حسین رضازاده باثبات ترین ورزشكار ایران

كم حاشیه ترین و باثبات ترین ورزشكار ایران در ۱۰ سال قبل در قطر ۲۰۰۶ هم افتخارآفرین بود و توانست یك طلای دیگر را به كارنامه خود اضافه كند

...و بازهم حسین رضازاده بود كه طلای اول كاروان ورزشی ایران را دشت كرد. نمی دانیم چرا زور بقیه ورزشكاران ما به حریفان نمی رسد و برای كسب طلا همیشه ناچاریم دست به دامن جهان پهلوان شویم.

در المپیك آتن هم ۱۰ روز سیاه را پشت سر گذاشتیم تا اینكه درنهایت جهان پهلوان، بازهم جور بقیه را كشید و اولین طلایی كاروان ایران بود.اینكه كاروان ورزشی ما دوباره در كسب طلا ناموفق ظاهر می شود، نشان دهنده این است كه سیستم ورزشی ما در زمان مهرعلیزاده با زمان علی آبادی هیچ فرقی ندارد. حداقل مهرعلیزاده خوش خنده تر بود!

كار تیمی ما كه تعطیل است. فوتبال كه نوبر ورزش گروهی ما است صدای همه را درآورده چه برسد به بسكتبال كه یكی در میان می برند و می بازند. ما در ورزش گروهی كه هیچ نكردیم. در ورزش انفرادی هم دیدیم كه هادی ساعی چگونه مغلوب حریف تازه كار كره ای شد و از رسیدن به طلا باز ماند.

به همین سادگی امیدهای كسب مدال ما مثل برگ خزان بر زمین می ریزند و ازدستیابی به مدال بازمی مانند.موقعیت ما در جدول روز به روز تحقیركننده تر می شود و اختلاف ما با غول هایی مثل چین، ثانیه به ثانیه بیشتر می شود. ما حتی مجموع مدال هایمان به اندازه یك سوم طلاهای چین هم نمی رسد.ورزش ملی ما روز به روز بیشتر تحقیر می شود و كسی هم نمی داند چرا؟ شما می دانید؟!

كم حاشیه ترین و باثبات ترین ورزشكار ایران در ۱۰ سال قبل در قطر ۲۰۰۶ هم افتخارآفرین بود و توانست یك طلای دیگر را به كارنامه خود اضافه كند.

رضازاده باثبات ترین ورزشكار ما است. همیشه طلا می گیرد و همیشه اول می شود. هیچ كدام از ستاره های ورزش ما در ۱۰ سال گذشته نتوانسته اند خود را در اوج نگه دارند. علی دایی كه عنوان برترین گلزن ملی دنیا را تصاحب كرده، در طول این مدت هیچ وقت ثبات رضازاده را از خود نشان نداد و فراز و نشیب های فراوانی را تحمل كرد. هادی ساعی، علیرضا دبیر، مهدی مهدوی كیا، علی كریمی و دیگر ستاره های برتر ورزش ما هیچ كدام ثبات رضازاده را نداشته اند.كسی می تواند به این سؤال پاسخ دهد كه چرا رضازاده ۱۰ سال است كه قهرمان دنیا باقی مانده اما دیگر ستاره های ما نمی توانند عناوین آسیایی خود را حفظ كنند؟

حسین رضازاده را تنها ۲ سال دیگر در خدمت تیم ملی خواهیم داشت. المپیك چین، آخرین آوردگاه قهرمان ما خواهد بود. پس از آن رضازاده نیز همچون دیگر بزرگان ورزش به جبر زمان ناچار به ترك میدان خواهد شد تا جوان دیگری جای او را پر كند. آیا جانشین رضازاده را انتخاب كرده ایم؟ آیا پست بعدی رضازاده را مشخص كرده ایم؟ تا كی چشمان ما برروی سكوی اول جهان و آسیا تنها رضازاده را نگاه كند؟ چرا رضازاده باید تنها قهرمان آسیایی ما باشد؟ چرا باید در كاروان ما ورزشكار زیاد باشد اما قهرمان كم؟آیا در میان لشكر اعوان و انصار جناب علی آبادی، كسی هست كه برای این پرسش ساده، جوابی داشته باشد.