تضاد نفرین با خلق محمدی (ص)

درباره عبدالله بن مسعود صحابی معروف پیامبر(ص) نقل شده است که در بازار کنار فروشنده ای نشست تا چیزی بخرد و خرید. دست برد تا نقدینگی خویش را از کنار دستار برگیرد، اما چون آن بخش از …

درباره عبدالله بن مسعود صحابی معروف پیامبر(ص) نقل شده است که در بازار کنار فروشنده ای نشست تا چیزی بخرد و خرید. دست برد تا نقدینگی خویش را از کنار دستار برگیرد، اما چون آن بخش از دستار را گشود، متوجه شد پولش به سرقت رفته است. گفت: زمانی که نشستم، پولم سرجایش بود. حاضران سارق را نفرین کردند و گفتند: خدایا! دست او را قطع کن. اما عبدالله گفت: «خدایا! اگر بدان نقدینه نیازمند بوده است، آن را برایش مبارک گردان، اما چنانچه از سرگستاخی، بزهکاری کرده است، آن را آخرین گناهش قرار ده.»۱

خوی مسیحایی و نرمش و خیرخواهی این قوم، از آنجا حاصل آمده است که در سایه فرهنگ تربیتی آن پیامبر رحمت پرورش یافته اند. مگر نه آن که پیامبر(ص) در دشوارترین شرایط لب به نفرین نمی گشود و حتی گستاخی و خیرگی مشرکان را جز با دعا و دلسوزی پاسخ نمی گفت و می گفت: «انی لم ابعث لعانا و انما بعثت رحمه » من مبعوث نشده ام که نفرین کنم، بلکه آمده ام تا موجب رحمت باشم. ۲

۱. المحجه البیضاء، ج ۵، ص ۲۲۳

۲. همان، ج ۴، ص ۹۲۱