روبندی با حفره‌های فراوان

عمده شهرت سیاره زهره به خاطر ابرهای ضخیم آن است كه سطح سیاره را می‌پوشاند و مانع دیدن آن به وسیله تلسكوپ‌های زمینی می‌شود. اما این ابرهای ضخیم حفره‌هایی دارند و دانشمندان دانشگاه …

عمده شهرت سیاره زهره به خاطر ابرهای ضخیم آن است كه سطح سیاره را می‌پوشاند و مانع دیدن آن به وسیله تلسكوپ‌های زمینی می‌شود. اما این ابرهای ضخیم حفره‌هایی دارند و دانشمندان دانشگاه ایالتی نیومكزیكو تصمیم گرفتند با استفاده از تلسكوپ خورشیدی از طریق این حفره‌ها در سطح سیاره كاوش كنند و به بررسی وضعیت آب و هوایی زهره بپردازند. این روبند زهره از ابر ضخیمی از اسیدسولفوریك تشكیل شده است كه در ارتفاع ۴۸ تا ۷۰ كیلومتری قرار دارد. كربن دی اكسید و نیتروژن از دیگر اجزای این روبند هستند. در این سیاره آب وجود ندارد و از این لحاظ در تقابل كامل با وضعیت آب و هوایی زمین است كه آب نقش بسیار مهمی در آن دارد. با این همه ابر ضخیم زهره مانع از آن می‌شود كه سطح سیاره در نور مرئی یا حتی ماوراءبنفش دیده شود. لازم به یادآوری است اولین اندازه‌گیری‌ها در مورد جو زهره به وسیله كاوشگرهای پیشگام زهره انجام شد. این كاوشگرها در سال ۱۹۷۸ در جو زهره شیرجه زدند و طی آن مشخص شد كه بادهای زهره با سرعت صد متر بر ثانیه (۳۶۰ كیلومتر بر ساعت) می‌وزد. جالب آنكه سرعت وزش باد به قدری زیاد است كه طی ۵ تا ۷ روز می تواند سیاره را دور بزند كه این سرعت ۶۰ برابر دوره چرخش ۲۴۳ روزه آن است. در سال ۱۹۸۴ دانشمندان دریافتند كه نور زیرقرمز می‌تواند از اعماق جو و حتی سطح سیاره به خارج منتشر شود. در سال ۱۹۹۱ دوربین زیر قرمز فضاپیمای گالیله تصویرهایی از ارتفاع‌های پایین جو زهره تهیه كرده بود.