ظهور و سقوط بازیگر اکتورز استودیو

دسته‌بندی نسل‌ها در سینما بسیار دشوار است. سینماگران با تفاوت‌های اندک سنی نسبت به یکدیگر وارد می‌شوند و گاهی این تفاوت نسل‌ها به بیشتر از ۱۰ سال نمی‌رسد اما به هرحال یکی از …

دسته‌بندی نسل‌ها در سینما بسیار دشوار است. سینماگران با تفاوت‌های اندک سنی نسبت به یکدیگر وارد می‌شوند و گاهی این تفاوت نسل‌ها به بیشتر از ۱۰ سال نمی‌رسد اما به هرحال یکی از شیوه‌های بررسی سبک‌ها و دسته‌بندی همین توجه به نسل‌هاست.

رابرت دنیرو شاید تفاوت نسلی چندانی با مارلون براندو، جیمز دین و... نداشته باشد، اما به هرحال او را متعلق به نسل دوم مدرسه اکتورز استودیو به شمار می‌آورند.

اکتورز استودیو بازیگران را با شیوه استنیسلاوسکی آموزش داده و به آنها می‌آموزد چگونه می‌توان حس‌های مختلف را در لحظه احضار کرد.

دنیرو از همان زمان ابتدای کار در کنار مارتین اسکورسیزی سینماگر معترض اجتماعی قرار گرفت. بنابراین در دهه ۷۰ امریکا که سینمای اجتماعی در حال پوست‌اندازی بود بسیار دیده شد.

فیلم‌های جنوب شهر، راننده تاکسی و بعدها که کمی مشهورتر شده بود گاو خشمگین بارقه‌های بروز چهره‌ای جوان و بااستعداد را به ارمغان آورد. حتی داستان مشهوری را که دنیرو برای فیلم گاو خشمگین چندین کیلو به وزن خود اضافه کرد و صورت ظاهری خود را کاملاً برهم زد.

دنیرو برای نقش کوتاهی هم که در پدرخوانده فرانس فورد کاپولا بازی کرد مدتی را در ایتالیا گذراند و سعی کرد حضور مافیا را از نزدیک تجربه کند.

بازی دنیرو همواره کنار آل‌پاچینو دیگر شاگرد همدوره وی در اکتورز استودیو سنجیده می‌شود. با این توجه که شیوه بازی این دو بازیگر کاملاً با یکدیگر متفاوت است.

پاچینو بازی از بیرون به درون دارد و دنیرو برعکس بازی از درون به بیرون. این دو بازیگر تا زمانی‌که مایکل مان فیلم مخمصه را ساخت هیچگاه روبه‌روی یکدیگر ظاهر نشده بودند. تا این که در این فیلم پاچینو پلیس شد و دنیرو دزد. اما جالب اینجاست که جز چند تک صحنه دوباره روبه‌روی هم بازی نکردند. یکی از صحنه‌های رویارویی آنها فصل رستوران است.

تفاوت تکنیکی بازی این دو بازیگر را به خوبی دراین صحنه می‌بینید.

اما از همین زمان بود که ستاره دنیرو به درخشش گهگاهی رسید. او برخلاف پاچینو چندان هویت بازیگری خود و تعهداتش به اکتورز استودیو را حفظ نکرد و در بسیاری از آثارتجاری حضور یافت. تا این که با فیلم قتل ناعادلانه دوباره در کنار پاچینو قرار گرفت اما حاصل چندان شبیه به مخمصه نبود.

براندو، جیمزدین ناکام و... هر یک به نوعی نام اکتورز استودیو را در کارنامه‌شان جاودانه کردند.

پاچینو هم اگرچه در فیلم‌هایی مثل ۸۸ دقیقه و... حضور یافت اما به هرحال هنوز نماینده آموزه‌های این مدرسه بازیگری است. شنیده می‌شود دنیرو در فیلمی حضور یافته که قرار است یادآور روزهای اوج او باشد. باید دید چنین می‌شود یا خیر؟