تئو آنجلوپولوس

تب این فیلمساز یونانی خیلی زود در ایران بالا گرفت. جشنواره فیلم فجر از او در ایران فیلمسازی ساخت که روشنفکران نباید از غافله تماشای آثارش عقب می‌افتادند. شرایط اجتماعی بعد …

تب این فیلمساز یونانی خیلی زود در ایران بالا گرفت. جشنواره فیلم فجر از او در ایران فیلمسازی ساخت که روشنفکران نباید از غافله تماشای آثارش عقب می‌افتادند. شرایط اجتماعی بعد از انقلاب هم کاتالیزوی بود در شهرت او در سینمای ایران.

محتوای آثار این فیلمساز در هجوم فیلم‌های هالیوودی بعد از انقلاب گوهری بود که مدیران سینمایی از کشفش خشنود بودند و چه چیزی بهتر از این که او در ایران به شهرتی بالاتر از کشور خود برسد.

هر چند این نکته مغایر با توانایی او در سینمای جهان نبود و نیست و آنجلوپولوس هنوز هم نزد مخاطبان هنر هفتم فیلمساز محترمی است، اما نه به اندازه‌ای که مشتاقان سینمای آن روزهای بدون اینترنت و ماهواره در به در به دنبال اثر تازه او باشند.

درونمایه سیاسی آثار آنجلوپولوس و نقدی که بر فضای سیاسی یونان در زیر چکمه‌های سرهنگ‌ها شباهت زیادی با دوران حکومت پهلوی داشت، شاید یکی از اصلی‌ترین دلایلی بود که فیلمساز یونانی در ایران به شهرت و محبوبیت برسد. اشتیاق اهالی سینمای ایران به فیلم‌های آنجلوپولوس، او را راهی ایران کرد. این فیلمساز سال ۸۳ مهمان جشنواره فیلم فجر شد و در بیست و سومین دوره جشنواره فیلم فجر برای فیلم «دشت گریان» جایزه ویژه هیات داوران بخش سینمای معناگرا را دریافت کرد.

ناگفته نماند او در جهان هم فیلمساز شناخته شده‌ای بود ـ نه به اندازه‌ای که در ایران به شهرت رسید ـ گواه این نکته نخل طلای جشنواره کن و البته شیر نقره‌ای ونیز است، اما جالب‌تر این که درست وقتی تب این فیلمساز در ایران خوابیده بود او برای فیلم «ابدیت و یک روز» در سال ۲۰۰۱ جایزه اصلی جشنواره کن را دریافت کرد.