نت

نُت یا نوت، در موسیقی به دو معنی بکار می‌رود: یکی به معنی واحد صدائی با فرکانس ثابت که نامی بر آن گذاشته شده و دیگری به معنی نمایش یا نشانه نوشتاری این این صدا.
در معنی اول نت‌ها …

نُت یا نوت، در موسیقی به دو معنی بکار می‌رود: یکی به معنی واحد صدائی با فرکانس ثابت که نامی بر آن گذاشته شده و دیگری به معنی نمایش یا نشانه نوشتاری این این صدا.

در معنی اول نت‌ها هفت نام برای نوشتن اصوات موسیقایی هستند. در ایران به پیروی از فرانسه و ایتالیا نت‌ها تک‌هجایی نام‌گذاری شده‌اند: دو-ر-می-فا-سل-لا-سی (Do, re, mi, fa, sol, la, si). در روش نام گذاری الفبایی که در کشورهای انگلیسی و آلمانی زبان رایج است این نت‌ها "A, B, C, D, E, F, G" هستند که A در این روش برابر با «لا» (La) در روش هجائی است.

در معنی دوم نت ها را با نشانه‌هائی برای نت نویسی را رو یا بین پنج خط به نام خطوط حامل که از پایین به بالا شمرده می‌شود می‌‌نویسند. نام نت از روی جائی‌که روی خط‌های حامل قراردارد مشخص می‌شود. دیگر مشخصات نت را نیز با شکل‌های قراردادی که برای نت طرح شده نمایش می‌دهند.

در این شکل نت‌ها به صورت دایره‌های کوچک (بعد از نشانه کلید سل ) به‌ترتیب از چپ به‌راست روی پنج خط حامل نوشته‌شده‌اند.

پیشینه نام‌گذاری نت‌ها

گوییدو د آرتسو (۱۰۵۰-۹۹۰، Guido d۰۳۹; Arezzo)، کشیشی فرانسوی، ساکن ایتالیای قرن ۱۱ میلادی، برای نخستین بار نام این نت‌ها را بر اساس سروده‌ای مشهور به سرود سن ژان که گویا خود برایش آهنگی ساخته بود انتخاب کرد:

Ut queant laxis resonare fibris Mira gestorum famuli tuorum Solve poluti labireatum Sancte Johannes.

در این دوران موسیقی شش‌هجایی بود و در سده‌های پس از آن بود که «سی» بر آن افزوده شد و هجای «دو» جایگزین «اوت» شد.