سزارین ـ عمل

آنچه که مسلم است در قرون وسطی خارج نمودن بچه‌های زنده از شکم مادران امری شناخته شده بود. کلیسای کاتولیک پافشاری می‌کرد که باید نهایت تلاش‌ها را به عمل آورد تا کودک زنده به دنیا …

آنچه که مسلم است در قرون وسطی خارج نمودن بچه‌های زنده از شکم مادران امری شناخته شده بود. کلیسای کاتولیک پافشاری می‌کرد که باید نهایت تلاش‌ها را به عمل آورد تا کودک زنده به دنیا بیاید و غسل تعمید داده شود. کلیسای آنزمان قانونی تصویب کرد که براساس آن دفن جنازه مادرانی را که سرزا بر اثر زورزدن‌ها و تقلاهای بی‌نتیجه برای بدنیا آوردن نوزادان جان سپرده بودند. پس از شکافتن رحم آنها به‌منظور خارج کردن نوزاد ممنوع می‌ساخت. نوزاد را حتماً می‌بایست برای انجام غسل تعمید از شکم جنازه بیرون می‌کشیدند. قرن‌ها در آن دوران تاریک که پزشکان آکادمیک مغرورتر از آن بودند که به کالبد آدمی دست بزنند و جراحان هم تنها عده‌آی سلمانی دوره گرد به‌حساب می‌آمدند. قابله‌ها در پرتو این قانون کلیسا نوزادان را از شکم مادرانی که به تازگی زیر دستانشان جان سپرده بودند، خارج می‌کردند. در همین زمان بود که یکی از قوانین مامائی در سال ۱۴۸۰ وضع شد. طبق این قانون که نشانه بی‌اطلاعی پزشکان آن روزگار از دانش تشریح است، عمل سزارین، مادران نامرده یا در حال احتضار می‌باید. همیشه از سمت چپ انجام دهند. چرا که قلب در طرف راست بدن آنان قرار گرفته بود. بعدها دانشمندان دانستند که جنین در رحم مادر حداکثر تا بیست دقیقه زنده می‌ماند.

در دوره رنسانس، عمل سزارین روی زنان زنده رواج یافت و در ۱۵۸۱ نخستین کتاب علمی جامع در مورد عمل سزارین در پاریس انتشار یافت. مؤلف این کتاب فرانسواروسه، جراح دوک ساووی بود که همچنین به بررسی احتمال انجام لیتوتومی پرداخته بود. او نخستین کسی بود که عمل سزارین را روی زن زنده توصیف کرد. روسه در مواردی نظیر بچه‌ەای بزرگتر از حد طبیعی، دو قلو، جنین‌های مرده، و در صورت باریک بودن شاخص کانال زایمانی را به‌طور عمومی به‌کار می‌برد اما نخستین کسی بود که به بحث در مورد تنگی این مجرا پرداخت. تنها یک مورد موثق عمل سزارین از قرن هفدهم بجا مانده در ۲۱ آوریل ۱۶۱۰ در آلمان، جراحی به‌نام تروتمان تحت نظر دو پزشک و در حضور یکی از مقامات ارشد کلیسای محلی اقدام به شکافتن شکم و رحم زن یک چلیک ساز نمود و نوزاد زنده‌ای را خارج کرد. زن زیر عمل جان سپرد.

در ۱۷۷۸ یک مورد سزارین را گزارش شده که مادر زنده مانده بود. اگر جراحی او موفقیت آمیز بوده، این مورد در نوع خود منحصر بفرد بود.

در اول اکتبر سال ۱۷۷۸ یک مورد سزارین را گزارش شده که مادر زنده مانده بود. اگر جراحی او موفقیت‌آمیز بوده، این مورد در نوع خود منحصر به فرد بود.

در اول اکتبر سال ۱۷۷۷ سیگو نخستین زائو را با روش خودش عمل کرد. او در تاریکی شب و در کلبه‌ای در پرتو نور چند شمع این کار را انجام داد و مادر و نوزاد هر دو زنده ماندند.

به‌نظر می‌رسد که همه سزارین‌ها ناموفق بود زیرا مادر چندی بعد بر اثر خونریزی و عفونت می‌مرد.

در ۱۸۹۴ در ایالت ویرجینیا یک عمل سزارین موفقیت‌آمیز صورت گرفت و آن عمل به‌وسیله دکتر جسی بنت روی همسرش بود موارد دیگری نیز در آمریکا، عمل سزارین صورت گرفت که در عمل سزارین نوزاد و مادر هر دو زنده ماندند.

ادواردوپورو تاریخچه عمل سزارین را بدقت مطالعه کرد و تا زمانی که ژولی کووالی نی نزد او مراجعه کرد، عمل سزارین روی او انجام شود پورو با دقت و حوصله فراوان با تحت نظر قرار دادن حدود دو ماده زائو و نوزاد را از مرگ نجات داد و در ۱۸۷۶ شرح تجربه‌اش را در مقاله‌ای منتشر نمود. مقاله پورو انقلابی عظیم دروین آنگاه همه اروپا و نهایتاً در آمریکا ایجاد کرد و متخصصان مامائی دروین مقدم او را به‌عنوان یک منجی گرامی داشتند و همین افراد همه به‌شیوه پورو به‌عمل سزارین پرداختند. در میان نخستین ۱۳۴ سزارینی که طبق روش پورو صورت گرفت مرگ و میر حدود ۴۶% بود و امروزه با توجه به مرگ و میر ۱۰۰ درصدی سزارین رقم پیشرفتی شگفت‌انگیز و باور نکردنی به‌نظر می‌رسد. در میان سال‌های ۱۹۴۳ تا ۱۹۴۷ در ۱۶ بیمارستان دانشگاهی انگلستان مرگ و میر به کمتر از یک درصد رسید.