عزت نفس

برخی، تکبر و خودپسندی را با عزت نفس اشتباه می‌گیرند. در عزت نفس، انسان به دنبال کسب فضیلت هایی است که او را بزرگ می‌سازد.

برخی، تکبر و خودپسندی را با عزت نفس اشتباه می‌گیرند. در عزت نفس، انسان به دنبال کسب فضیلت هایی است که او را بزرگ می‌سازد. شخص با عزت، احترام دیگران را در حد لازم و بالاتر از معمول نگه می‌دارد. ولی افراد متکبر، نزد دیگران حقیر می‌شوند؛ زیرا خود را به ناحق همواره برتر از دیگران می‌شمارند.برخی دیگر به نام عزت نفس، از ابهام‌ها و پرسش های علمی خود سرباز می‌زنند و تصور می‌کنند با پرس وجوی علمی، ضعف دانسته های آنان آشکار می‌شود و نزد دیگران کوچک خواهند شد. در حالی که اعتراف به ندانستن، نشانه کرامت نفس است و سعی بر کسب دانش، کرامت والاتری است؛ زیرا با نپرسیدن، آدمی در نادانی باقی می‌ماند و از ارزش او کاسته می‌شود.بعضی برای رفع فقر، به هر راه ممکنی روی می‌آورند، در حالی که انسان نباید زیر بار خواهش و ذلت برود و با هراس از فردای ذلت بار، امروز خود را به خواری بیفکند. حضرت علی علیه السلام در سخنی می‌فرماید: «النّاسُ مِنْ خَوْفِ الذُّلِ فی ذُلّ؛ مردم از ترس خواری، خود را به خواری می‌افکنند».همچنین، داشتن عزت نفس، دلیل کار نکردن نیست. انسانی که برای رفع نیازهای خود و خانواده اش می‌کوشد، نزد خدای متعال بسیار با ارزش است و پاداش بزرگ دارد. پس نباید پنداشت که پوشیدن لباس کار، ذلت است. آدمی با کار کردن نه تنها مجبور نیست دست خود را به سوی دیگران دراز کند، بلکه دست افتادگان را نیز می‌تواند بگیرد. بنابراین، شخص کریم، حکیم و هوشیار است. او انسانی متعادل است و می‌کوشد در کارها و رفتارهایش، حق خداوند، والدین، فرزندان، همسایگان، همکاران، گیاهان و حتی طبیعت بی‌جان را به خوبی پاس دارد.