دلی را شاد کن...

دوستی دارم که هر سال وقتی بوی عید و بهار در فضای شهر می‌پیچد به فکر جمع‌آوری کمک و تهیه مایحتاج برای سی چهل خانواده نیازمند می‌افتد. اما نکته جالب اینجاست که خود او مغازه کوچک …

دوستی دارم که هر سال وقتی بوی عید و بهار در فضای شهر می‌پیچد به فکر جمع‌آوری کمک و تهیه مایحتاج برای سی چهل خانواده نیازمند می‌افتد. اما نکته جالب اینجاست که خود او مغازه کوچک مواد غذایی دارد و در منزلی حدوداً چهل و پنج متری ساکن است «که هر دو (مغازه و منزل) استیجاری است» و از اوضاع مالی مناسبی هم برخوردار نیست؛ طوری برای دریافت کمک به این و آن رو می‌اندازد که گویی برای رفع نیاز خودش گام بر می‌دارد نه خانواده‌های بی‌بضاعت...

همین دوستم اما چندی پیش حدود یک میلیون تومان نیاز داشت تا چکش برگشت نخورد.

من نداشتم ولی به هرکسی هم گفتم جواب سربالا داد طوری که دلگیر شدم و از برخی خلایق ناسپاس نزد پروردگار شکوه کردم. امروز که او را دیدم به یاد این آیه شریفه افتادم که «دیگران را بر خود مقدم می‌دارند هر چند خودشان بسیار نیازمند باشند» (سوره حشر، آیه ۹)

البته امسال خیلی نگران بودم که نکند بی‌مهری برخی مردمان، او را از کار نیک همه ساله‌اش ناامید کرده باشد ولی دیدم که امیدوارانه‌تر از هر سال و بدون توجه به مشکلات خودش برای احسان به نیازمندان گام بر می‌دارد.

و چه زیبا سروده است میرزا افسر، شاعر و طبیب قرن سیزدهم قمری:

آن کسی را بستایید که اندر همه عمر

بهر آسایش مردم قدمی بردارد

نیکمرد آن که نگردد دل او هرگز شاد

مگر از خاطر کس بار غمی بر دارد