گَرَم طبیب تو باشی ز دردها چه دارم باک

مطمئنا برای همه ما حداقل یک بار پیش آمده که در مراجعه به پزشکی متبحر و سرشناس با چنان برخورد سرد و عجولانه‌ای از جانب او روبه‌رو شده‌ایم که دیگر پایمان را برای دومین بار آنجا …

مطمئنا برای همه ما حداقل یک بار پیش آمده که در مراجعه به پزشکی متبحر و سرشناس با چنان برخورد سرد و عجولانه‌ای از جانب او روبه‌رو شده‌ایم که دیگر پایمان را برای دومین بار آنجا نگذاشته‌ایم یا پزشکانی را دیده‌ایم که با پذیرش همزمان چند مریض در اتاق معاینه، محرم راز بودنشان را فراموش کرده و چنان موقعیتی را پدید آورده‌اند که مجبور شده‌ایم از بیم گوش‌های فضول و چشمان کنجکاو دیگران از خیر بیان نیمی از دردهایمان بگذریم و برای تشریح مشکلمان بارها رنگ به رنگ شویم، بعد هم سرخورده و عصبانی بیرون بیاییم تا به دنبال پزشکی بگردیم که احترام به بیمار را بلد باشد و با آرامش و طمأنینه به دردهایمان گوش بسپارد.

«طبیب» که ما او را به عنوان درمانگر می‌شناسیم معنی دیگری نیز دارد. آرامش‌بخش معنی دیگر این کلمه است که بسیاری از روانکاوان آن را مقدم‌تر می‌دانند، زیرا معتقدند بیمار در درجه اول نیاز به آرامش دارد، بعد درمان‌های پزشکی. آنان همچنین می‌گویند این آرامش زمانی ایجاد می‌شود که بیمار پزشک را دوست داشته و او را سنگ صبور و محرم دردهایش بداند و هر چقدر بیمار به پزشک بیشتر اعتماد کند، به سخنانش دقیق‌تر گوش می‌دهد و توصیه‌های او را کامل‌تر به کار می‌بندد.

اما این اعتماد چگونه به دست می‌آید؟ به نظر می‌آید پزشک خانواده همان طور که نامش هم به دل می‌نشیند، بتواند این ارتباط خوشایند بین بیمار و طبیب را بهتر رقم بزند. شاید شما هم مانند بسیاری از کسانی که در طرح پزشک خانواده شرکت کرده‌اند این احساس را داشته باشید که عضو جدیدی به خانواده‌تان اضافه شده است؛ عضوی که به او احساس تعلق می‌کنید و می‌توانید بدون آن که نگران باشید، دردهایتان را با او در میان بگذارید. پژوهش‌های متعدد نیز ثابت کرده است، نحوه برخورد پزشک با بیمار در روند بهبودی او تأثیر شگرفی دارد. پس می‌توان به ایفای نقش پزشک خانواده در این مبحث و بُعد طبیبانه او بر بالین بیمار بسیار امیدوار بود، زیرا زمانی که بیمار خود پزشکش را برمی‌گزیند و مدتی طولانی به او مراجعه می‌کند، رابطه‌ای عاطفی میان آنها به وجود می‌آید که هم از قصور پزشکی جلوگیری می‌کند و هم شکایت‌های بیمار را کاهش می‌دهد، زیرا پزشک در برابر بیماری که او را می‌شناسد و از احوال او آگاه است بیشتر احساس مسئولیت می‌کند و بیمار نیز بخوبی این مسئولیت‌پذیری را درک و با خیال آسوده بیماری خود را به دست طبیبش می‌سپارد.

بنفشه رضایی ‌