رهبری و شهادت شهید بهشتی

حادثه ۷ تیر در زمانی به وقوع می پیوندد که حضرت آیت الله خامنه ای در بیمارستان بودند

حادثه ۷ تیر در زمانی به وقوع می‌پیوندد که حضرت آیت الله خامنه ای در بیمارستان بودند. مقام معظم رهبری که آن روز در بیمارستان در وضع دشواری قرار داشتند، نحوه اطلاع خود را از حادثه حزب جمهوری اسلامی این طور شرح می‏دهند:

«در آن حالت علاقه‏مند بودم ایشان را پیش خودم ببینم و احساس می‏کردم اگر ایشان را ببینم، قوی می‏شوم و خوشحال می‏شوم.بعد هم پرسیدم آقای بهشتی نیامد بیمارستان؟ گفتند ایشان آمد، ولی شما بیهوش بودی و خواب بودی رفت. بعد از آن، دیگر چیزی نفهمیدم تا پس از چند روز که دوستان می‏آمدند پیش من اما آقای بهشتی نمی‏آمد و پیش خودم تصور می‏کردم چون کار ایشان زیاد است و برای خودش کار درست می‏کند، نمی‏تواند بیاید بیمارستان.

شب اول و دوم بین خواب و بیداری بودم که یکی از اطبا پیش من آمد و سرش را نزدیک گوشم آورد، گفت لازم است من یک حقیقتی را به شما بگویم و آن این است که در حزب یک انفجاری روی داده، لیکن چون در حال تخدیر و یک جو بیهوشی بودم، اصلا حساس نشدم و این قضیه برایم مهم نیامد.روز هشتم و نهم حادثه‏ بود که یک روز عصر، آقای هاشمی و حاج احمد آقا آمدند و نشستند پهلوی من.دکتر معالجم وارد اتاق شد.به من گفت اگر شما اجازه بدهید، قضیه‏ روزنامه و رادیو را به این آقایان بگویم.چون من فشار می‏آوردم که رادیو بیاورند، آنها هم می‏گفتند اگر رادیو بیاوریم، این دستگاه‏های الکترونیک (چون دستگاه‏های زیادی به قلب و ریه و بدن من وصل بود) را مختل می‏کند و این در حالی بود که شب اول رادیو آوردند، پیام امام را گوش کردم اما این‏جا می‏گفتند ایراد دارد. یک روز یکی از بچه ‏ها را فرستادم روزنامه بخرد بیاورد.رفت و دیگر برنگشت.یکی از بچه‏ های دیگر را فرستادم، گفتم روزنامه بخرد.وقتی برگشت، گفت این جاها روزنامه نیست.به او گفتم باید بروی بگردی در این شهر بزرگ، یک روزنامه پیدا کنی بیاوری و باید دست‏خالی برنگردی.رفت و برنگشت.دیگری را فرستادم، او هم رفت و برنگشت و من به علت عصبانیت ناشی از دوران بیماری، قدری اوقات تلخی کردم.در همان روز یا فردای آن روز، دیدند دیگر نمی‏شود مرا قانع کرد، وقتی آقای هاشمی آمد بیمارستان، دکتر به آقای هاشمی گفت ایشان اصرار دارد برایش روزنامه و رادیو بیاوریم و ما نمی‏دانیم، مصلحت هست‏ یا نیست؟

آقای هاشمی به من گفت: «روزنامه و رادیو برای چه می‏خواهی؟» گفتم: «من از هیچ چیز خبر ندارم و این جا تنها ماندم.» ایشان گفت: «حالا فکر می‏کنی بیرون خیلی خبرهای خوشی هست که تو این جا خودت را ناراحت می‏کنی؟» گفتم: «در عین حال عیبی ندارد.» گفت: «شما از جریان انفجار حزب مطلع شدید؟» در این جا حرف آن دکتر را که روز اول گفت در حزب انفجار اتفاق افتاده، به خاطرم آمد، گفتم: حزب منفجر شده؟ چه اتفاقی افتاده است؟» گفتند نه، برای بعضی از دوستان ناراحت‏ شدم. گفتم: «آقای بهشتی چه شده است؟» و نگران شدم. گفتند: «آقای بهشتی هم مجروح شد.» وقتی گفت مجروح شده، بی‏اختیار گریه ‏ام گرفت.پرسیدم: «جراحت آقای بهشتی در چه حدی است؟ آیا مثل من، یا بهتر و یا بدتر از من است؟» گفتند نه در همین حدودهاست. از ایشان خواستم تمام امکانات پزشکی کشور را برای نجات آقای بهشتی بسیج کنند و گفتم مبادا از ایشان مراقبت نشود.بعد از ایشان پرسیدم کجا هستند. گفتند فلان بیمارستان .

وقتی که رفتند، از یکی پرسیدم مسئله چگونه بود و جراحت آقای بهشتی از کدام ناحیه است؟ و احتمال دادم که چیزی را از من پنهان می‏کنند که یکی از بچه‏ های دور و بر بنده وارد اتاق شد.یک چیزی از او پرسیدم که حالا به خاطر ندارم چه بود اما همین قدر یادم هست که به اصطلاح یک دستی زدم.او گفت، بله همان اول تمام شد و من فهمیدم که ایشان شهید شدند تا این که توضیحات و خصوصیات واقعه را بعدا فهمیدم و آن روزی که آقا محمد رضا به عیادت من آمد، وقتی گفتند محمد رضا بهشتی برای عیادت آمده، من به علت این که به‌شدت منقلب شدم، نمی‏توانستم حرف بزنم و خیلی حادثه برایم سخت و سنگین بود، حتی الان هم وقتی به خاطر می‏آورم، فکر می‏کنم ضربه سختی خوردم.

شخصیت مرحوم بهشتی دو جنبه دارد، یکی جنبه‏ شخصیت آقای بهشتی است و دیگر جنبه‏ عاطفی اوست.ایشان واقعا برای دوستان نزدیکش از لحاظ عاطفی، خیلی محبوبیت داشت و در چارچوب خصوصیاتش که گفتم، خیلی لطیف بود و در خصوصیات آن شهید، خشونت نبود، بدی و بدخواهی نبود، بی‏جهت عصبانی نمی‏شد و بی‏خودی کسی را نمی‏رنجاند.آن چهره‏ گری‌ها و موذی‏گری‌هایی که انسان گاهی در بعضی از معاشران و دوستان مشاهده می‏کند، اصلا در وجود او نبود و هیچ ‏وقت‏ خودش را بالاتر از این حرفها نمی‏دانست و خودش را اسیر این چیزها نمی‏کرد.