۱۰ مشکل عمده روابط عمومی در ایران

۱) فقدان یک اتحادیه صنفی و حرفه ای فراگیر و قدرتمند در سطح کشور متشکل از روابط عمومی های بخش خصوصی و دولتی .
۲) موضوع روابط عمومی در کشور ، از نظر قوانین و مقررات ،جایگاه روشن ، باثبات …

۱) فقدان یک اتحادیه صنفی و حرفه ای فراگیر و قدرتمند در سطح کشور متشکل از روابط عمومی های بخش خصوصی و دولتی .

۲) موضوع روابط عمومی در کشور ، از نظر قوانین و مقررات ،جایگاه روشن ، باثبات و شایسته ای ندارد . همچنین ، قوانین و مقررات کارآمد و شفاف در مورد ردیفهای بودجه ای و مدیریت هزینه در روابط عمومی ها دیده نمیشود .

۳) انتصاب افراد غیر متخصص به عنوان مدیران روابط عمومی سازمانها و کمبود شدید نیروی انسانی آموزش دیده ، مبتکر و دلسوز .

۴) عدم وجود باور و اعتقاد لازم و کافی در بین مدیران سطوح بالای جامعه و سازمانها در مورد جایگاه ، اهمیت و خاصیت روابط عمومی .

۵) اغلب مدیران سازمانها ، روابط عمومی را وسیله ای برای ثبات جایگاه و ارتقاء و موفق جلوه دادن خود میخواهند و روابط عمومی ها اقتدار و اختیار کافی ندارند .

۶) بدلیل وارداتی بودن دانش روابط عمومی در ایران ، ساختار اداری و فرهنگی جامعه ایرانی ،بطور مطلوب و نهادینه با روابط عمومی انس و سازگاری پیدا نکرده و این دانش و حرفه بخوبی بومی سازی نشده است .

۷) کمبودمنابع و فرصتهای مطالعاتی برای کارشناسان و اساتید و عدم حمایتهای لازم و کافی در حوزه چاپ و نشر در سطح سازمانهای ذیربط بویژه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی .

۸) ناهمگون بودن ترکیب جمعیتی ،سنی و تحصیلی کارکنان روابط عمومی ها و هم چنین ضعف شدید درنوع ساختار روابط عمومی ها در مقایسه با سایر بخشهای سازمانی .

۹) ضعف در برنامه ریزی و اجرا ی طرحها و نداشتن استراتژی و چشم انداز مطلوب و مشخص سالیانه درون سازمانی و برون سازمانی و نادیده گرفتن روابط عمومی ها در برنامه های توسعه .

۱۰) جزیره ای عمل کردن روابط عمومی هاو فقدان تعامل سازنده ،مستمر و کار آمد بایکدیگر و نهاد های مرتبط داخلی و بین المللی .