مجموعه احادیثی از حضرت فاطمه زهرا س در نهج البلاغه و بحارالانوار

حضرت محمّد صلی الله علیه وآله و علیّ علیه السلام , والِدَین این امّت هستند, چنانچه از آن دو پیروی كنند آن ها را از انحرافات دنیوی و عذاب همیشگی آخرت نجات می دهند; و از نعمت های متنوّع و وافر بهشتی بهره مندشان می سازند

۱) قالَتْ فاطِمَهُٔ الزَّهْراء ( سلام الله علیها) :

نَحْنُ وَسیلَتُهُ فی خَلْقِهِ، وَ نَحْنُ خاصَّتُهُ وَ مَحَلُّ قُدْسِهِ، وَ نَحْنُ حُجَّتُهُ فی غَیْبِهِ، وَ نَحْنُ وَرَثَهُٔ أنْبیائِهِ.([۱])

حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) فرمود: ما أهل بیت پیامبر، وسیله ارتباط خداوند با خلق او هستیم، ما برگزیدگان پاك و مقدّس پروردگار می باشیم، ما حجّت و راهنما خواهیم بود; و ما وارثان پیامبران الهی هستیم.

۲) عَبْدُ اللّهِ بْنِ مَسْعُود، قالَ:

أتَیْتُ فاطِمَهَٔ صَلَواتُ اللّهِ عَلَیْها ، فَقُلْتُ: أیْنَ بَعْلُكِ؟

فَقالَتْ(علیها السلام): عَرَجَ بِهِ جِبْرئیلُ إلَی السَّماءِ، فَقُلْتُ: فیما ذا؟ فَقالَتْ: إنَّ نَفَراً مِنَ الْمَلائِكَهِٔ تَشاجَرُوا فی شَیْیء، فَسَألُوا حَكَماً مِنَ الاْدَمِیّینَ، فَأَوْحیَ اللّهُ إلَیْهِمْ أنْ تَتَخَیَّرُوا، فَاخْتارُوا عَلیِّ بْنِ أبی طالِب (علیه السلام).([۲])

عبد اللّه بن مسعود گوید: روزی بر فاطمه زهراء(علیها السلام)وارد شدم و عرضه داشتم: همسرت كجا است؟ فرمود: همراه جبرائیل به آسمان عروج نموده است، گفتم: برای چه موضوعی؟! فرمود: بین عدّه ای از ملائكه الهی مشاجره ای شده است; و تقاضا كرده اند یك نفر از آدم ها بین ایشان حكم و قضاوت نماید; و خداوند به ملائكه وحی فرستاد: خودتان یك نفر را انتخاب نمائید; و آن ها هم حضرت علیّ بن ابی طالب (علیه السلام) را برگزیدند.

۳) قالَتْ(علیها السلام):

وَهُوَ الإمامُ الرَبّانی، وَالْهَیْكَلُ النُّورانی، قُطْبُ الأقْطابِ، وَسُلالَهُٔ الاْطْیابِ، النّاطِقُ بِالصَّوابِ، نُقْطَهُٔ دائِرَهِٔ الإمامَهِٔ.([۳])

حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) در تعریف امام علیّ (علیه السلام) فرمود : او پیشوائی الهی و ربّانی است، تجسّم نور و روشنائی است، مركز توجّه تمامی موجودات و عارفان است، فرزندی پاك از خانواده پاكان می باشد، گوینده ای حقّ گو و هدایتگر است، او مركز و محور امامت و رهبریّت است.

۴) قالَتْ(علیها السلام):

أبَوا هِذِهِ الاْمَّهِٔ مُحَمَّدٌ وَ عَلیٌّ، یُقْیمانِ أَودَّهُمْ، وَ یُنْقِذانِ مِنَ الْعَذابِ الدّائِمِ إنْ أطاعُوهُما، وَ یُبیحانِهِمُ النَّعیمَ الدّائم إنْ واقَفُوهُما.([۴])

فرمود: حضرت محمّد (صلی الله علیه وآله) و علیّ (علیه السلام)، والِدَین این امّت هستند، چنانچه از آن دو پیروی كنند آن ها را از انحرافات دنیوی و عذاب همیشگی آخرت نجات می دهند; و از نعمت های متنوّع و وافر بهشتی بهره مندشان می سازند.

۵) قالَتْ (علیها السلام):

مَنْ أصْعَدَ إلیَ اللّهِ خالِصَ عِبادَتِهِ، أهْبَطَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ لَهُ أفْضَلَ مَصْلَحَتِهِ.([۵])

فرمود: هركس عبادات و كارهای خود را خالصانه برای خدا انجام دهد، خداوند بهترین مصلحت ها و بركات خود را برای او تقدیر می نماید.

