بارهنگ

گیاهی است پایا، ظاهرا بی كرك یا كمی كركپوش با بن و ریشه ای كوتاه. ساقه آن به طول ۷۰ ۱۰ سانتی متر، متعدد، ایستاده یا خیزان، فاقد شیار، مساوی یا كمی بلندتر از برگ ها است. برگ های آن …

گیاهی است پایا، ظاهرا بی كرك یا كمی كركپوش با بن و ریشه ای كوتاه. ساقه آن به طول ۷۰ ۱۰ سانتی متر، متعدد، ایستاده یا خیزان، فاقد شیار، مساوی یا كمی بلندتر از برگ ها است. برگ های آن تماما طوقه ای، تخم مرغی پهن با ۹ ۳ رگبرگ قوی و برجسته، كامل یا در حاشیه سینوسی، بی كرك یا كركپوش، دارای دمبرگ نسبتا بلند. گل ها سبز متمایل به قهوه ای، كوچك مجتمع در خوشه های دراز استوانه ای، موسم گلدهی گیاه اردیبهشت تا شهریورماه است. دانه های این گیاه تیره رنگ، كوچك و تخم مرغی شكل و در میوه ای پوشینه كه به صورت كپسول تخم مرغی بوده و دارای ۲ خانه و محتوی ۸۴ دانه است قرار دارند. دانه ها را از اواسط فصل بهار به بعد جمع آوری می كنند. گیاه بارهنگ در منطقه وسیعی از دو قاره اروپا و آسیا و همچنین شمال آفریقا و آمریكای شمالی می روید. در ایران تقریبا در تمام نقاط می روید. دانه بارهنگ دارای چربی، صمغ، موسیلاژ، تركیبات قتلی و گلوكوزیدی است. از بارهنگ در درمان یبوست و به عنوان ضدالتهاب دستگاه گوارش استفاده می شود. در طب گذشته بارهنگ را صفرا آور و مدر می دانسته اند. دانه های بارهنگ را باید با مقدار كافی مایع مصرف كرد تا از متراكم شدن آنها در دستگاه معدی روده ای جلوگیری به عمل آید. دانه های بارهنگ را باید دور از نور و رطوبت نگهداری كرد. از فرآورده های موجود در بازار می توان به پلانتاژل اشاره كرد. دانه های خشك شده این گیاه كه بخش دارویی آن را تشكیل می دهند حداقل دارای ۹ درصد چربی است.

سحر شهنازی