راه رهایی از غفلت

توجه به نماز واجب و ادای آن در وقت خاص خود, نشانه ای روشن از انس و علاقه انسان به عبادت, به ویژه نماز است و این خود نسیمی روح نواز از نورانیت و رحمت الهی است که با خود غبارهای غفلت را از وجود می زداییم بنیان غفلت های انسان در جلوه های گوناگون آن, فراموشی خداوند و بی خبری از حقایق هستی است

توجه به نماز واجب و ادای آن در وقت خاص خود، نشانه ای روشن از انس و علاقه انسان به عبادت، به‌ویژه نماز است و این خود نسیمی روح نواز از نورانیت و رحمت الهی است که با خود غبارهای غفلت را از وجود می‌زداییم. بنیان غفلت‌های انسان در جلوه‌های گوناگون آن، فراموشی خداوند و بی‌خبری از حقایق هستی است. رهاورد این صفت زشت و زیانبار، دل سپردن به هواها و هوس‌ها، چشم دوختن به سرگرمی‌ها و لذت بردن از نافرمانی‌های خداوند مهربان است.با اندک نگاهی به مجموع معارف روشنی بخش در می‌یابیم جدی گرفتن مسئولیت‌های خود در برابر خویشتن، خداوند و خلق خدا یگانه فریادرس و مددکار انسان برای نجات از غفلت و ضلالت و دستیابی به عظمت و عزت است. با وجود دل مشغولی‌های پوچ و بی‌ارزش و بی‌خبری از یاد خدا در زندگی، شاخ و برگ‌های غفلت یکی پس از دیگری نمایان می‌شود.

شور و اشتیاق نسبت به مال اندوزی، بی‌تفاوتی نسبت به رزق ناپاک و مال حرام، کوچک شمردن سلسله دستورهای انسان ساز و مستحبات، فرو رفتن در سرگرمی‌های به ظاهر زیبا و فریبا، اسارت در زنجیر‌های ویرانگر آرزوهای دور و دراز، حضور در محافل گناه و دلخوشی به شوخی‌های زشت و زیانبار، بی‌میلی نسبت به عبادات از نشانه‌های غفلت هستند.اگر غفلت به معنای بی‌خبری، غرور و خودپرستی یا بی‌بصیرتی و دلمردگی است، آنچه به انسان هوشیاری و خداجویی، سنجیدگی در پندار و گفتار و رفتار یا بصیرت و بینایی در عرصه‌های مختلف فردی و اجتماعی می‌بخشد، عوامل دور کننده غفلت به‌شمار می‌آید. یاد خدا و ذکر پروردگار عامل موثر و مفیدی برای غفلت‌زدایی از ساحت وجود انسان است. زیرا ذکر، نور است و نور با تاریکی یا غفلت یک جا جمع نمی‌شود.

نا گفته پیداست هنگام یاد خدا، آگاهی و هوشیاری با توجه به آنچه می‌گوییم روشنایی بخش دل و دیده است نه آنچه بر زبان جاری کنیم.خداوند مهربان ذکر را چنین می‌داند و می‌فرماید: پس به یاد من باشید تا به یاد شما باشم.. پروردگار خود را بسیار یاد کن؛ و به هنگام صبح و شام او را تسبیح بگو... پروردگارت را در دل خود، از روی تضرع و خوف، آهسته و آرام، صبحگاهان و شامگاهان، یاد کن و از غافلان مباش.(سوره بقره آیه ۱۵۲ ،آل عمران آیه ۴۱ ،اعراف آیه ۲۱۵ ).توجه به نماز واجب و ادای آن در وقت خاص خود، نشانه‌ای روشن از انس و علاقه انسان به عبادت، به‌ویژه نماز است و این خود نسیمی روح نواز از نورانیت و رحمت الهی است که با خود غبارهای غفلت را از وجود می‌زداییم و روشنی عشق و اندیشه عبودیت، بصیرت و بیداری به انسان می‌بخشد.

استغفار به‌ویژه در هنگامه‌های خاص همانند سحرگاهان نشان دیگری از غیر غافلان و متوجهان به ذات اقدس پروردگار مهربان است.از این رو خداوند خود فرمان این شیوه عرشی را می‌دهد و می‌فرماید: از پروردگار خویش آمرزش طلبید،سپس به سوی او باز گردید تا شما را مدت معین از مواهب زندگی این جهان به خوبی بهره مند سازد و باران آسمان را پی در پی بر شما بفرستد و نیرویی بر نیرویتان بیفزاید.. او بسیار آمرزنده است. باران‌های پر برکت آسمان را پی در پی بر شما فرستد و شما را با اموال و فرزندان فراوان کمک کندو باغ‌های سر سبز و نهر‌های جاری در اختیار تان قرار دهد.(سوره هود آیه ۵۲ ،نوح آیه ۱۰). تقوا و پرهیز گاری یکی دیگر از علائم دوری از غفلت و آرام گرفتن در آغوش سعادت و سیادت است.

تقوا به معنای حفظ، صیانت و نگهداری است؛ یاد مرگ نشان شایانی از هوشیاری در زندگی و نماد گویایی از آسیب ماندن از غفلت زدگی است. به گونه‌ای که با فضیلت‌ترین زهد در دنیا، ارزنده‌ترین عبادت خدا و برترین تفکر، یاد مرگ دانسته شده است که باعث رهاوردی همانند رضایت به اندک دنیا، فراهم‌سازی باغی از باغ‌های بهشت است. در یک نگاه یاد مرگ، انسان را از ریشه‌های عمیق وابستگی و زنجیر‌های سخت دلبستگی به جلوه‌های زیبای زندگی راحت و آسوده می‌کند و به این باور می‌رساند که دنیا گذرگاه است نه اقامتگاه؛ همه ما مسافر و میهمان هستیم نه مقیم و صاحب اختیار.