۶) قالَتْ (علیها السلام):

إنَّ السَّعیدَ كُلَّ السَّعیدِ، حَقَّ السَّعیدِ مَنْ أحَبَّ عَلیّاً فی حَیاتِهِ وَ بَعْدَ مَوْتِهِ.([۶])

فرمود: همانا حقیقت و واقعیّت تمام سعادت ها و رستگاری ها در دوستی علیّ (علیه السلام) در زمان حیات و پس از رحلتش خواهدبود.

۷) قالَتْ (علیها السلام):

إلهی وَ سَیِّدی، أسْئَلُكَ بِالَّذینَ اصْطَفَیْتَهُمْ، وَ بِبُكاءِ وَلَدَیَّ فی مُفارِقَتی أَنْ تَغْفِرَ لِعُصاهِٔ شیعَتی، وَشیعَهِٔ ذُرّیتَی.([۷])

فرمود: خداوندا، به حقّ اولیاء و مقرّبانی كه آن ها را برگزیده ای، و به گریه فرزندانم پس از مرگ و جدائی من با ایشان، از تو می خواهم گناه خطاكاران شیعیان و پیروان ما را ببخشی.

۸) قالَتْ (علیها السلام):

شیعَتُنا مِنْ خِیارِ أهْلِ الْجَنَّهِٔ وَكُلُّ مُحِبّینا وَ مَوالی اَوْلیائِنا وَ مُعادی أعْدائِنا وَ الْمُسْلِمُ بِقَلْبِهِ وَ لِسانِهِ لَنا.([۸])

فرمود: شیعیان و پیروان ما، و همچنین دوستداران اولیاء ما و آنان كه دشمن دشمنان ما باشند، نیز آن هائی كه با قلب و زبان تسلیم ما هستند بهترین افراد بهشتیان خواهند بود.

۹) قالَتْ (علیها السلام):

وَاللّهِ یَابْنَ الْخَطّابِ لَوْلا أنّی أكْرَهُ أنْ یُصیبَ الْبَلاءُ مَنْ لا ذَنْبَ لَهُ، لَعَلِمْتَ أنّی سَأُقْسِمُ عَلَی اللّهِ ثُمَّ أجِدُهُ سَریعَ الاْجابَهِٔ.([۹])

حضرت به عمر بن خطّاب فرمود: سوگند به خداوند، اگر نمی ترسیدم كه عذاب الهی بر بی گناهی، نازل گردد; متوجّه می شدی كه خدا را قسم می دادم و نفرین می كردم. و می دیدی چگونه دعایم سریع مستجاب می گردید.

۱۰) قالَتْ (علیها السلام):

وَاللّهِ! لا كَلَّمْتُكَ أبَداً، وَاللّهِ! لاَدْعُوَنَّ اللّهَ عَلَیْكَ فی كُلِّ صَلوهٔ.([۱۰])

پس از ماجرای هجوم به خانه حضرت، خطاب به ابوبكر كرد و فرمود: به خدا سوگند، دیگر با تو سخن نخواهم گفت، سوگند به خدا، در هر نمازی تو را نفرین خواهم كرد.

۱۱) قالَتْ (علیها السلام):

إنّی أُشْهِدُ اللّهَ وَ مَلائِكَتَهُ، أنَّكُما اَسْخَطْتُمانی، وَ ما رَضیتُمانی، وَ لَئِنْ لَقیتُ النَبِیَّ لأشْكُوَنَّكُما إلَیْهِ.([۱۱])

هنگامی كه ابوبكر و عمر به ملاقات حضرت آمدند فرمود: خدا و ملائكه را گواه می گیرم كه شما مرا خشمناك كرده و آزرده اید، و مرا راضی نكردید، و چنانچه رسول خدا را ملاقات كنم شكایت شما دو نفر را خواهم كرد.

۱۲) قالَتْ (علیها السلام):

لا تُصَلّی عَلَیَّ اُمَّهٌٔ نَقَضَتْ عَهْدَ اللّهِ وَ عَهْدَ أبی رَسُولِ اللّهِ فی أمیر الْمُؤمنینَ عَلیّ، وَ ظَلَمُوا لی حَقیّ، وَ أخَذُوا إرْثی، وَ خَرقُوا صَحیفَتی اللّتی كَتَبها لی أبی بِمُلْكِ فَدَك.([۱۲])

فرمود: افرادی كه عهد خدا و پیامبر خدا را درباره امیرالمؤمنین علیّ (علیه السلام) شكستند، و در حقّ من ظلم كرده و ارثیّه ام را گرفتند و نامه پدرم را نسبت به فدك پاره كردند، نباید بر جنازه من نماز بگذارند.

