ابر شرکتها و سلب آزادی بیان کارگران

از دیرباز اتحادیه های کارگری به عنوان ابزاری در جهت احقاق حقوق کارگران شناخته می شده است, اما سال هاست که مدیران شرکت های تجاری و صنعتی با استفاده از روش های مختلف تلاش می کنند که با توجیه کارگرانشان, از عضویت آنان در این تشکل های صنفی جلوگیری نمایند

از دیرباز اتحادیه‌های کارگری به عنوان ابزاری در جهت احقاق حقوق کارگران شناخته می‌شده است، اما سال‌هاست که مدیران شرکت‌های تجاری و صنعتی با استفاده از روش‌های مختلف تلاش می‌کنند که با توجیه کارگرانشان، از عضویت آنان در این تشکل‌های صنفی جلوگیری نمایند.

از دیرباز اتحادیه‌های کارگری به عنوان ابزاری در جهت احقاق حقوق کارگران شناخته می‌شده است، اما سال‌هاست که مدیران شرکت‌های تجاری و صنعتی با استفاده از روش‌های مختلف تلاش می‌کنند که با توجیه کارگرانشان، از عضویت آنان در این تشکل‌های صنفی جلوگیری نمایند. نویسنده با اشاره به رسمیت شناختن حق آزادی بیان و حق آزادی عدم گوش دادن به آنچه که ما تمایلی به شنیدن آن نداریم، یادآوری می‌کند که اجبار کارکنان به شرکت در جلسات یک طرفه نقد عملکرد اتحادیه‌ها، توزیع جزوات اطلاع‌رسانی، برگزاری جلسات خصوصی از سوی مدیران و سرپرستان، ارسال نامه و همراه نمودن کارکنان خود با رانندگان جهت معرفی مضرات عضویت در اتحادیه‌ها، از روش‌های رایج به کار گرفته شده از سوی ابرشرکت‌های تجاری امروز به حساب می‌آید. آیا در سایه قانون موسوم به آزادی‌های کارگری (WFA)، سرانجام کارگران ما می‌توانند به آزادی‌های بنیادین و به رسمیت شناخته خویش دست یابند؟

قانون اساسی ایالات متحده، نه تنها دارا بودن حق آزادی بیان را برای همه شهروندان آمریکایی تضمین می‌کند، بلکه حق آزادی عدم گوش دادن را هم به رسمیت شناخته است. دیوان عالی قضایی ایالات متحده اعلام نموده که براساس این اصل، هیچ‌کس حق ندارد حتی برای نظرات خوب، شنوندگان ناراضی را مجبور به شنیدن نماید. اما برخلاف این قانون، ابرشرکت‌های تجاری آمریکایی به گونه‌ای فزاینده، این دو حق کارگران خود را پایمال می‌کنند. مثلاً ابرشرکت "فریتولای" یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان اسکن‌های بی‌ارزش، شرکتی است که حق عدم گوش دادن کارگران به آنچه را که تمایلی به شنیدن آن ندارند، به شدت پایمال می‌نماید. مدیران این شرکت به صورت دوره‌ای کارگران خود را مجبور می‌کنند در جلساتی که در آن حملات شدیدی به اتحادیه‌های کارگری می‌شود، شرکت نمایند. البته این همایش‌ها با هزینه و امکانات تهیه شده از سوی شرکت و در ساعات کاری برگزار می‌گردد. به علاوه، آنان پاره‌ای از کارکنان خود نظیر رانندگان را مجبور می‌نمایند که در طول مسیر حرکت خود، به صحبت‌های یکی از نمایندگان شرکت در مورد مضرات اقتصادی این اتحادیه‌ها گوش فرا دهند.

البته آنها برای چنین اقداماتی از پوشش‌هایی نظیر ارتباط نزدیک و چهره به چهره با کارگران خود استفاده می‌کنند تا در قالب حق آزادی بیان، از زیر بار مسئولیت‌های حقوقی فعالیت‌های غیرقانونی خویش، شانه خالی نمایند. همچنین مدیران این ابرشرکت بزرگ صنعت هله هوله، اخیراً طی نامه‌ای به چند صد نفر از مدیران عالی‌رتبه خود، فهرستی از اقدامات انجام شده در راه محدود نمودن اختیارات و فعالیت‌های چنین اتحادیه‌های را بر شمرده است. در بخشی از این نامه افشا شده آمده است: "ما درچند هفته آتی، از چند روش ارتباطی مختلف شامل برگزاری همایش‌های کارگری، ارسال نامه، همراه نمودن نمایندگان شرکت با رانندگان و برگزاری جلسات انفرادی توجیه کارگران استفاده می‌نماییم." البته می‌توان پیش‌بینی نمود که حضور کارگران در این برنامه‌ها، مطمئناً داوطلبانه نخواهد بود. از سوی دیگر، هر گونه خودداری از شرکت در چنین برنامه‌هایی در هر زمان و مکان و با هر ویژگی‌هایی، ممکن است فرد را تا آستانه اخراج از شرکت پیش ببرد.

