این آدمها زمانی عاشق بودند

جشنواره سی ام را به پایان بردیم. جشنواره ای که بیشتر آثار به نمایش درآمده در آن حرفی برای گفتن نداشت. در عوض سینمای جنگ گوی سبقت را از رقیبان ربود و با دو فیلم "روزهای زندگی" و " …

جشنواره سی ام را به پایان بردیم. جشنواره ای که بیشتر آثار به نمایش درآمده در آن حرفی برای گفتن نداشت. در عوض سینمای جنگ گوی سبقت را از رقیبان ربود و با دو فیلم "روزهای زندگی" و " ملکه " روزهایی را به یاد اورد که از خاطر خیلی ها رفته است. اما سینمای بدنه برای سال ۹۱ چیزی در چنته نخواهد داشت ، هنوز هم یادآوری بعضی از موضوعات تصویر شده در آثار به نمایش در آمده سینمای بدنه این جشنواره خوش آب و رنگ تنها دلتنگی را برایمان به ارمغان میآورد.دلتنگی که تلخی قصه های این روزهای سینمای ما که به روایتی آینه ای است در برابر اجتماع را شدیدتر می کند. تلخی ای که با تصاویری که دیدم با هیچ قندی شیرین نخواهد شد. اگر از دید یک تماشاگر عادی سینما به مجموعه آثار پخش شده سینمای بدنه نگاه کنیم به غیر از دورویی چیزی نمی بینیم. به تماشاگر عادی سینما حق بدهیم اگر رغبتی برای دیدن هیچ کدام از آثار به نمایش درآمده جشنواره سی ام نشان ندهد. فرض کنید عصر یک روز تعطیل با همسرتان به دیدن فیلمی بروید که همه به خود اجازه می دهند که دورویی کنند.

مرد به زن و حالا با توجیه غیرمنطقی فیلم سازان زن هم به مرد جفا می کند. همه احساس های خوب به تنفر تبدیل شده است و حالا همه به راحتی جفا می کنند و شما و عشق زندگی تان می مانید با این همه انرژی منفی فیلم چه کنید. تحلیلی غیرمنطقی در یکی از روزنامه ها خواندم مبنی بر اینکه فیلم ساز فیلمی را می سازد که جو آن در جامعه حکم فرماست. حقیقتا فکر می کنم کارگردانان محترمی که دغدغه فرهنگی دارند باید چشم هایشان را بشویند و جور دیگری ببینند. در اینکه جفا و دورویی و دروغ در جامعه ما در برخی موارد وجود دارد شکی نیست اما فقط دیدن معضلات نمی تواند راه حلی ارائه کند. چرا این هنرمندانان باریک بین زمانی را تصویر نمی کنند که این زوج های دورو، عاشق بودند.

به نظر می رسد مختصات عشق از دیدگاه آنها تغییر کرده است. گویا این زوج های خائن از لامکان آمده اند و به هیچ کیش وآیینی اعتقادی ندارند، زیرا دورویی در همه آیین ها عمل قبیحی است. تصویری که از سینمای محبوب این روزهای می بینیم، ملغمه ای است از ترس و تردید و شک که روابط جاری در آن با کوچکترین تلنگری منجر به دورویی می شود. به راستی تصویری که از خانواده به عنوان مقدس ترین نهاد نشان داده می شود در خور جامعه ای است که نام اسلام را بر خود دارد. در این بین می ماند نگاه خالی فیلم سازان ما که چه بسا اگر با دقت به اطرفشان نگاهی بیندازند بتوانند انسان هایی را ببینند که با همه سختی ها و مشکلات مالی این روزها هنوز هم با عشق و توکل زندگی می کنند. چیزی که در هیچ یک از کاراکترهای فیلم های جشنواره ندیدم. گویی آدم های پرده نقره ای خدا را فراموش کرده اند.

نویسنده : سیده مریم مطلب پور