آدم تا چیزی را دارد، قدرش را نمی‌داند

حتما شنیدید که می‌گویند "آدم تا چیزی رو داره قدرشو نمی‌دونه". حکایت ما همینه... وقتی چیزی رو از دست می‌دهیم تازه یادمون می‌افته که چی داشتیم. جالبه که بعدش خدا یادمون می‌آد و ازش …

حتما شنیدید که می‌گویند "آدم تا چیزی رو داره قدرشو نمی‌دونه". حکایت ما همینه... وقتی چیزی رو از دست می‌دهیم تازه یادمون می‌افته که چی داشتیم. جالبه که بعدش خدا یادمون می‌آد و ازش می‌خواهیم تند و زود مشکلمونو حل کنه و درغیراین صورت ازش شاکی می‌شویم و بعضی‌هامون شاخ و شونه هم می‌کشیم.

راستی اگه یکی یه کتاب ازمون قرض بگیره و چندروز بعدش پاره پوره یا خط خطی تحویلمون بده، تازه غرغر کنه که بابا این چه کتاب مزخرف و چرتی بود دادی بخونیم چه واکنشی نشون می‌دیم؟ خداوکیلی بازم کتاب دستش می‌دهیم؟ حداقلش اینه که می‌گذاریم کمی‌ اصرار کنه و از متنبه شدنشو و امانت داریش مطمئن بشیم، بعد کتاب بعدی رو می‌دهیم. غیر ازاینه؟

مایی که در ازای خیلی چیزهایی که تو زندگی نصیبمون شده که مهمترینش سلامتیه و خیلی چیزهایی که داریم، اما متوجهش نیستیم یه تشکر کوچولو از خدامون نکردیم، حالا بابت از دست دادن یک موقعیت شغلی، از دست دادن کمی ‌دارایی یا حتی یک شکست عشقی که معلوم نبود عاقبتش چی بشه چقدر زود رومونو از خدا برمی‌گردونیم و مثل بچه‌ها "قهرقهر تا روز قیامت" می‌گیم... تازه هوارتا هم بد و بیراه به همه مقدسات پشت بندش که چرا خدا حرف ما رو گوش نکرده...

اولا که معلوم نبود صلاح ما در برآورده شدن دعامون بوده باشه، بعدشم خودمونیم چقدر تاحالا وقتی خوش و خرم و حال به راه بودیم و کبکمون خروس می‌خونده، نشستیم یه خلوت و رو به خدا بگیم: خدا دمت گرم از این حالی که به ما می‌دهی؟!