۱۳) قالَتْ (علیها السلام):

إلَیْكُمْ عَنّی، فَلا عُذْرَ بَعْدَ غَدیرِكُمْ، وَ الاَْمْرُ بعد تقْصیركُمْ، هَلْ تَرَكَ أبی یَوْمَ غَدیرِ خُمّ لاِحَد عُذْوٌ.([۱۳])

خطاب به مهاجرین و انصار كرد و فرمود: از من دور شوید و مرا به حال خود رها كنید، با آن همه بی تفاوتی و سهل انگاری هایتان، عذری برای شما باقی نمانده است. آیا پدرم در روز غدیر خم برای كسی جای عذری باقی گذاشت؟

۱۴) قالَتْ (علیها السلام):

جَعَلَ اللّهُ الاْیمانَ تَطْهیراً لَكُمْ مِنَ الشّـِرْكِ، وَ الصَّلاهَٔ تَنْزیهاً لَكُمْ مِنَ الْكِبْرِ، وَ الزَّكاهَٔ تَزْكِیَهًٔ لِلنَّفْسِ، وَ نِماءً فِی الرِّزقِ، وَ الصِّیامَ تَثْبیتاً لِلاْخْلاصِ، وَ الْحَّجَ تَشْییداً لِلدّینِ([۱۴])

فرمود: خداوند سبحان، ایمان و اعتقاد را برای طهارت از شرك و نجات از گمراهی ها و شقاوت ها قرار داد. و نماز را برای خضوع و فروتنی و پاكی از هر نوع تكّبر، مقرّر نمود. و زكات (و خمس) را برای تزكیه نفس و توسعه روزی تعیین نمود. و روزه را برای استقامت و اخلاص در اراده، لازم دانست. و حجّ را برای استحكام أساس شریعت و بناء دین اسلام واجب نمود.

۱۵) قالَتْ (علیها السلام):

یا أبَا الْحَسَنِ! إنَّ رَسُولَ اللّهِ (صلی الله علیه وآله وسلم) عَهِدَ إلَیَّ وَ حَدَّثَنی أنّی اَوَّلُ أهْلِهِ لُحُوقاً بِهِ وَ لا بُدَّ مِنْهُ، فَاصْبِرْ لاِمْرِاللّهِ تَعالی وَ ارْضَ بِقَضائِهِ.([۱۵])

فرمود: ای ابا الحسن! ـ همسرم ـ ، همانا رسول خدا با من عهد بست و اظهار نمود: من اوّل كسی هستم از اهل بیتش كه به او ملحق می شوم و چاره ای از آن نیست، پس تو صبر نما و به قضا و مقدّرات الهی خوشنود باش.

۱۶) قالَتْ (علیها السلام):

مَنْ سَلَّمَ عَلَیْهِ اَوْ عَلَیَّ ثَلاثَهَٔ أیّام أوْجَبَ اللّهُ لَهُ الجَنَّهَٔ، قُلْتُ لَها: فی حَیاتِهِ وَ حَیاتِكِ؟ قالَتْ: نعَمْ وَ بَعْدَ مَوْتِنا.([۱۶])

فرمود: هر كه بر پدرم ـ رسول خدا ـ و بر من به مدّت سه روز سلام كند خداوند بهشت را برای او واجب می گرداند. راوی گوید: عرضه داشتم: آیا در زمان حیات و زنده بودن؟ فرمود: چه در زمان حیات ما باشد; و یا پس از مرگ.

۱۷) قالَتْ (علیها السلام):

ما صَنَعَ أبُو الْحَسَنِ إلاّ ما كانَ یَنْبَغی لَهُ، وَ لَقَدْ صَنَعُوا ما اللّهُ حَسیبُهُمْ وَ طالِب۲ُهُمْ.([۱۷])

فرمود: آنچه را امام علیّ (علیه السلام) ـ نسبت به دفن رسول خدا و جریان بیعت ـ انجام داد، وظیفه الهی او بوده است، و آنچه را دیگران انجام دادند خداوند آن ها را محاسبه و مجازات می نماید.

۱۸) قالَتْ (علیه السلام):

خَیْرٌ لِلِنّساءِ أنْ لا یَرَیْنَ الرِّجالَ وَ لا یَراهُنَّ الرِّجالُ.([۱۸])

فرمود: بهترین چیز برای حفظ شخصیت زن آن است كه مردی را نبیند و نیز مورد مشاهده مردان قرار نگیرد.

۱۹) قالَتْ (علیها السلام):

أوُصیكَ یا أبَا الْحَسنِ أنْ لا تَنْسانی، وَ تَزُورَنی بَعْدَ مَماتی.([۱۹])

ضمن وصیّتی به همسرش اظهار داشت: مرا پس از مرگم فراموش نكن; و به زیارت و دیدار من ـ بر سر قبرم ـ بیا.

---