متأسفانه دست زدن به چنین رفتارهایی، تنها به این شرکت محدود نمی‌گردد. بسیاری دیگر از ابرشرکت‌های صنعتی و تجاری دیگر هم با استفاده از روش‌های مختلف کارکنانشان را مجبور می‌نمایند که در محیط کار، به شرکت در همایش‌هایی همسو با سیاست‌هایشان تن دهند. براساس گزارش منتشر شده از سوی دولت فدرال (که بر مبنای مطالعه‌ای صورت گرفته در مورد ۴۰۰ انتخابات برگزار شده اتحادیه‌های کارگری تهیه گردیده بود) مشخص شده که ۹۲ % کارگران آمریکایی مجبور شده‌اند که در جلساتی دربسته با موضوع مخالفت با اتحادیه‌های کارگری و آسیب‌های آن، شرکت نمایند. به علاوه ۷۸% کارگران هم اعلام نموده‌اند که سرپرستانشان در جلساتی انفرادی، آنان را در مورد چنین موضوعاتی توجیه نموده‌اند. البته این موضوع کاملاً واضح است که مدیران چنین شرکت‌هایی هرگز به نمایندگان اتحادیه‌های کارگری اجازه نمی‌دهند که از حقوقی برابر برای برگزاری چنین جلساتی بهره گیرند. و البته در قوانین فدرال هم چنین اجازه‌ای به اعضای اتحادیه کارگری برای سخنرانی در جمع کارگران اعطا نشده است و حتی آنان نمی‌توانند در برابر صحبت‌های کارفرماها در مورد مضرات اتحادیه‌ها، از خود دفاع نمایند.

بدین ترتیب، در بسیاری از شرکت‌های تجاری امروز ایالات متحده، نه تنها به صورتی دوره‌ای، حق آزادی بیان کارگران و کارکنان شرکت پایمال می‌گردد، بلکه آنان اجازه برخورد آرا و نظرات مختلف با هم و تشکیل جلساتی با حضور موافقان و مخالفان این اتحادیه‌های کارگری را نیز نمی‌دهند. در عوض، ما شاهد یک جریان یک جانبه‌گرایی در ارتباطات سازمانی هستیم که یادآور سیاست‌های نظام کمونیستی اتحاد جماهیر شوروی در نیمه دوم قرن بیستم است. در آن دوره، اعضا و حامیان اتحادیه‌های کارگری با شدیدترین برخوردهای فیزیکی و حتی شکنجه از سوی کارفرمایان خود روبه‌رو می‌شدند.

در پاسخ به چنین شرایط اسفباری، یک جریان سراسری اعتراض‌آمیز در حال شکل‌گیری است تا حقوق بنیادین آزادی بیان را برای کارگران به ارمغان آورد. قانونی هم با عنوان "آزادی‌های کارگری" به کنگره پیشنهاد گردیده که در صورت تصویب نهایی، دیگر کارفرمایان حق ندارند برای توجیه کارگران آنها را مجبور به شرکت در جلساتی نمایند که نظرات یک طرفه کارفرمایان به آنان تحمیل می‌شود. البته بر این اساس، شرکت‌ها حق ارتباط آزاد و رد و بدل کردن نظرات خود با کارگرانشان را خواهند داشت، اما کارگران هم می‌توانند در صورت تمایل، چنین جلساتی را آزادانه ترک نمایند.

این قانون (WFA) تاکنون به قانون‌گذاران چند ایالت نظیر میشیگان، نیوهمپشایر و اوریگون ارائه شده و مورد تصویب قرار گرفته است. هرچند در ایالت کلرادو پس از تصویب، با وتوی فرماندار آن روبه‌رو شد. و بی‌تردید، با وجود همه نظرات مخالف، بسیاری از ما پذیرفته ایم که باید به کارگران حق آزادی شرکت و یا عدم شرکت داوطلبانه در این جلسات داده شود. هرچند در این قانون، مواردی نظیر دانش‌آموزان مشغول به تحصیل در مدارس و یا مسافران اتوبوس، استثنا گردیده است. با وجود چنین قوانینی ‌چرا همچنان مدیران شرکت‌ها حاضر به تن دادن به چنین مقرراتی نیستند و همچنان با استفاده از روش‌های مختلف، این قوانین را دور می‌زنند؟ و کارگران آمریکایی در برابر این همه قانون‌شکنی چه کاری می‌توانند انجام دهند؟

فراموش نکنیم که جایگاه آزادی بیان در زندگی آمریکایی با دسر "پای سیب" مقایسه می‌شود. مطمئناً در قرن بیستم و یکم این موضوع کاملاً عجیب است که کارگران آمریکایی از حقوق بنیادین آزادی بیان در محیط‌های کاری بی‌بهره‌اند. جریان به وجود آمده کنونی که در جهت اعطای آزادی‌های بیشتر به کارگران گام برمی‌دارد، اعلام می‌کند که قریب به اتفاق آمریکایی‌ها از پایمال نمودن حقوق اولیه کارگران در محیط‌های کارگری نگرانند. امروزه زمان آن فرا رسیده که قانون گذاران ما به کارگران و نمایندگانشان این فرصت را بدهند که از حق آزادی بیان در محیط‌های کاری در راستای احقاق حقوق و آزادی‌هایشان بهره گیرند.

نویسنده:دمیتری ایگلیتزین ، استیون هیل