم، مایه افتخار معصومین علیهم‌السلام باشیم. مبادا که برخلاف اسم خود که شیعه حضرت علی علیه‌السلام هستیم، اعمال ما آبروی آنها را ببر. بلکه به گونه‌ای باشیم که مردم با دیدن ما به یاد رهبر دلسوز و مهربان همان که رحمهٔ للعالمین است، حضرت خاتم‌الانبیا(ص) بیفتند به طوری که ناخودآگاه زیباترین صلوات‌ها را بر زبان جاری کنند. خدای مهربانم اگر آنقدر بنده نفس شده‌ام، اگر آنقدر پست و بی‌مقدار شده‌ام که شیطان افسار مرا به دست گرفته، اگر آنقدر دلمرده شده‌ام که حتی لطف تو نیز نمی‌تواند مرا از لجنزار حماقت بیرون آورد، اگر اعضا و جوارحم تنها توان بر عصیان تو دارد، چشمانم آن می‌بیند که تو نمی‌خواهی، گوشم آن می‌شنود که تو بر من نمی‌پسندی و زبانم آن می‌گوید که رضایت تو در آن نیست، از تو می‌خواهم که این نعمت‌ها را بر من حرام کنی و چشم و گوش و زبان را از من بگیری... وقتی این نعمت‌ها به جای اینکه مرکبی باشند برای زودتر رسیدن به تو، برعکس مرکبی شده‌اند برای هرچه دورتر شدن از تو، پس من اینها را نعمت نمی‌نامم بلکه اینها به منزله همان مهلتی است که تو به بندگان نافرمانی می‌دهی که دیگر از به راه آمدنشان ناامید گشته‌ای. آنچنان که در کتاب جاودان فرموده‌ای: «فمهل الکافرین امهلهم رویدا»، «پس اندکی کافران را مهلت ده» طارق/ ۱۷.

اما‌ای صاحب خانه رمضان، من آمده‌ام بگویم به یاری و مدد توست که می‌توانم کمر راست کرده، خود را از منجلاب نابودی رها سازم و به راهی بروم که مرا به سرمنزل ابدیت می‌رساند.

بار خدایا بر بنده مخلصت حضرت محمد مصطفی(ص) درود بفرست و رحمتت را بیش از پیش شامل حال ما بگردان و ما را در برطرف کردن عیوب و نقایص‌مان یاری بفرما. این ماه را ماه هدایت و اصلاح همگی بندگانت قرار ده. قلب ما را به حقایق قرآن روشن و اعضا و جوارحمان را بر اطاعتت قادر بگردان. قلب امام زمان(عج) را از ما راضی و خشنود بگردان. نیایش‌هایمان را مددی در هنگام خداحافظی با دنیا و تلاوت‌های قرآنمان را مونسی در خانه تنهایی‌مان قرار ده. آمین یا رب‌العالمین.